.jpg)
«Ακου πώς μιλάνε στο τηλέφωνο, τι ερωτήσεις κάνουν, πώς το συζητάνε, πώς το γράφουν. Κλέψε. Αντίγραψε. Κόλλησε δίπλα τους, ρώτησέ τους ό,τι θέλεις και ό,τι δεν καταλαβαίνεις. Και να σε βρίσουν, ξαναρώτα τους, κάποια στιγμή που δεν θα πήζουν, θα σου πουν, μάλλον θα σε βρίσουν πάλι, αλλά θα σου πουν. Και αν δεν σου πουν, έλα να ρωτήσεις εμένα. Και μετά γράψε, γράψε πολύ, ξαναγράψε, δώσ’ το να το δούμε, μάλλον θα σ’ το σκίσουμε, αλλά σε λίγη ώρα θα το έχεις ξαναγράψει καλύτερα. Σε λίγο καιρό θα είσαι ένας από αυτούς».
Βγαίνω από το γραφείο του διευθυντή της εφημερίδας και βρίσκομαι στη μικρή σε διαστάσεις και υποφωτισμένη αίθουσα σύνταξης, aka newsroom προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ενα σύννεφο καπνού από τσιγάρα με υποδέχεται μαζί με σύντομα βλέμματα αδιαφορίας από καμιά 20αριά δημοσιογράφους, που στριμωγμένοι, άλλοι καθιστοί και άλλοι όρθιοι, κάνουν όλα τα παραπάνω: γράφουν, μιλάνε, φωνάζουν, ζητούν ησυχία, βρίζουν, γελάνε, διαβάζουν. Ακούω μέσα μου μια φωνή να λέει: «Κύριε Σοφιανέ, καλωσήρθατε». Είναι η πρώτη μου ημέρα στη δημοσιογραφία. Δεν το περίμενα, αλλά πολύ σύντομα ήμουν όντως «ένας από αυτούς».
Ακριβώς 35 χρόνια αργότερα, στις αρχές του 2022, βρέθηκα να περνάω το κατώφλι ενός (ακόμη) newsroom, με πολλές οθόνες τηλεοράσεων, περισσότερες υπολογιστών, τηλέφωνα, πίνακες, σύγχρονη υποδομή. Μα, με ούτε έναν/μία δημοσιογράφο μέσα σε αυτό! Είναι η περίοδος προς το τέλος της πανδημίας και «όλοι δουλεύουν από το σπίτι», με πληροφορούν οι ελάχιστοι σε αριθμό συνάδελφοι, που βρίσκονται σε ξεχωριστά γραφεία.
Και αν στον συγκεκριμένο οργανισμό σταδιακά οι εργαζόμενοι επανήλθαν στον φυσικό χώρο τους, ακόμη και σήμερα πολλοί δημοσιογράφοι εργάζονται από απόσταση. Πολλά Μέσα, εφημερίδες, sites κλπ, κρατούν την πολιτική που μας επέβαλε ο κορονοϊός: λίγοι, οι επικεφαλής, βρίσκονται στα γραφεία του Μέσου, οι πολλοί είναι μακριά, τα emails και οι εφαρμογές τύπου Slack να’ ναι καλά και η δουλειά «βγαίνει», ακόμη και αν οι δημοσιογράφοι δεν βγαίνουν από το σπίτι τους.
Ρέκβιεμ και για τη δημοσιογραφία; Και αυτό συμβαίνει παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Όχι μόνο στη δημοσιογραφία. Κάτι τα μέτρα προστασίας, κάτι τα λιγότερα έξοδα για χώρους, μετακινήσεις κλπ, κάπου εργοδότες και εργαζόμενοι βολεύτηκαν, αλλά πού οδηγεί αυτό; Ειδικά στη δική μας τη δουλειά, υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα: πώς βγαίνει (η δουλειά); Είναι πλήρης; Είναι η καλύτερη δυνατή; Αρκούν ένα zoom ή πολλά email για να αντικαταστήσουν όλα όσα ζούσαμε, παίρναμε και δίναμε στην αίθουσα σύνταξης; Πώς και πόσο αυτή η απόσταση επηρεάζει την ποιότητα (και την ποσότητα) του αποτελέσματος που παράγουμε; Μήπως μαζί με τα newsroom «πεθαίνει» και κάτι (ακόμη) από τη δημοσιογραφία;
** Απόσπασμα από κείμενο το θέμα του Στέλιου Σοφιανού στο protagon.gr. Τίτλος του: «Το newsroom πέθανε, ζήτω το newsroom!» (ολόκληρο ΕΔΩ).
