Του είχε περάσει για λίγο, πολύ λίγο, από το μυαλό να ψηφίσει Ζωή. Ξυστά του είχε περάσει. Του έξυσε τον εγκέφαλο μια σκέψη που είχε κάποιες, σταθερές νόμιζε, βάσεις. Τόσο σταθερές όσο ήταν το επί χρόνια σκληρό πολιτικό προφίλ τής Κωνσταντοπούλου, κάτι που εκτιμούσες είτε συμφωνούσες μαζί της είτε όχι. Σκέφτηκε να της δώσει την ψήφο του με μισή καρδιά. Γιατί η επί χρόνια ευθεία προσήλωσή του σε μια εκλογική γραμμή, αυτή τη φορά έπεφτε πάνω σε τοίχο αμφιβολιών, σκεπτικισμών, ακόμα και θυμών για πρόσωπα, πράξεις και λόγια.
Η Ζωή βρισκόταν στο πολιτικό περιθώριο κατ’ επιλογή της. Φαινόταν αυστηρή, πολλές φορές υπερβολική. Ήταν συγκρουσιακή, έδειχνε ασυμβίβαστη, κουβαλούσε μια «τρέλα» –ολότελα δική της. Δεχόταν επιθέσεις. Και όχι μόνο πολιτικές. Κάποιες φορές την έθιγαν και ως γυναίκα. Κακίες και χυδαιότητες...
Από τα Μέσα Ενημέρωσης βρισκόταν για χρόνια στα αζήτητα. Τους ήταν αδιάφορη. Λίγο πριν φουντώσει η προεκλογική μάχη, στην πρώτη φάση των δύο Μαραθωνίων των Ελλήνων προς τις κάλπες, ο μόνος που την καλούσε να μιλήσει ήταν ο Χατζηνικολάου. Τουλάχιστον μόνο εκεί, στο ραδιόφωνό του, την είχε ακούσει ο παραλίγο ψηφοφόρος τής Ζωής. Έμοιαζε αδικημένη και αυτό λειτούργησε στα συν για τη σκέψη που πέρασε ξυστά από το μυαλό του. Και μετά…
…Μετά ήρθαν οι μέλισσες που τσίμπησαν τη Ζωή και τη μεταμόρφωσαν, την παραμόρφωσαν. Η υψωμένη γροθιά τής μπρουτάλ πολιτικού μετασχηματίστηκε σε πλεγμένα δάχτυλα σε μορφή καρδούλας μιας συνεχώς χαμογελαστής κυρίας.
- από κείμενο στο Harddog (oλόκληρο ΕΔΩ)
