«Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό»... Οι στίχοι αυτοί του γνωστού τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου περιγράφουν κατά την άποψή μου με τον ευκρινέστερο τρόπο μία από τις βασικές αιτίες της εκλογικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο.
H απροθυμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συζητήσει διεξοδικά τα αίτια της ήττας του 2019 με ουσιαστική αυτοκριτική διάθεση, η πολιτικά ασθενική εκπροσώπηση της περιφέρειας στην Κοινοβουλευτική της Ομάδα, κυρίως αποτελούμενη από άτομα με αναφορά αποκλειστικά στους στενούς κομματικούς κύκλους, με πλήρη άγνοια του μετασχηματισμού των κοινωνικών συσχετισμών στις τοπικές κοινωνίες, και η ραθυμία της πολιτικής ηγεσίας να εκσυγχρονίσει τους απαρχαιωμένους κομματικούς μηχανισμούς στην επαρχία οδήγησαν σταδιακά στην πλήρη αποσύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. από τις τοπικές κοινωνίες.
Η φρεναπάτη που κυριάρχησε σχεδόν αποκλειστικά σε όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην περιφέρεια, που αδυνατούσαν να αντιληφθούν την αναντιστοιχία μεταξύ κοινωνίας και των κομματικών τους τάσεων, είχε ως αποτέλεσμα να γιγαντωθεί ένας πολιτικά αυτιστικός μηχανισμός που παρήγαγε περισσότερη γραφειοκρατική μιζέρια από όση μπορούσε να καταναλώσει η κοινωνία, απομακρυσμένος από τα πραγματικά πολιτικά επίδικα της εποχής μας. Η κατάθεση κάποιων ερωτήσεων στη Βουλή και οι συνεντεύξεις στα ΜΜΕ αποδείχτηκε πως δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί ένας βουλευτής χρήσιμος, πόσω μάλλον επιτυχημένος.
Χωρίς επαρκή αντίληψη της πραγματικότητας και με τα ανεπίκαιρα πολιτικά απωθημένα ενός πολιτικού προσωπικού κατώτερου των περιστάσεων οδηγηθήκαμε στο παράδοξο φαινόμενο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προσεγγίζουν ενοχικά σημαντικά επιτεύγματα της κυβερνητικής θητείας του 2015-2019, όπως η ρύθμιση του χρέους, το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ και η Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ στον αντίποδα επέμεναν να υπερασπίζονται μια ατζέντα ξένη προς τη φυσιογνωμία του κόμματός τους σ’ ένα πεδίο όπου η ιδεολογική επικράτηση της Ν.Δ. ήταν δεδομένη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση του φράχτη στον Εβρο όπου Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είχαν ταυτόσημη θέση, με τη Ν.Δ., όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, να μοιάζει αυθεντικότερη στη ρητορική της περί σφραγισμένων συνόρων και τον ΣΥΡΙΖΑ ασθμαίνοντας να μηρυκάζει ακόμη μια θολή θέση που όχι μόνο τον απομάκρυνε από τα ταυτολογικά του χαρακτηριστικά, αλλά, ακόμη χειρότερα, τον καθιστούσε στα μάτια των ψηφοφόρων ικανό να ισχυριστεί τα πάντα αρκεί να επιστρέψει στην εξουσία.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί πως η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιβάλει τη δική της ατζέντα ακόμη και στην περιφέρεια, όπου η πρόσβαση στα ΜΜΕ ήταν ευκολότερη, γεγονός που είχαν αντιληφθεί ορισμένα στελέχη της Κουμουνδούρου εφαρμόζοντας μια σωστή στρατηγική προς αυτήν την κατεύθυνση, που όμως προσέκρουσε σε τοπικές αδιαλλαξίες και μικροσυμφέροντα, οδήγησε στα αντικειμενικά αποτελέσματα που όλοι είδαμε το βράδυ των εκλογών.
Πολιτική «ανάσταση» του ΠΑΣΟΚ που σε ορισμένες περιφέρειες βρέθηκε ακόμη και στη δεύτερη θέση και κατακόρυφη αύξηση της αποχής κυρίως απογοητευμένων προοδευτικών ψηφοφόρων που σε συνδυασμό με την τακτική όξυνσης στα εθνικά θέματα που επέλεξε η Ν.Δ. πριμοδότησαν την εκλογική επιρροή ακροδεξιών και φιλο-ναζιστικών μορφωμάτων. Σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας αλλά και στον Εβρο, ένας στους πέντε ψηφοφόρους επέλεξε ακροδεξιά κόμματα, με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζουν την ίδια ελιτίστικη αντιμετώπιση, μιλώντας για ψηφοφόρους που δεν ήταν ώριμοι να αντιληφθούν την πεφωτισμένη πνευματική δεσποτεία της Αριστεράς.
Μπροστά σ’ αυτή τη ζοφερή προοπτική, το ερώτημα που τίθεται κατά τη γνώμη μου δεν είναι η παραμονή του Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ή όχι αλλά το κατά πόσον είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. από ένα κόμμα ράθυμο, γεμάτο κομματικούς ινστρούκτορες και λουδίτες* σ’ ένα κόμμα αριστερό, σύγχρονο, μεταρρυθμιστικό, που δεν δαιμονοποιεί τον επαγγελματισμό. Ευτυχώς για τον Τσίπρα υπάρχουν ικανά στελέχη και συνεργάτες που μπορούν να εφαρμόσουν αυτό το μεγάλο στοίχημα, αρκεί να γυρίσει το κεφάλι και να κοιτάξει γύρω του.
Αντώνης Τελόπουλος
- από την ΕφΣυν
*Λουδίτης είναι αυτός ο οποίος αντιτίθεται ή αργεί να υιοθετήσει στον τρόπο ζωής του την εκβιομηχάνιση, τους αυτοματισμούς, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή γενικότερα νέες τεχνολογίες
