Ολοταχώς για την κοινωνία του ενός τρίτου
Σκόρπιες ειδήσεις, αλιευμένες από την τρέχουσα επικαιρότητα:
* Βγαίνει η Κομισιόν και λέει ότι η ανάπτυξη ανεβάζει στροφές στην Ελλάδα και το 2023 θα τα πάμε καλύτερα από την υπόλοιπη Ευρώπη και θα τσιτώσουν τα γκάζια οι μηχανές της προόδου.
Δεν λέει, όμως, η Κομισιόν και δεν διευκρινίζει ότι το πορτοφόλι του εργαζόμενου και της εργαζόμενης (καθίστε κάτω κύριε Πάτση, δεν μιλώ για εσάς!), μένει άδειο στις 18 του μηνός. Σύμφωνα με κανονική έρευνα του ΙΜΕ/ΓΣΕΒΕΕ, δεν το διαπίστωσαν αυτό τίποτε τύποι με τα κονσερβοκούτια ανά χείρας…
* Βγαίνει ο υπουργός (Υπ)ανάπτυξης και πανηγυρίζει ότι πετύχαμε ρεκόρ επενδύσεων και ήρθε λεφτό κάργα και τέτοια βροχή από μπικικίνια δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ και τι ευτυχία είναι αυτή επάνω μας θα κατουρηθούμε.
Δεν λέει, ωστόσο, το πολύ απλό που είπε ο όχι και τόσο αξιαγάπητος αλλά διόλου στόκος πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ότι δηλαδή οι συγκεκριμένες επενδύσεις αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε αγορές εταιρειών και στο ρίαλ εστέητ και δεν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας…
* Βγαίνει ο ΟΑΕΔ (ή όπως αλλιώς το λένε πλέον αυτό το πράγμα) και μας πληροφορεί ότι αυξήθηκαν σφόδρα οι προσλήψεις το τελευταίο δίμηνο και τι ωραία τι καλά, σκίζει η βάρκα τα νερά, σε λίγο δεν θα μείνει άνεργος ούτε ένας Έλληνας, σε λίγο δεν θα μείνει άνεργη ούτε μία Ελληνίδα.
Δεν λέει, πάντως, φόρα παρτίδα, ότι ουκ ολίγες από αυτές τις θέσεις εργασίας, ενίοτε και οι μισές του συνόλου, αφορούν σε ημιαπασχόληση, γκαρσόνια και γκαρσονάκια σαν να λέμε και κάνα πιάτο πλύνε και καμιά σκάλα σφουγγάρισε, βάρα κι ένα μοχίτο επί τη ευκαιρία, τουρίστες έρχονται, πρέπει να δείξουμε το καλό μας πρόσωπο…
Και κάπως έτσι πορευόμαστε προς τις πλέον βουβές εκλογές της τελευταίας πεντηκονταετίας. Με το δίλλημα να είναι κάτι παραπάνω από απλό:
Θέλουμε να περάσουμε άνευ αντιστάσεως από την κοινωνία των δύο τρίτων στην κοινωνία του ενός τρίτου ή μήπως σκοπεύουμε να υψώσουμε ανάστημα και να αποδείξουμε την τελευταία, έστω, στιγμή ότι του Έλληνα και της Ελληνίδας ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει;
Σημειώνω δύο πράγματα:
- Η ελληνική κοινωνία ήταν για πολλά χρόνια all inclusive που λένε και στα ριζόρτς τα τουριστικά και πέρασε βιαίως στο σύμπαν των δύο τρίτων με το Καστελόριζο και την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το καταλάβανε αυτό οι ψηφοφόροι, το νιώσανε στο πετσί τους, αφρούς βγάλανε, σφυγμούς ανεβάσανε και αν δεν υπήρχανε κάποια καϊνάρια να φιλοτεχνήσουν μορφώματα όπως το Ποτάμι, τώρα θα είχαμε άγαλμα του Βελουχιώτη στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά γι’ αυτό πληρώνονται τα καϊνάρια, για τα δύσκολα…
- Όσο για την κοινωνία του ενός τρίτου, όλοι και όλες κατανοούμε ότι ένας στους τρεις και μία στις τρεις θα τη βγάζει από καθαρή έως μέγκλα και οι δύο στους τρεις με τις δύο τρεις θα τρώνε σκατά πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Άντε οι πιο τυχεροί με τις πιο τυχερές, να τρώνε και λίγο πίτουρο. Χωρίς μέλι, για να μην παίρνουνε και θάρρος…
Χρήστος Ξανθάκης