Παντρεύτηκα την εκλεκτή της καρδιάς μου, πριν από είκοσι εννέα χρόνια ακριβώς. Καμία όρεξη δεν είχαμε να ενωθούμε με τα δεσμά του γάμου, κουμμούνια γαρ κι εγώ κι εκείνη, αλλά παίζανε κάτι λεφτά προικώα από τον μπαμπά της που ήταν στην Τράπεζα της Ελλάδος κι επειδή ακουγόταν ότι θα τους έβαζε χέρι το κράτος είπαμε να τους βάλουμε χέρι εμείς.
Όπερ και εγένετο, συν την τελετή στον Άγιο Γεώργιο τον Καρύκη, την εκκλησία που παραδοσιακά παντρευόσαντε οι πριγκίπισσες. Υπέροχος ναός, άμα πάτε ποτέ ψηλά να κοιτάξετε. Δεν έχει αγίους, έχει τον ουρανό κεντημένο με τ’ αστέρια!
Και τι έπεται του Ησαΐα χόρευε; Μα φυσικά το γαμήλιο ταξίδι, το οποίο και μας προέκυψε στην Κρήτη φυσικά, και λέω φυσικά διότι το κορίτσι είναι από εκεί και στις Κρητικές δεν πας κόντρα όταν πρόκειται για τον τόπο τους. Δεν πας.
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, κάποια στιγμή βρεθήκαμε κοντά στην Ιεράπετρα, ψιλοτάβλα απ’ την κούραση, βλέπουμε πάνω στο δρόμο ένα μοτέλ που το λέγανε “Oasis”, λέμε εδώ θα κάνουμε στάση να στανιάρουμε.
Κατεβαίνουμε χαλαρά, μας δίνουν δωμάτιο, ρωτάμε που πάμε για μπάνιο, από την άλλη μεριά του δρόμου παιδιά, όπου σας αρέσει. Τάκα τούκα κι εμείς, φοράμε τα μαγιό, περνάμε την άσφαλτο, βγαίνουμε σε ένα τοπίο μαγικό, παραμυθένιο, εξώκοσμο, ούτε ο Γκωγκέν δεν θα μπορούσε να το φανταστεί στα πιο παλαβωμένα όνειρά του.
Σαν να μην το είχε πατήσει ανθρώπου πόδι ρε φίλε, τόσο παρθένο και απείραχτο και στην παραλία ήμασταν δεν ήμασταν πέντε άτομα. Κι άλλοι τόσοι στο διπλανό παραλιάκι, χαλαρά, αβίαστα, αβασάνιστα και ναι, αβάδιστα επίσης. Ευλογημένο μέρος!
Περάσαμε καλά, χαρήκαμε πολύ, κάτσαμε δυο μερούλες και ύστερα πάλι βρουμ βρουμ στο Uno, ήθελε το κορίτσι να μου δείξει σχεδόν όλο το νησί. Η συνέχεια ήταν εξίσου ωραία δεν λέω, κουκλάρα είναι η Κρήτη μας (αν θέλω, ας πω κι αλλιώς…), ολοκληρώσαμε κάποια στιγμή τον γύρο, άντε πίσω σπίτι έχουμε και δουλειές. Το μοτέλ “Oasis”, ωστόσο, και τα πέριξ αυτού δεν τα λησμόνησα ποτέ, τέτοια εντύπωση μου είχαν κάνει. Το ‘βαλα στο πρόγραμμα κάποια στιγμή να ξαναπάμε.
Και όπως συμβαίνει πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις, το πρόγραμμα ξεχειλώθηκε σφόδρα, μία οι εργασιακές υποχρεώσεις, μία οι αρρώστιες των γονέων, μία τα ντέρμπι τα ποδοσφαιρικά, μας πήρε καμιά δεκαπενταετία ώσπου να επαναλάβουμε την συγκεκριμένη εκδρομή. Το θέλαμε, όμως, το θέλαμε και πήγαμε. Με πιο καμαρωτό αυτοκίνητο αυτή τη φορά και πιο γεμάτες τσέπες, αλλά την ίδια διάθεση την εξερευνητική. Συν λαχτάρα μεγάλη να ξαναεπισκεφτούμε τον επίγειο Παράδεισο. Και μας έκατσε ο επίγειος βόθρος…
Το μόνο που έστεκε στη θέση του ήταν το μοτέλ “Oasis”. Όλα τα υπόλοιπα είχαν αξιοποιηθεί, που λένε και οι εργολάβοι. Μπετά και τσιμεντόλιθοι παντού, σύρματα και μάντρες δεξιά αριστερά, μπάζα, παλιοσίδερα, σκουπίδια γύρω γύρω, απ’ το όνειρο του Γκωγκέν στον εφιάλτη του Κρόνενμπεργκ ένα τσιγάρο δρόμος. Και στην παραλία, φυσικά μπιτσόμπαρο, φυσικά ξαπλώστρες, φυσικά τσίτα μπόμπα η μουσική αλεγρία να μασάς και να φτύνεις. Τα μαζέψαμε άρον άρον και το σκάσαμε…
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι αυτή η χώρα πάντοτε κλωτσοσκούφι ήταν και ποτέ δεν σεβόταν τους πολίτες της. Μπορούσες όμως να ανακαλύψεις ρωγμές στο τείχος και να κρυφτείς από τη σκατίλα έστω και για λίγο. Ιδίως το καλοκαιράκι, όπου και ο τελευταίος των τελευταίων κατάφερνε να απολαύσει τη μαγεία της ελληνικής θάλασσας.
Τώρα ξέχνα τα αυτά φιλαράκι, τώρα ήρθαν η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός, ήρθε η Ελλάδα 2.0. Το βλέπεις παντού γύρω σου, ότι το θέρος επωλήθη και ότι σε αναμένουν ατέλειωτοι χειμώνες με διπλή κάλτσα και τριπλή κουβέρτα. Εκτός κι αν βρεις καμιά δουλειά, στα συνεργεία που γκρεμίζουν αυθαίρετα στη Μύκονο. Απρίλιο μήνα, γιατί καλό Μάιο, το πάρτυ θα ξαναρχίσει…
Υ.Γ.: Εργατική Πρωτομαγιά χθες και δεν μπορώ να μην σημειώσω ότι η ΓΣΕΕ εξέλεξε διοικητικό συμβούλιο και εκτελεστική επιτροπή δίχως μια γυναίκα μέσα. Πως το κατάφεραν, μόνο αυτοί το ξέρουν!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (02.5.2023)