Δεν μας αγαπάει κανείς (δημοσιογραφία στην Ελλάδα 2.0…)
Στον Χάντερ Τόμπσον ξανά. Εκεί καταφεύγω όταν χάνω τη μπάλα με τη δημοσιογραφία εν Ελλάδι, στον πρόλογο του βιβλίου του “Generation of Swine”, από το 1987. Μια συλλογή εβδομαδιαίων άρθρων του στο “San Fransisco Examiner”, η τελευταία αναλαμπή μιας ιδιοφυίας, πριν την καταβάλουν οριστικά τα ντραγκς και τα αλκοόλια.
Από εκεί, λοιπόν, και με δικά του λόγια:
Δεν φταίει, βέβαια, μόνο η φιγούρα που δεν μας αγαπάει και, κυρίως, δεν μας εμπιστεύεται κανείς. Φταίει και το γεγονός ότι ψόφησε η πιάτσα η δημοσιογραφική, οπότε αν κάποτε αγχώνονταν μια φορά οι λειτουργοί του Τύπου για τη δουλειά τους και για το μέλλον τους, τώρα αγχώνονται δέκα. Και ο αγχωμένος ο άνθρωπος (γλυκά το θέτω, που έλεγε κι ο Βορίδης) έχει μια κάποια δυσκολία να πει αυτά ακριβώς που θέλει να πει και να εκφράσει αυτά ακριβώς που θέλει να εκφράσει. Ιδίως αν δεν συμφωνούν με όλα όσα έχει στο νου του το αφεντικό του και ακόμη πιο ιδίως αν το συγκεκριμένο αφεντικό με τη Λίστα Πέτσα κοιμάται και με τη Λίστα Πέτσα ξυπνάει…
Οπότε καταστρόφα, που θα έλεγε και ο γίγαντας ο Σέλουκ. Η οποία καταστρόφα αποτυπώθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο στην ετήσια έρευνα του Ινστιτούτου Reuters για τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Η έρευνα αυτή αφορά σε 46 χώρες ανά την υφήλιο, κάνανε δουλειά οι άνθρωποι, και αυτό που μας λέει με λίγα λόγια είναι ότι η Ελλαδάρα είναι στην τελευταία θέση όσον αφορά στην εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στα media. Ντιπ τελευταία που λέμε και στο Τρίκαλο, τεσσαρακοστή έκτη από τις σαράντα έξι, με ποσοστό μόλις 19 % του συνόλου να λέει «ναι» σε όσα του σερβίρουν τα ΜΜΕ. Αυτό μας κάνει πτώση οκτώ μονάδων σε σχέση με το 2021 (κατανοητόν, λόγω ενημέρωσης για την πανδημία) και επιστροφή στο 2016, όπου η εμπιστοσύνη ανερχόταν στο 20 %.
Με δυο λόγια; Με δυο λόγια μας ανέχονται, αλλά δεν μας γουστάρουν. Και όσο περνάει ο καιρός μας αμφισβητούν όλο και περισσότερο και στρέφονται είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε σε δίκτυα που σχηματίζουν οι ίδιοι οι αναγνώστες, οι θεατές, οι ακροατές με φίλους και φίλες τους. Των Ελλήνων οι κοινότητες, φτιάχνουν άλλο Γαλαξία, που έλεγε κι ο Νιόνιος πριν αρχίσει να ονειρεύεται αυτοδυναμίες. Όπερ μεθερμηνευόμενον, δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε και αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα μας φάει απλώς τη δουλειά η τεχνητή νοημοσύνη αλλά θα μας πάρει και τα σώβρακα. Δεν πειράζει, ο ΕΔΟΕΑΠ να ‘ναι καλά κι ας πηγαίνουν και τα ρομπότ για λάδωμα…
Υ.Γ.: Μεγάλο μέρος της πτώσης οφείλεται, μας λέει το Reuters, αφορά κυρίως τα ιδιωτικά ΜΜΕ, με τον δείκτη εμπιστοσύνης της ΕΡΤ να αυξάνεται κατά τρεις μονάδες. Και κάπου εκεί είναι που χάνεται εντελώς η μπάλα!
