Το πιο χαριτωμένο από την επίσκεψη Σακελλαροπούλου στην Πύλο, ήταν οι τίτλοι κάποιων παρφέ ιστοσελίδων που σημείωναν ότι οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ «έβρισαν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Όπου ένα απλό «ντροπή» φώναξαν τα τυπάκια και άμα είναι αυτό βρισίδι, συγγνώμη αλλά μόλις κέρδισαν οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι φουλ διαρκείας για τη Θύρα 13. Ή και τη Θύρα 7, τη Θύρα 4 και τη Θύρα 21, να πάνε μια βόλτα εκεί που βράζουν τα αίματα και να λάβουν ένα μαθηματάκι νέας ελληνικής γλώσσης!
Τέλος πάντων, υπήρξε ένας διάλογος μεταξύ ενός νεολαίου και της Προέδρου, που κατέληξε στη δήλωση της Σακελλαροπούλου ότι «ο φράχτης είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου». Γιατί της την είχαν πει που πήγαινε και φωτογραφιζόταν στον Έβρο μπροστά στις λαμαρίνες, διαφημίζοντας τις αποτρεπτικές τους ιδιότητες. Έτσι προστατεύουμε την πατρίδα μας (συγγνώμη, την πατρίδα της!), με φράχτες…
Το ακούω προσεκτικά, το φέρνω αποδώ, το φέρνω αποκεί και προσπαθώ να το κατανοήσω, αλλά δυστυχώς δεν μου βγαίνει. Διότι για εμένα ένας άλλος φράχτης είναι αυτός που πραγματικά προσφέρει στην Ελλαδάρα, είναι το τείχος που σχηματίζουν τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Όχι άμα τα βάλεις το ένα πλάι στο άλλο, αλλά άμα τα βγάλεις από τα συνεργεία και τα στελεχώσεις καταλλήλως και τα αμολήσεις στο δρόμο να σώζουν τον κοσμάκη. Ίσως έτσι να είχαν σωθεί η 63χρονη στην Κω και η έγκυος στη Νέα Μάκρη και να μην έτρεχε ο πατέρας απ’ το Καστελόριζο το παιδί του στην Τουρκία για να του ράψουν το χέρι. Ίσως…
Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ακούμε όλη την ώρα δοξασίες και θεωρίες για το πώς θα κρατήσουμε τους ξένους έξω, την ώρα που δεν μπορούμε να κρατήσουμε τους δικούς μας μέσα. Τους ακρίτες των νησιών ιδίως, τους ακρίτες «της πατρίδας μου», αυτούς που φυλάγουν Θερμοπύλες. Κι επειδή εγώ είμαι κουμμούνι, αξύριστο, άπλυτο, αδιόρθωτο και προκατειλημμένο, ας πάμε λίγο σε ένα ρεπορτάζ.
Σε ένα άρθρο του «Βήματος» παρακαλώ, όχι του «Ριζοσπάστη» ή της «Αυγής» που εχθρεύονται την κυβερνησάρα μας, για να δούμε τι τρέχει με το ΕΚΑΒ στο Αιγαίο. Υπενθυμίζω ότι για μια πλήρη εικοσιτετράωρη βάρδια απαιτείται ειδικευμένο προσωπικό έντεκα ατόμων:
- Στην Ίο έχει δύο άτομα προσωπικό το ΕΚΑΒ
- Στα Κύθηρα πάλι δύο άτομα
- Στην Τήνο επτά άτομα
- Στην Κάρπαθο 2 άτομα και
- Στην Κω επτά άτομα.
Πάτμος, Σέριφος, Φολέγανδρος, Σίφνος, Αλόννησος, Κύθνος, Σκόπελος, Μήλος, Τζιά, Κάσος και Σαμοθράκη.
Άφησα τελευταία τη Σαμοθράκη, γιατί αφενός είναι το νησί που έχω επισκεφτεί τις περισσότερες φορές και αφετέρου γιατί το βλέπει ο Ταγίπ και παθαίνει έντονη σιελόρροια. Είναι ένας τόπος μαγικός και ευλογημένος, που έχει εγκαταλειφθεί στο έλεος του Θεού και κάθε χρόνο χάνει κόσμο. «Άλλες έξι οικογένειες μετακόμισαν στην Αλεξανδρούπολη», μου είπε ένας φίλος μου τελευταία φορά που είχα περάσει από εκεί…
Και γιατί να μη φύγουν, δηλαδή; Άμα δεν σε καλύπτει κανένας για ένα ιατρικό επείγον, καλύτερα στη μιζέρια της μεγάλης πόλης, παρά στο φαντασμαγορικό τοπίο του νησιού. Τουλάχιστον δεν θα πας σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, τάβλα στην καρότσα του αγροτικού. Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, μια μέρα θα τα κοιτάμε στο χάρτη τα νησιά μας και θα λέμε «εκεί κάποτε έμεναν Έλληνες». Και δεν θα φταίνε ούτε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ερήμωσαν, θα φταίει η ξεφτίλα μας που αφήσαμε τον κόσμο απροστάτευτο και γυμνό.
Χρήστος Ξανθάκης