Το κλείσιμο του Documento είναι μια ακόμα οδυνηρή ήττα για τον Τύπο. Όπως είναι κάθε φορά που μια εφημερίδα κατεβάζει ρολά και αναζητάει τη συνέχειά της στο διαδίκτυο. Οδυνηρό ήταν το κλείσιμο του Φιλελεύθερου της αντίθετης πλευράς. Οδυνηρά και τα λουκέτα στο Έθνος, στην Ελευθεροτυπία (δυο φορές), στους Αδέσμευτους Τύπους (Ρίζου και Μήτση), στην Sportime, στον Γαύρο –με δυο κουβέντες σε ένα σωρό εφημερίδες που βούλιαξαν στην αλλαγή των καιρών.
Ο Τύπος έχει γίνει θνησιγενής. Ο αγώνας του απέναντι στην δωρεάν ενημέρωση άνισος. Το Διαδίκτυο προσφέρει πληροφορίες σε συνεχή ροή, στις φέρνει μέσα στο σπίτι, στο γραφείο, στο λεωφορείο στο δρόμο –και ας μην έχει πάντα το βάρος και το κύρος της έντυπης δημοσιογραφίας.
Οι εφημερίδες προσπάθησαν με σπασμωδικές κινήσεις να επιζήσουν. Ζήτησαν να μπουν στα σούπερ μάρκετ –και τις έβαλαν. Ποιος έχει δει έντυπο σε πάγκο σούπερ μάρκετ; Σε κάποια που μπήκε παραχώθηκε σε γωνιές, σχεδόν αόρατες για τους πελάτες. Όπως ανέβαιναν τα φύλλα στα ράφια, έτσι έφευγαν στις επιστροφές. Ανέγγιχτα ακόμα και από λαθραναγνώστες…
Καθώς μικραίνουν ολοένα οι κυκλοφορίες, μικραίνει η ποιότητα των εντύπων. Λιγότερες σελίδες, λιγότεροι συντάκτες, λιγότερες (ανύπαρκτες μάλλον) αποστολές, λιγότερη δύναμη – αλλά για αντίδοτο περισσότερη κομματικοποίηση.
Και από την άλλη ανεβαίνει το κόστος στο χαρτί, στις προσφορές (στις οποίες έχουν παγιδευτεί οι κυριακάτικες και σαββατιάτικες), στα πιεστήρια, χωρίς ο αναγνώστης να μπορεί να βοηθήσει. Και πώς να το κάνει; Οι φτηνότερες εφημερίδες της Αθήνας κοστίζουν ένα ευρώ. Οι άλλες, που είναι και οι περισσότερες, από 1,20 έως 1,50. Άρα ο αναγνώστης για 24-25 καθημερινές εκδόσεις θέλει τουλάχιστον 24-25 ευρώ, όσο δηλαδή μια συνδρομή σε κινητό τηλέφωνο, που πέρα από όλα τα άλλα προσφέρει και πρόσβαση στην αδιάκοπη ενημέρωση
Γι’ αυτό η πορεία του Τύπου είναι προδιαγεγραμμένη. Και κάθε φορά που κλείνει μια εφημερίδα περιμένουμε την επόμενη. Που έρχεται με φυσική νομοτέλεια να περάσει στην ιστορία.
