Τον Δεκέμβριο του 2019, όταν στη Βουλή υπερψηφιζόταν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο νόμου που κατοχύρωνε το δικαίωμα των Ελλήνων του εξωτερικού να συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές, ουδείς φανταζόταν το τωρινό αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα. Οι αιτήσεις που εγκρίθηκαν είναι μόλις 22.816. Και πάλι, όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ψηφίσουν όλοι οι δικαιούχοι. Αιτία, η κατανομή των 99 εκλογικών τμημάτων σε 35 χώρες. Το απογοητευτικότερο παράδειγμα το συνιστά η Αλβανία. Η μειονότητα, σφριγώσα κάποτε, δεν μένει πια εκεί. Μένει στην Ελλάδα, και όπου αλλού την έστειλαν οι βιοτικές ανάγκες και η διάψευση που την κέρασε η χώρα μας· η πραγματική Ελλάδα.
Η μικρή «ζήτηση» στην Αλβανία δεν επέτρεψε να δημιουργηθεί ούτε καν ένα εκλογικό τμήμα. Ετσι, ένας ομογενής που ζει στο Αργυρόκαστρο πρέπει να ταξιδέψει στη Σόφια για να ψηφίσει. Δεν βρισκόμαστε, φυσικά, στην εποχή των καραβανιών που αλώνιζαν τα Βαλκάνια. Και πάλι όμως, τα 700 χιλιόμετρα Αργυρόκαστρο – Σόφια δεν είναι λίγα. Πολύ μικρότερη είναι, βέβαια, η απόσταση του Αργυρόκαστρου από τα Γιάννενα (90 χλμ.) ή των Τιράνων από τη Φλώρινα (230 χλμ.). Δεν θα μπορούσε άραγε να συσταθεί εκλογικό τμήμα για τους ομογενείς στις πόλεις αυτές;
Η ερώτηση ηχεί ρητορική, στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, για την οποία επαιρόμαστε στα προεκλογικά μας βίντεο. Η έπαρση θα ήταν μερικώς έστω κατανοητή, αν η πολιτεία είχε μεριμνήσει ώστε ο Ελληνας που ζει στο Πεκίνο να μην αναγκαστεί να διανύσει 950 χιλιόμετρα για να πάει στη Σεούλ να ψηφίσει. Ή, για να προσγειωθούμε στην πραγματική Ελλάδα, αν είχε φροντίσει να μπορέσουν να ψηφίσουν οι εποχικοί εσωτερικοί μετανάστες στον τόπο της εργασίας τους. Κάθε Μάιο, χιλιάδες νέοι κλειδώνουν πτυχία και διπλώματα στο συρτάρι της βαθιάς απογοήτευσης και μετακινούνται στα νησιά για να υπηρετήσουν τη μηχανή του τουρισμού. Και ξέρουμε όλοι σε ποιες συνθήκες αναγκάζονται να εργαστούν.
Σίγουρα θα καταγγελλόταν σαν προϊόν μεμψιμοιρίας ο ισχυρισμός ότι το κυβερνών κόμμα φοβάται την ψήφο των επισφαλώς εργαζόμενων νέων και δεν θέλει να πιει το ποτήριόν της, γι’ αυτό και απέφυγε βοριδικώς να τη διευκολύνει, ως ώφειλε. Αλλωστε, είναι τόσο ανεκτική στην κριτική η κυβέρνηση, που θα κατηγορούσε σαν τοξική ακόμα και την παρατήρηση ότι η πόλη Βρισβάνη της επίσημης υπουργικής ανακοίνωσης εντοπίζεται στον χάρτη τόσο εύκολα όσο και η Νέα Υόρκη, αν αναφερόταν ως Νέον Εβόρακον. Για το Μπρισμπέιν πρόκειται.
Παντελής Μπουκάλας
Καθημερινή (09.5.2023)