Πώς πήγαινε το τραγουδάκι του Χιώτη;
Α κάτσε μια στιγμή, τους θυμήθηκα τους στίχους:Όλοι το ίδιο είμαστε
σε τούτο τον κοσμάκη
και όλοι έχουμε καρδιά
λαός και Κολωνάκι
Εντάξει, κατανοητόν, δεν ήμασταν ποτέ ίδιοι σε τούτο τον κοσμάκη, αλλά υπήρχε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν all inclusive σαν τα ριζόρτς. Με μισθά που μπορούσες να αγοράσεις σπίτι, με σύστημα υγείας που σε φρόντιζε, με τραίνα που κατέληγαν στον προορισμό τους, με συντάξεις μικρές αλλά όχι άθλιες, με λογαριασμούς του ηλεκτρικού που σε ταλαιπωρούσαν αλλά δεν σε ανατίναζαν.
Να συνεχίσω;
Τι να συνεχίσω, δηλαδή, που ο σοφός ελληνικός λαός την έχει κάνει την επιλογή του:
Δεν τον νοιάζει αν θα τον πλακώσουν η μιζέρια και η καντήφλα, τον νοιάζει αν θα έχει μια ευκαιρία να γίνει πλούσιος.
Βέβαια, η ευκαιρία θα είναι μία στο εκατομμύριο, ελαφρώς χειρότερο ποσοστό κι απ’ το να παίξει τα υπάρχοντά του στη ρουλέτα, αλλά μιλάμε τώρα για κόσμο που όχι μόνο δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με τα μαθηματικά αλλά στοιχημάτισε και το βρακί του ακόμη στη μεγάλη χίμαιρα του Χρηματιστηρίου. Αυτή που σήμερα προσπαθούν να μας (ξανα)πουλήσουν ως αδιανόητη ευκαιρία τοποθέτησης χρημάτων, μπας και τσιμπήσουν για μια ακόμη φορά τα κορόιδα…
Και γιατί να μην τσιμπήσουν ρε φίλε; Εδώ έχουν φάει το παραμύθι ότι το ΕΣΥ θα γίνει λουξ και θα αστράφτει ως τον αστερισμό του Ωρίωνα στη δεύτερη τετραετία της Νέας Δημοκρατίας και ότι ο μέσος μισθός θα φτάσει το ενάμιση χιλιάρικο, για ποιο λόγο να μην επενδύσουν σαν τον γίγαντα τον Χοσέ; Εκείνον, υπενθυμίζω, που η μάνα του δεν έκλαψε ποτέ!
Κι εγώ να μένω στα λόγια του Γενηδούνια, του προέδρου των μηχανοδηγών, που μας έλεγε ότι ο ΟΣΕ κανονικά χρειάζεται προσωπικό δύο χιλιάδες διακόσια άτομα και επί ΣΥΡΙΖΑ είχε χίλιους διακόσιους, άρα πρόμπλεμ και φωνάζανε, και καλά κάνανε και φωνάζανε, αλλά ύστερα ήρθαν οι γαλάζιοι και από τους χίλιους διακόσιους μείνανε στους επτακόσιους πενήντα και το πρόμπλεμ έγινε πολύ μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο, τι να σου πω ακόμη κλαίνε οι μανάδες τα παιδιά τους στα Τέμπη.
Αυτή θα είναι η μοίρα του δημοσίου παιδιά, ας μην κοροϊδευόμαστε. Τυπικά δεν θα γίνουν ιδιωτικοποιήσεις για να μη μας βγει το όνομα και τρέχουμε ύστερα στον Γκρίνμπεργκ να μας σώσει, αλλά ουσιαστικά θα λειτουργούν τα πάντα με σκέλετον κρου (μιλάω Χάρβαρντ για να καταλαβαινόμαστε), σαν να λέμε θα υπολειτουργούν, σαν να λέμε θα σέρνονται, σαν να λέμε δεν θα λειτουργούν, σαν να λέμε θα λειτουργούν μόνο για ολίγους και εκλεκτούς και οι υπόλοιποι τρεχάτε στον ιδιωτικό τομέα να βρείτε λύσεις. Μην ανησυχείτε, δεν θα χρειαστεί να πουλήσετε και τα δύο νεφρά. Το ένα, θα είναι αρκετό…
Οπότε ας αρκεστούμε στον ελληνικό ήλιο, όσο μένει ακόμη δωρεάν. Με φρέντο στο μπαλκόνι, μιας και τα ελληνικά νησιά που κάποτε οργώναμε είναι πλέον απλησίαστα και αναμονή για το πότε θα κληρώσει το Λαχείο, το Τζόκερ, το Λόττο, το ΚΙΝΟ, για να κονομήσουμε και να ζήσουμε τη ζωή των τηλεοπτικών ονείρων μας. Καλό βόλι εύχομαι πίσω από το παραβάν και καλώς να υποδεχτείτε την Ελλαδάρα που έρχεται με φόρα!
Υ.Γ.: Ο πατέρας που πλήρωσε ένα πεντοχίλιαρο για τη διακομιδή, δια της ιδιωτικής οδού, του ασθενούς τέκνου του από τη Λήμνο στη Θεσσαλονίκη, πόσο περήφανος άραγε αισθάνεται για το «δημόσιο» σύστημα υγείας;
