Είσαι δημοσιογράφος, ηθοποιός, τραγουδιστής χρόνων. Καταξιωμένος από τη δουλειά σου, τη συνέπειά σου, τη σταθερή εξέλιξή σου. Σε ξέρει η πιάτσα, σε αποδέχεται ως άξιο συνάδελφο. Έχεις αναλάβει επιτελικές θέσεις, έχεις παίξει ρόλους, έχεις κάνει θεατρικές επιτυχίες. Ίσως να διατηρείς και μια θεατρική γωνιά για να κάνεις το μεράκι σου. Επαγγελματικά είσαι σχετικά ψηλά, αλλά στο επίπεδο πολλών άλλων τού χώρου –τίποτα άλλο. Δεν έχεις απογειωθεί, δεν είσαι θέμα για τους παπαράτσι, για τις πρωινές εκπομπές, για τα γκόσιπ περιοδικά και εφημερίδες. Είσαι ένας από τους πολλούς άξιους αλλά όχι από αυτούς που έχουν μπροστά από την επαγγελματική ιδιότητά τους το πρόθεμα «μεγαλό-». Ας πούμε «μεγαλοδημοσιογράφος». Είσαι γνωστός σε ένα κοινό, αλλά ξαφνικά γίνεσαι πασίγνωστος σε έναν κόσμο που ζει μέσα από τις ζωές των άλλων. Η αναγνωρισιμότητά σου ανεβαίνει όροφο –όχι απαραιτήτως από κάποια επαγγελματική επιτυχία. Γίνεσαι κάτι σαν σταρ αφού προηγουμένως γίνεις αγαπημένος κάποιας. Όχι οποιασδήποτε. Πρέπει να υπάρχει «όνομα»...
Είναι τότε που αποκτάς φωνή και εικόνα μαζί με βιογραφικό. Θέλουν να μάθουν για τη ζωή σου, τις σχέσεις σου, τα παιδικά σου χρόνια. Σε φωτογραφίζουν με πολιτικούς, που νομίζουν ότι παίρνουν κάτι από τη λάμψη σου, και δημοσιογράφοι ζητάνετη γνώμη σου για οτιδήποτε –ακόμα και για την Γιουροβίζιον– η οποία γνώμη γίνεται τίτλος. «Τι είπε ο... για τον νικητή, τη νικήτρια, τον χαμένο».
Όσα δεν πέτυχες με τη δουλειά σου τα κατάφερες, ίσως και χωρίς να το θέλεις, με μια ροζ σχέση. Και αλλάζεις επίπεδο. Για τους πολλούς (για αυτούς που είπαμε ότι ζουν με τις ζωές τών επί σκηνής) τώρα αρχίζεις να υπάρχεις. Τώρα που σε κατατάσσουν στους σελέμπριτι.
Τουλάχιστον ζήσε χωρίς να νιώθεις τέτοιος και προσπάθησε να κρατήσεις τις αποστάσεις από τον θόρυβο που δεν ήξερες. Πες μου ότι θα κάνω λάθος αν νομίσω ότι απολαμβάνεις αυτό που (σου) συμβαίνει.
