Η είδηση είναι πάνω κάτω γνωστή, αλλά ας την επαναλάβουμε για όσους και όσες λησμονούν εύκολα:
Άμα κερδίσει η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές (πολύ χλωμό να μην συμβεί), θα φτιαχτεί ένα ξεχωριστό υπουργείο Οικογένειας, που (υποτίθεται ότι) θα τσουρνέψει από το υπουργείο Εργασίας την προνοιακή πολιτική, τα ζητήματα στήριξης της φαμίλιας και τα θέματα κοινωνικής στήριξης και ισότητας.
Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Τώρα, γιατί τους έπιασε ο πόνος να φιλοτεχνήσουν υπουργείο Οικογένειας από το πουθενά και όχι ένα υπουργείο Ισότητας, ας πούμε, που είναι πιο μοντερνουά και ανταποκρίνεται στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό των φιλελέδων, το αναρωτιόμουνα κι εγώ κι έψαχνα να βρω απάντηση. Ως και στις πρωτοβουλίες της Μελόνι κατέφυγα, μπας και επρόκειτο περί απλού μιμητισμού απέναντι στους προχώ γείτονες. Αλλά δεν είχα υπολογίσει τον παράγοντα Σταν Γκρίνμπεργκ!
Ο οποίος Σταν συγκυβερνάει (μεταξύ μας, παιδιά;) με μία και μοναδική λογική:
Ό,τι πουν οι κυλιόμενες μετρήσεις και τα φόκους γκρουπς.
Όπως Κλίντον ένα πράγμα, δηλαδή, που τον κατηγορούσαν οι Αμερικανοί συνάδελφοι πως δεν είχε καμιά συγκεκριμένη ιδέα για τη διακυβέρνηση των ΗΠΑ και πήγαινε κάθε φορά κατακεί που φύσαγε ο άνεμος των δημοσκοπήσεων. Και μια δημοσκόπηση ήταν που μου άνοιξε τα μάτια!
Την πέτυχα στην Εφημερίδα των Συντακτών της περασμένης Παρασκευής, έφερε την υπογραφή του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και διεξήχθη για λογαριασμό της «Υδρόγειος Ασφαλιστική».
Και τι μάθαμε εξ αυτής; Τα εξής ενδιαφέροντα:
- Η σημαντικότητα της οικογένειας δεν αμφισβητείται για το 96,49 % των αποκρινόμενων.
- Για το 71,92 % η οικογένεια είναι πάρα πολύ σημαντική.
- Το 43,5 % θεωρεί την οικονομική κρίση ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την οικογένεια.
- Το 54,95 % (με ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό για τις γυναίκες) θεωρεί ότι ο συνδυασμός της οικογένειας με την προσωπική ζωή είναι δύσκολος.
- Οι γυναίκες θεωρούν οικογένεια τους φίλους τους και τα κατοικίδια σε ποσοστό μεγαλύτερο από τους άνδρες.
Οι ερωτηθέντες και οι ερωτηθείσες νοηματοδοτούν τον θεσμό της οικογένειας κυρίαρχα ως αγάπη και δευτερευόντως ως τεκνοποίηση, συντροφικότητα και ευτυχία. Στην εποχή της αβεβαιότητας, κυριαρχούν έντονα τα συναισθηματικά αντίβαρα παρά το αναπαραγωγικό καθήκον.
Και πάει λέγοντας…
Προφανώς την είδε κι ο Σταν την έρευνα (πολύ πριν από εμας!) και λιγούριασε ο άνθρωπος. Σου λέει τι μπερεκέτι είναι αυτό, τι μάνα εξ ουρανού, τι φύκι δίμετρο που θα το πουλήσω εγώ για κορδέλα Hermès; Κάτσε να πάρω τηλέφωνο Μαξίμου και να τους μιλήσω για ένα καινούριο μαγαζάκι που από τη μία θα υμνεί τον θεσμό της οικογένειας και από την άλλη θα υπόσχεται ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα που την ταλανίζουν. Αφού την έχουν τόσο ψηλά οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε δηλαδή και να μην δείξουμε ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτούς και τις αγωνίες τους;
Δυνατό πακέτο, δεν λέω, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, που γίνεται ακόμη πιο ζόρικο όταν κολλάς πλάι του πόσο επηρεάζεται το συνταξιοδοτικό από το δημογραφικό. Το έπραξε χαρωπά ο πρώην υφυπουργός Εργασίας Πάνος ντοντ κολ μι Αουγκούστο Τσακλόγλου, σε άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής», όπου έριχνε τη μία μετά την άλλη τις κρότου λάμψης για το ασφαλιστικό της χώρας μας.
Κάτι σαν «γεννάτε γιατί χανόμαστε» σε γενικές γραμμές, μαζί με διαφημιστική προώθηση των γαλάζιων πρωτοβουλιών για ενίσχυση της οικογένειας και των παραφυάδων της. Επειδή όμως δεν μπορεί να κρατηθεί ο άνθρωπος, σημείωσε ότι «και σε αυτόν τον τομέα μακροχρόνια τα καλύτερα αποτελέσματα τα φέρνουν οι επενδύσεις, η άνοδος της παραγωγικότητας και η οικονομική ανάπτυξη».
Είναι μάλλον προφανές ότι διάβασε «συναισθηματικά αντίβαρα» και κατάλαβε «επενδυτική βαθμίδα»…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (19.6.2023)
