Μπορεί να είναι ακόμα πρόωρη μια συνολική αποτίμηση της πολιτικής διαδρομής του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δεν είναι δύσκολο να πει κανείς ότι ακόμα και μετά τη διπλή μεγάλη εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του παρέμενε το μεγάλο φόβητρο για τη Δεξιά όλων των αποχρώσεων, παρά τη συντριπτική της επικράτηση.
Και ασφαλώς οι πρώτοι που νιώθουν βαθιά ανακούφιση από τη δύσκολη προσωπική απόφαση που ανακοίνωσε χτες το μεσημέρι ο Αλέξης Τσίπρας είναι οι πολιτικοί του αντίπαλοι σε όλο το κομματικό φάσμα, οι ίδιοι που όταν τον αντιμετώπιζαν στη Βουλή δυσκολεύονταν να τον αντικρούσουν ή απλώς επέλεγαν να αποχωρήσουν από την αίθουσα.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει πρώτος απ’ όλους ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μη συμμετάσχει σε ένα ντιμπέιτ με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, παραδεχόμενος έτσι άθελά του τον φόβο του για μια ευθεία σύγκριση προγραμμάτων, αλλά και πολιτικών αξιών.
Αλλά τι ήταν αυτό που φοβούνταν όλοι στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα; Ούτε το έμφυτο ταλέντο του στις δημόσιες αντιπαραθέσεις, ούτε την ευθύτητα στις δύσκολες απαντήσεις και στα ζητήματα που έθετε ο ίδιος. Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε αυτός που, όπως είπε ο ίδιος χτες, παρέλαβε ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς σε ηλικία 34 ετών και κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες το οδήγησε στην εξουσία και έγινε ο ίδιος ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας.
Αυτό είναι που φοβούνταν στον Τσίπρα οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Οτι χάρη στην πολιτική του ιδιοφυΐα έκανε ένα άπιαστο όνειρο πολλών δεκαετιών πραγματικότητα. Και τώρα ανακουφισμένοι τον παρακολουθούν να αποχωρεί. Μόνο που κάνουν λάθος.
Οι αξίες και οι αρχές της Αριστεράς, χάρη στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας, έχουν πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο από εκείνο που παρέλαβε το 2008 ο Αλέξης Τσίπρας. Και είναι στο χέρι των μελών και των στελεχών του να ξεκινήσουν τώρα μια νέα προσπάθεια ανάκαμψης ώστε, όπως είπε χτες ο αποχωρών πρόεδρος, το κόμμα «να αλλάξει δραστικά, αν θέλει να διεκδικήσει εκ νέου με αξιώσεις την κυβέρνηση», με στόχο την «αντίσταση στις πολιτικές της Ν.Δ. και το μέτωπο στην Ακροδεξιά και τον νεοφασισμό που βρήκε θέση στην ελληνική Βουλή».
ΕΦ.ΣΥΝ. / Aποψη