Από τις περίπου δεκαπέντε βασικές ειδήσεις με φωτογραφία στην πρώτη σελίδα της ιντερνετικής ναυαρχίδας των ΜΜΕ 107 μέτρησα τουλάχιστον πέντε για το ναυάγιο. Όχι της Πύλου. Του υποβρύχιου των πολυεκατομμυριούχων, που θα έφευγαν από αυτή τη Γη χωρίς να έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους αν δεν έβλεπαν το άλλο ναυάγιο, του Τιτανικού, από κοντά.
Για το ναυάγιο της Πύλου δεν υπήρχε κουβέντα. Έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Σιγά μην ασχοληθούν με θέματα που εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές του BBC, του Guardian, των New York Times. Άλλωστε, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έχει ζητήσει απόλυτη μυστικότητα για την τραγωδία της Πύλου. Όπως απαιτούσε και για τις υποκλοπές και για τα Τέμπη. Και οι καλοί δημοσιογράφοι υπάκουσαν.
Κουβέντα για το φρέσκο πόρισμα, που αποδεικνύει ότι ο τελικά ο θάνατος των 57 ήταν έγκλημα έστω εξ αμελείας μιας αναίσθητης εξουσίας, που αδιαφορούσε για τα συστήματα ασφαλείας. Εξάλλου, «αυτά τα ζητήματα απαντήθηκαν στις 21 Μαΐου», όπως μας υπενθυμίζουν με αυτοπεποίθηση γαλάζιοι πολιτευτές.
Αυτή η μυστικότητα που λάτρεψε η κυβέρνηση της περασμένης τετραετίας ήταν που ανάγκασε μάλλον κάποιους τολμηρούς να χρησιμοποιήσουν ψευδώνυμα για να μας κάνουν κοινωνούς των αντισυμβατικών τους απόψεων. Ή, καλύτερα, ασύμβατων με την αλήθεια και τη λογική. Γιατί τα πλαστά ονόματα με τις αγορασμένες φωτογραφίες είχαν στόχο να εξυπηρετήσουν τους αρχιερείς της μυστικότητας και όχι να τους εγκαλέσουν.
Αυτή η μυστικότητα που λάτρεψε η κυβέρνηση της περασμένης τετραετίας ήταν που ανάγκασε μάλλον κάποιους τολμηρούς να χρησιμοποιήσουν ψευδώνυμα για να μας κάνουν κοινωνούς των αντισυμβατικών τους απόψεων. Ή, καλύτερα, ασύμβατων με την αλήθεια και τη λογική. Γιατί τα πλαστά ονόματα με τις αγορασμένες φωτογραφίες είχαν στόχο να εξυπηρετήσουν τους αρχιερείς της μυστικότητας και όχι να τους εγκαλέσουν.
Δεν έφτιαξαν λοιπόν πλαστές ταυτότητες για να προστατευτούν επειδή θα έγραφαν κόντρα στο ρεύμα, αλλά γιατί μάλλον ντρέπονταν να προπαγανδίζουν με φανατισμό αυτά που κατέβαζε ο χείμαρρος από ατελείωτα κυβερνητικά ραβασάκια.
Ζούμε έτσι κι αλλιώς στην εποχή των ψευδωνύμων.
Ζούμε έτσι κι αλλιώς στην εποχή των ψευδωνύμων.
Η οπισθοδρόμηση βαφτίζεται «μπροστά».
Ο ακραίος συντηρητισμός «τόλμη».
Η εμμονή σε μοντέλα φτωχοποίησης «σταθερότητα».
Στην εποχή της μετα-αλήθειας οι λέξεις γίνονται τόσο εύπλαστες και οι συνειδήσεις ακολουθούν. Τρανό παράδειγμα, τα πανηγύρια των ψεκασμένων με μίσος, που αλαλάζουν για τον πνιγμό γυναικόπαιδων και παρασημοφορούν νοερά εκείνους που, αν δεν προκάλεσαν το δράμα, τουλάχιστον δεν έκαναν τίποτα για να το αποτρέψουν. Κάποιοι χρησιμοποιούν τα ψευδώνυμα των κοινωνικών δικτύων για να μας φτύσουν τη χολή τους στο πρόσωπο. Οι πιο εγκρατείς απλώς ονειρεύονται την εποχή που τα αντανακλαστικά μας θα έχουν εξασθενήσει τόσο, που δεν θα χρειάζονται ψευδώνυμα.
Κώστας Αργυρός