Πάμε να δούμε πως τα πήγαν οι υποψήφιοι
Αλήθειες να λέμε παιδιά και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας:
Όποιος και όποια θέλει να μάθει την αλήθεια, δεν βλέπει ντιμπέιτ.Όποιος και όποια θέλει να μάθει την αλήθεια, ρίχνει μια ματιά στο πορτοφόλι, στον τραπεζικό λογαριασμό, στον κουμπαρά.
Κι απ’ αυτό που αντικρίζει εξαρτάται σε μεγάλο, σε μέγιστο βαθμό η ψήφος που θα ρίξει σε δέκα μερούλες.
Όχι απ’ τις ατάκες των πολιτικών απέναντι στην κάμερα, όχι από την ευγλωττία τους, όχι από τα ιδεολογήματά τους, όχι από το πρόγραμμα των κομμάτων τους.
Ούτε καν από τα κάθε είδους props, τα κάθε είδους αντικείμενα που φέρνουν μαζί τους στο στούντιο και τα επιδεικνύουν στο φακό ως πολύτιμα βοηθήματα της ρητορικής τους. Φωτογραφίες, φωτοτυπίες, ζωγραφιές, στατιστικές και δεν συμμαζεύεται…
Αυτά για την ουσία της υποθέσεως. Τον πόνο, δηλαδή, του κάθε και της καθεμιάς ψηφοφόρου. Από εκεί και πέρα, όμως, εκτός από την ουσία υπάρχει και η επικοινωνία. Υπάρχει αυτό που διαμεσολαβείται μέσω της μικρής και της πολύ μικρής οθόνης σε καθημερινή βάση, υπάρχει το σχετικώς φρέσκο πεδίο αντιπαράθεσης που δίνει τόνο στις αναμετρήσεις. Από την εποχή του Κένεντι και του Νίξον, όπου ο πρώτος έσκασε μύτη μπουκιά και συγχώριο στο ντιμπέητ και ο δεύτερος σαν μαραμένο μύδι. Για να κερδίσει τις καρδιές του κόσμου ο υποψήφιος των Δημοκρατικών (σε επικοινωνιακό επίπεδο το ‘παμε, πολιτικά μπίζνες φρέντλι ήταν και οι δύο), να αναδειχθεί στον πρώτο τηλεοπτικό πρόεδρο των ΗΠΑ και να εγκαινιάσει μια νέα εποχή στα πολιτικά τεκταινόμενα. Την εποχή της εικόνας…
Οπότε εικόνα και ξερό ψωμί και άσε καλύτερα απέξω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Εικόνα και επικοινωνία και πάμε να δούμε πως τα πήγαν οι υποψήφιοι στους συγκεκριμένους τομείς:
* Κυριάκος Μητσοτάκης
Μακράν το καλύτερο κοουτσάρισμα όλων, προετοιμασία ως και στην τελευταία οξεία, στην τελευταία περισπωμένη, δεν ξέφυγε από το σενάριο ούτε δευτερόλεπτο και δεν αυτοσχεδίασε ούτε μία στιγμή. Αν υπολογίσει κανείς ότι άπαντες και άπασες περιμένανε κάποιο ντελαπάρισμα, κάποιο λάψους, κάποιο σαρδάμ και τίποτε από αυτά δεν ήρθε, μπορεί να χαμογελάει ανακουφισμένος.
* Αλέξης Τσίπρας
Είναι γνωστό ότι τον αγαπάει ο φακός, όπως, επίσης, γνωστό είναι ότι θα πιαστεί και από την παραμικρή χαραμάδα που θα του αφήσουν οι αντίπαλοί του για να τους καρφώσει. Κάτι τέτοιο έκανε και χτες με χαρακτηριστική άνεση, αναδεικνυόμενος σε έναν από τους δύο νικητές της βραδιάς. Γκρινιάξανε, πάντως, κάποιοι από τους οπαδούς του κόμματός του, ότι μπορούσε να πάρει κεφάλια αλλά προτίμησε τους χαμηλούς τόνους.
* Νίκος Ανδρουλάκης
Ομίχλη, καταχνιά, μπούχλα. Στην προσπάθειά τους να μην ταυτιστεί με κανέναν από τους Τσίπρα και Μητσοτάκη, κατέληξε σε μια άνοστη και χλιαρή σούπα. Κανα δυό ατάκες τις είχε, δεν φρόντισε, ωστόσο, να τις εκμεταλλευθεί.
* Δημήτρης Κουτσούμπας
Κάτι παραπάνω από σφιγμένος και ξύλινος στην αρχή. Λύθηκε όσο πέρναγε η ώρα, αλλά ήταν φανερό ότι το φορμά του ντιμπέητ δεν τον βόλευε καθόλου και ότι του ταιριάζει πολύ περισσότερο ο μακροπερίοδος λόγος. Ένα «αυτοί είστε», θα κέρδιζε τους τηλεθεατές, αλλά δεν το τόλμησε.
* Κυριάκος Βελόπουλος
Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο άνθρωπος το έχει με τον φακό. Ξέρει πως πρέπει να στηθεί απέναντι στην κάμερα, ξέρει πως πρέπει να εκφρασθεί τηλεοπτικώς, ξέρει που πρέπει να ανεβάσει και που πρέπει να κατεβάσει τους τόνους. Ο δεύτερος νικητής του ντιμπέητ, επικοινωνιακά μιλώντας πάντα.
* Γιάνης Βαρουφάκης
Ή του ύψους ή του βάθους. Τη μία στιγμή έδινε ρεσιτάλ (βλέπε την απάντησή του για την «ασφάλεια» στα πανεπιστήμια) και την επόμενη έχανε τη μπάλα (βλέπε την απάντησή του για την κατάληψη ελληνικής βραχονησίδας από Τούρκους κομάντος), χώρια τα νευράκια που έβγαζε ανά περίπτωση. Για κάποιο, άγνωστο λόγο, δεν τον χώραγε ο τόπος.
Χρήστος Ξανθάκης