«Έχω περάσει τη μισή μου ζωή προσπαθώντας ν’ απομακρυνθώ απ’ τη δημοσιογραφία, αλλά είμαι ακόμη πιασμένος στα βρόχια της –μιας σκατοδουλειάς και μιας συνήθειας χειρότερης κι από την ηρωίνη, ενός ελεεινού κόσμου τίγκα στους απροσάρμοστους και στους μέθυσους και στους αποτυχημένους. Μια ομαδική φωτογραφία των δέκα κορυφαίων δημοσιογράφων της Αμερικής, μια φωτογραφία τους οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, θα ήταν μνημείο ανθρώπινης ασχήμιας. Δεν είναι ένα επάγγελμα που προσελκύει πολλούς σοφιστικέ τύπους. Ούτε τα γατόνια του Calvin Klein, ούτε τις απαστράπτουσες μορφές του διεθνούς τζετ σετ. Ο ήλιος θα δύσει σ’ έναν φλεγόμενο ουρανό ανατολικά της Καζαμπλάνκα, πριν κάποιος δημοσιογράφος εμφανισθεί στο εξώφυλλο του περιοδικού People».Και κάπως έτσι μπορεί να ήταν μια φορά κι έναν καιρό, αλλά δεν είναι πια εδώ και έτη πολλά. Στη χώρα του Πέτρου Κωστόπουλου και του Νίκου Κοκλώνη, τα όρια ανάμεσα στη χλίδα και στην πρέσα έχουν πάει πλέον περίπατο και οι εποχές όπου ο Σεραφείμ Φυντανίδης κοιμόταν στο αυτοκίνητό του μετά από μια μανιασμένη νύχτα στο τυπογραφείο, δεν είναι πια μαζί μας. Οι σοφιστικέ τύποι πήραν το πάνω χέρι, τα γατόνια καβατζώθηκαν για τα καλά και αν δεν είσαι απαστράπτουσα μορφή σε παίρνει και σε σηκώνει ο πολιτισμός της εικόνας. Είμαστε έτοιμοι για το εξώφυλλο του People…
Δεν φταίει, βέβαια, μόνο η φιγούρα που δεν μας αγαπάει και, κυρίως, δεν μας εμπιστεύεται κανείς. Φταίει και το γεγονός ότι ψόφησε η πιάτσα η δημοσιογραφική, οπότε αν κάποτε αγχώνονταν μια φορά οι λειτουργοί του Τύπου για τη δουλειά τους και για το μέλλον τους, τώρα αγχώνονται δέκα. Και ο αγχωμένος ο άνθρωπος (γλυκά το θέτω, που έλεγε κι ο Βορίδης) έχει μια κάποια δυσκολία να πει αυτά ακριβώς που θέλει να πει και να εκφράσει αυτά ακριβώς που θέλει να εκφράσει. Ιδίως αν δεν συμφωνούν με όλα όσα έχει στο νου του το αφεντικό του και ακόμη πιο ιδίως αν το συγκεκριμένο αφεντικό με τη Λίστα Πέτσα κοιμάται και με τη Λίστα Πέτσα ξυπνάει…
Οπότε καταστρόφα, που θα έλεγε και ο γίγαντας ο Σέλουκ. Η οποία καταστρόφα αποτυπώθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο στην ετήσια έρευνα του Ινστιτούτου Reuters για τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Η έρευνα αυτή αφορά σε 46 χώρες ανά την υφήλιο, κάνανε δουλειά οι άνθρωποι, και αυτό που μας λέει με λίγα λόγια είναι ότι η Ελλαδάρα είναι στην τελευταία θέση όσον αφορά στην εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στα media. Ντιπ τελευταία που λέμε και στο Τρίκαλο, τεσσαρακοστή έκτη από τις σαράντα έξι, με ποσοστό μόλις 19 % του συνόλου να λέει «ναι» σε όσα του σερβίρουν τα ΜΜΕ. Αυτό μας κάνει πτώση οκτώ μονάδων σε σχέση με το 2021 (κατανοητόν, λόγω ενημέρωσης για την πανδημία) και επιστροφή στο 2016, όπου η εμπιστοσύνη ανερχόταν στο 20 %.
Με δυο λόγια; Με δυο λόγια μας ανέχονται, αλλά δεν μας γουστάρουν. Και όσο περνάει ο καιρός μας αμφισβητούν όλο και περισσότερο και στρέφονται είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε σε δίκτυα που σχηματίζουν οι ίδιοι οι αναγνώστες, οι θεατές, οι ακροατές με φίλους και φίλες τους. Των Ελλήνων οι κοινότητες, φτιάχνουν άλλο Γαλαξία, που έλεγε κι ο Νιόνιος πριν αρχίσει να ονειρεύεται αυτοδυναμίες. Όπερ μεθερμηνευόμενον, δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε και αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα μας φάει απλώς τη δουλειά η τεχνητή νοημοσύνη αλλά θα μας πάρει και τα σώβρακα. Δεν πειράζει, ο ΕΔΟΕΑΠ να ‘ναι καλά κι ας πηγαίνουν και τα ρομπότ για λάδωμα…
Υ.Γ.: Μεγάλο μέρος της πτώσης οφείλεται, μας λέει το Reuters, αφορά κυρίως τα ιδιωτικά ΜΜΕ, με τον δείκτη εμπιστοσύνης της ΕΡΤ να αυξάνεται κατά τρεις μονάδες. Και κάπου εκεί είναι που χάνεται εντελώς η μπάλα!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (16.6.2023)