Στο μαθητικό του Ρήγα μ’ έμπασε ο αδερφός μου, όταν ήμουνα δεκατριών χρονών. Επικεφαλής, γαρ, εκείνος της οργάνωσης, έψαχνε για μέλη, που θα έβρισκε πιο κοντινό από το ίδιο του το σπίτι; Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, όταν έφτασα γύρω στα δεκαεπτά, άρχισα κι εγώ να αναζητώ καινούρια πρόσωπα και κάποια στιγμή ξεχώρισα έναν συνομήλικο μου τον Βαγγέλη (ας τον πούμε Βαγγέλη), που είχε λαμπρό μυαλό, έξυπνο χιούμορ και πίστη στον Παναθηναϊκό, όλα τα καλά εν ολίγοις!
Οπότε τον άρχισα στον ψηστήρι και δώστου σκατά τα έχει κάνει ο Ράλλης (Ράλλη είχαμε τότε) και πάρε σκατά τα έχει κάνει η Νέα Δημοκρατία (Νέα Δημοκρατία είχαμε και τότε) και προς Θεού κάτι πρέπει ν’ αλλάξει και ν’ αλλάξει άμεσα, συμφωνούσε σε όλα. Ώσπου φτάσαμε στο δια ταύτα:
Αυτό το κάτι που πρέπει ν’ αλλάξει είναι ότι πρέπει να νοιαζόμαστε περισσότερο για τους άλλους και για το ζόρι που τραβάνε.
Και γύρισε ο Βαγγέλης και μου είπε την παρόλα τη μεγάλη:
Χρηστάρα, όλα καλά μου τα λες, αλλά δεν θα πάρω. Εμένα μ’ ενδιαφέρει πως θα περάσω καλά εγώ, όχι πως θα σωθούν οι υπόλοιποι!
Και χωρίσαν οι δρόμοι μας…
Σαράντα χρόνια αργότερα, θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι ο Βαγγέλης έκανε καριέρα στο Δημόσιο (but of course) κι εγώ ούτε καν αρχισυντάκτης σε περιοδικό δεν κατάφερα να γίνω. Μου το είχε προτείνει μια φορά κι έναν καιρό ο Πετράν, οφείλω να το καταθέσω, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε σε μια άλλη στιγμή.
Εκείνο που μπορούμε να κουβεντιάσουμε τώρα είναι ότι στις εκλογές που μας πέρασαν επικράτησε και επιβραβεύτηκε ως στάση ζωής ο ατομικισμός. Αυτό το «εγώ είμαι και κανένας άλλος», που όπως είχε σημειώσει και ο μέγας γνώστης της φυλής Πάτρικ Λη Φέρμορ είναι υπεύθυνο για μερικές από τις πιο λαμπερές αλλά για και ουκ ολίγες από τις πιο σκοτεινές στιγμές του ελληνισμού. Αυτό το ο καθένας μόνος του και η καθεμιά μόνη της και την αλληλεγγύη ξέχνα την, δεν φυτρώνει εδώ πέρα. Σύρε αλλού να τη βρεις…
Θυμάστε, όμως, τι συνέβαινε πριν από δέκα-έντεκα χρόνια εκεί στα πρώτα Μνημόνια; Γεμάτος ο τόπος Κοινωνικές κουζίνες, γεμάτος ο τόπος κοινωνικά παντοπωλεία, γεμάτος ο τόπος κοινωνικά φαρμακεία, μιλιούνια οι εθελοντές και οι αλληλέγγυοι που τρέχανε να βοηθήσουν τους αναξιοπαθούντες. Και δεν έμεινε τίποτα!
Φταίει η φθορά του χρόνου φυσικά, φταίει η κούραση, φταίει ότι κάποιοι από τους αλληλέγγυους έγιναν κυβέρνηση και ξίνισε αρκετός κόσμος, αλλά φταίει σε μεγάλο βαθμό και η πανδημία. Αυτή η αδιανόητη καταστροφή που κατάφερε όσα δεν κατάφεραν τέσσερα χρόνια κατοχής, είκοσι χρόνια εμφυλιοπολεμικού κράτους, επτά χρόνια χούντας και δέκα χρόνια μνημονίων:
Έχωσε βαθιά στις καρδιές μας τον φόβο!
Και τι ζητάνε οι φοβισμένοι, οι τρομαγμένοι, οι σκιαγμένοι;
Μα τι άλλο από ασφάλεια, σταθερότητα και ησυχία.
Το αποκρυπτογραφήσανε ενδελεχώς το φαινόμενο στα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας, μελέτησε και ενέκρινε τις εισηγήσεις τους ο Κυριάκος (συνεχίστε μαλάκες να υποτιμάτε τον Κυριάκο, καλά θα πάει αυτό), έγιναν επίσημη στρατηγική και γραμμή του κόμματος και χάλασαν κόσμο στις εκλογές. Και κάτσε εσύ ύστερα να ζητάς ντιμπέητ, επειδή μπροστά στο φακό υπερέχεις και στο σπρέχεν είσαι μάνα…
Y.Γ. 1: Όσο για το αν είχε ή δεν είχε «αφήγημα» ο ΣΥΡΙΖΑ και όλες τις εξυπνάδες που ακούγονται επ’ αυτού τις τελευταίες ημέρες, θα επαναλάβω κάτι που είχα πρωτοδεί στο “Alien”:
«Στο εξώτερο διάστημα, κανείς δεν μπορεί ν’ ακούσει τις κραυγές σου».
Υ.Γ. 2: Θα σύστηνα σε όσους αριστερούς απορούν με το γεγονός ότι οι αναποφάσιστοι της προεκλογικής περιόδου το στρίψανε τελευταία στιγμή και πήγανε ολοσούμπητοι στη Νέα Δημοκρατία, να μελετήσουν το κάτωθι ρητό του Βλαδίμηρου Λένιν:
«Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες»!
Χρήστος Ξανθάκης
