Από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε πέρυσι το καλοκαίρι το σκάνδαλο των υποκλοπών και ειδικά η επίσημη παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, οι σχέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στο ναδίρ.
Οι χειρισμοί του μεγάρου Μαξίμου στο σκάνδαλο και οι μειωτικοί αν όχι ανοιχτά προσβλητικοί τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίστηκε η δίκαιη οργή του κ. Ανδρουλάκη βάθυναν το χάσμα. Ομως αυτό που συνέβη με τις χτεσινές δηλώσεις του απερχόμενου πρωθυπουργού στη διακαναλική του συνέντευξη δεν έχει προηγούμενο.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. Μητσοτάκης κατηγόρησε τον κ. Ανδρουλάκη ότι «έχει αλλάξει αρκετά την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, την έχει φέρει πολύ πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια σειρά από θέματα έχουμε βασικότατες διαφωνίες. Και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον κ. Ανδρουλάκη δύναμη προοδευτικού εκσυγχρονισμού. Το αντίθετο θα σας έλεγα».
Με τις κατηγορίες αυτές ο κ. Μητσοτάκης υψώνει έναν πραγματικό «φράχτη» ανάμεσα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αποδίδοντας ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά στη δυσκολία συνεννόησης μεταξύ των δύο κομμάτων.
Ενώ μέχρι σήμερα η δημόσια αντιπαράθεσή τους εστιαζόταν στους χειρισμούς της μιας ή της άλλης πλευράς, τώρα παίρνει τη μορφή χαώδους απόστασης, η οποία αποδίδεται στην υποτιθέμενη «μετάλλαξη» του ΠΑΣΟΚ.
Η σκοπιμότητα του κ. Μητσοτάκη είναι προφανής. Στόχος του είναι να αποσπάσει από την εκλογική επιρροή του ΠΑΣΟΚ τη μερίδα των ψηφοφόρων που είχε αποδεχτεί ως θετική εξέλιξη τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και ταυτόχρονα να μειώσει τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε να καταστεί αριθμητικά αδύνατη η δημιουργία μιας προοδευτικής συμμαχικής κυβέρνησης, στην περίπτωση που αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα ο αρχηγός της Ν.Δ. επέλεξε να απαλλαγεί από την υποχρέωση να εξετάσει κι αυτός το ενδεχόμενο συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση που το δικό του κόμμα έρθει πρώτο. Γνωρίζουμε, άλλωστε, πως παρά το άνοιγμά του στην Ακροδεξιά ο κ. Μητσοτάκης διαλαλεί ότι ο ίδιος είναι «κεντρώος», όπως έκανε και ο πατέρας του που το επαναλάμβανε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Και αυτός που έχει «μεταλλαχθεί» είναι βέβαια το δικό του κόμμα, το οποίο μοιάζει περισσότερο με την προδικτατορική ΕΡΕ και τον ΛΑΟΣ απ' ό,τι με τη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου και του Κώστα Καραμανλή.
Η σκοπιμότητα του κ. Μητσοτάκη είναι προφανής. Στόχος του είναι να αποσπάσει από την εκλογική επιρροή του ΠΑΣΟΚ τη μερίδα των ψηφοφόρων που είχε αποδεχτεί ως θετική εξέλιξη τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και ταυτόχρονα να μειώσει τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε να καταστεί αριθμητικά αδύνατη η δημιουργία μιας προοδευτικής συμμαχικής κυβέρνησης, στην περίπτωση που αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα ο αρχηγός της Ν.Δ. επέλεξε να απαλλαγεί από την υποχρέωση να εξετάσει κι αυτός το ενδεχόμενο συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση που το δικό του κόμμα έρθει πρώτο. Γνωρίζουμε, άλλωστε, πως παρά το άνοιγμά του στην Ακροδεξιά ο κ. Μητσοτάκης διαλαλεί ότι ο ίδιος είναι «κεντρώος», όπως έκανε και ο πατέρας του που το επαναλάμβανε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Και αυτός που έχει «μεταλλαχθεί» είναι βέβαια το δικό του κόμμα, το οποίο μοιάζει περισσότερο με την προδικτατορική ΕΡΕ και τον ΛΑΟΣ απ' ό,τι με τη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου και του Κώστα Καραμανλή.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Αποψη