Μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 22ας προς 23ης Ιουνίου του 1996, ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε στην Εκάλη την τελευταία πνοή του. Η πιο συγκλονιστική συγκέντρωση που έγινε για λογαριασμό του ήταν αυτή που ο ίδιος δεν θα έβλεπε ποτέ: το τριήμερο προσκύνημα στην κηδεία του.
Υπήρξε η πιο χαρισματική προσωπικότητα στο δημόσιο βίο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ευγενής, αξιοπρεπής, οξυδερκής στα 35 χρόνια της πολιτιστικής δράσης του ήταν πάντα πρωταγωνιστής.
Πότε με τις πολιτικές πρωτοβουλίες του, τις ρήξεις, τις ανατροπές και τις αλλαγές που επέφερε και πότε με τον προσωπικό βίο του, τις αντινομίες και τις μεταπτώσεις του χαρακτήρα του.
Το αγωνιστικό φρόνημα, η γοητεία του λόγου του, η αναλυτική σκέψη του και τη διορατικότητα των πολιτικών χειρισμών του, τον έκαναν αποδεκτό από όλους- είτε ήταν φανατικοί οπαδοί του, είτε ορκισμένοι αντίπαλοί του.
Η σχέση του με την πολιτική και την εξουσία υπήρξε συναρπαστική. Ο πολιτικός λόγος του που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες», βρήκε ακροατήριο, ιδίως στη νεολαία, και πήρε χαρακτηριστικά αγωνιστικής αντιπαράθεσης με το κατεστημένο.
Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ με ιδεολογικό πλαίσιο το τετράπτυχο Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατική Διαδικασία άλλαξε τον τρόπο άσκησης της πολιτικής και οργάνωσης των κομμάτων και ο εκλογικός θρίαμβος του 1981 άλλαξε την πορεία της χώρας.-
- απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο ieidiseis (ολόκληρο ΕΔΩ)
