Δεν τον άκουσα με τα’ αυτάκια μου τον διάλογο και δεν είδα με τα ματάκια μου τους πρωταγωνιστές του, αλλά γράφτηκε δεξιά αριστερά, οπότε αποκλείεται να μην έχουν δόση, έστω, αληθείας τα δημοσιεύματα. Λέει, λοιπόν, η γνωστή ανκοργούμαν με αφορμή τις τούρκικες εκλογές και την επικράτηση του Ταγίπ Ερντογάν, που τον είχαν για τελειωμένο, τεντωμένο, ψόφιο και σαβανωμένο οι γκαλοπιτζήδες:
«Μα πως γίνεται να ξαναβγαίνει πρώτος με τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τόσο αυταρχισμό…»
Και απαντάει ο σχολιαστής του δελτίου:
«Μα ελέγχει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και το μεγάλο κομμάτι των πολιτών δεν μαθαίνει σχεδόν τίποτα».
Για την Τουρκία ο διάλογος το επαναλαμβάνω, όχι για μια χώρα που βρίσκεται ακριβώς απέναντί της και δεν μπήκε καν στον κόπο (καλημέρα υπουργέ Υπανάπτυξης!) να διεκδικήσει το κοπυράιτ του Aegean. Εδώ δεν έχουμε κανέναν έλεγχο των ΜΜΕ και οι πολίτες μαθαίνουν τα πάντα στην ώρα τους και με απόλυτη αντικειμενικότητα.
Το γεγονός ότι η λέξη «Τέμπη» έχει εξαφανιστεί από τα κανάλια τις τελευταίες εβδομάδες (ο Χατζής επιμένει να μιλάει για «έγκλημα», αλλά ποιος τον ακούει…), δεν θα έπρεπε να μας υποψιάζει διόλου. Το έγραψε και ο Μανώλης Κοττάκης στην «Εστία της Κυριακής», ότι πήγε ο γίγαντας ο Γκρίνμπεργκ εισήγηση στο Μαξίμου, πως με βάση εκτιμήσεις Αμερικανών ψυχιάτρων όλα τα δυστυχήματα ξεχνιούνται έπειτα από πέντε εβδομάδες. Και ορίστηκαν οι εκλογές για τις 21 Μαΐου, υπό την προϋπόθεση της μούγκας στη στρούγκα!
Μπρέηκ, όμως, εδώ για να σημειώσω κάτι που διάβασα στην «Αυγή της Κυριακής», σε άρθρο υπό τον τίτλο «Τα ρομπότ στο πληκτρολόγιο, οι δημοσιογράφοι στην ανεργία;». Έγραφε εκεί, μεταξύ άλλων:
«Η πρώτη εφαρμογή ρομποτικής δημοσιογραφίας σε μεγάλη αθλητική διοργάνωση έλαβε χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, το 2016, όπου πρώτη η Washington Post χρησιμοποίησε έναν αλγόριθμο με το όνομα Heliograf, ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με την ιστοσελίδα της ΔΟΕ και την ιστοσελίδα στατιστικών stats.com και εντός 45 δευτερολέπτων έγραφε και ανέβαζε έτοιμα κείμενα».
Κι ένα τρίτο, για να δέσει το γλυκό, από την εισαγωγή του μέγιστου κόλουμνιστ Χάντερ Τόμπσον, στο βιβλίο του “Generation of Swine”:
«Είναι, ωστόσο, και κάτι ακόμη που πρέπει να το θυμάσαι αν δουλεύεις είτε στη δημοσιογραφία είτε στην πολιτική, είτε και στα δύο όπως εγώ, και δεν γίνεται να το αποφύγεις. Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί να έχεις άδικο, δεν τρέχει τίποτα. Σε αμφότερες των περιπτώσεων, θα τις φας. Και θα πονέσεις. Αλλά άμα έχεις δίκιο, θα πονέσεις λιγότερο»!
Το 1987 το έγραψε το ανωτέρω, όταν ακόμη τα περισσότερα τρολάκια του τουίτερ ήταν μόλις μια λάμψη στα μάτια του μπαμπά τους. Αλλά είχε δίκιο, όπως είχε δίκιο και όταν σημείωνε πως όσο περνούν τα χρόνια η ανάγκη για δημοσιογραφία χωρίς δεσμεύσεις και τσατσιλίκια θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αντιθέτως, το σημερινό το κόπυ πάστε, που δίνει δουλειά σε ουκ ολίγα πλάσματα, παρφέ και όχι μόνο, θα το αναλάβουν τα ρομποτάκια και θα κάνουν θαύματα.
Και θα κλαίει ο κλάδος ο δημοσιογραφικός ότι ξαφνικά έπεσε περονόσπορος και θα μας περνάνε όλοι και όλες για Λουδίτες της τελευταίας υποστάθμης και θα μας στέλνουν να μάθουμε κώδικα. Στην ξέρα και στην άπνοια, όπως θα έλεγε και ο μέγας Ζωρζ Πιλαλί, που κάτι κατείχε από ταλαίπωρους αστούς με κρίσεις μεγαλείου…
Υ.Γ.: Το γεγονός ότι ανκοργούμαν που ρωτάει τα αυτονόητα, κοντεύει να ανακηρυχθεί σε εθνική ηρωίδα, αναδεικνύει από τη μία την έσχατη ένδεια της τηλεόρασης και από την άλλη την ανάγκη του κόσμου για πέντε δράμια αλήθειας. Θα του τα προσφέρουμε ή για άλλη μια φορά θα κάτσουμε να κλωσήσουμε τ’ αυγουλάκια μας;
Χρήστος Ξανθάκης
