Μεταξύ άλλων ο Ν. Τζιανίδης γράφει στο «Εθνος»:
Ο Γιώργος Γεωργίου ήταν εκπρόσωπος μιας άλλης κουλτούρας, αθλητικής - ποδοσφαιρικής και γενικά κοινωνικής· κάποιοι την υιοθέτησαν, την χειροκρότησαν, την αποθέωσαν, την εξέφρασαν γιατί τους εξέφραζε απόλυτα· δεν ήμουν ένας από εκείνους!
Κλίνω ευλαβικά το γόνυ στην εκδημία του Γιώργου Γεωργίου, εκφράζω τα βαθύτατά μου συλλυπητήρια στους οικείους του, θυμάμαι με δέος τον Γολγοθά που ανέβηκε και τον σταυρό που μόνος έσυρε μέχρι τον Κρανίου Τόπον με την σπάνια ασθένεια του γιού του κι «έξω της πύλης έπαθε», αλλά μέχρι εκεί.
Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον του Γιώργου Γεωργίου ως άνθρωπο, αλλά ως τηλεπερσόνα, ως ραδιοφωνικό παραγωγό, ως… αθλητικολόγο, θα έλεγα ότι λυπάμαι που τον είδα, που τον άκουσα, που μου μετέφεραν απόψεις του.[...] Ως άνθρωπο και ως πονεμένο οικογενειάρχη σε τιμώ και ασπάζομαι τα πάθη σου, ως επαγγελματία, όμως… Γιώργο μου, καλό σου ταξίδι και εμείς να ζήσουμε να σε ξεχάσουμε.
