Ήρθε η ώρα της κάλπης, κατά το βιβλικό… «ήρθε η ώρα της κρίσεως». Υπό την έννοια ότι το πλέον καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την έκβαση της κομβικής –για το παρόν και το μέλλον της χώρας– αναμέτρησης, που ολοκληρώνεται στις κάλπες την ερχόμενη Κυριακή, επαφίεται στην κρίση του εκλογικού σώματος: με ποιά κριτήρια επιλέγει ο ψηφοφόρος –κάθε ψηφοφόρος ξεχωριστά– το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη;
«Με συμφεροντολογικά κριτήρια», απαντά χωρίς ίχνος δισταγμού ο εξπέρ της πολιτικής επικοινωνίας και της εκλογολογίας, φίλος μου: «Ένας πλειστηριασμός είναι οι εκλογές στην ουσία, μια διαδικασία πλειοδοσίας: βγάζουν οι υποψήφιοι κυβερνήτες τα αγαθά τους (τα προγράμματά τους, τις υποσχέσεις τους, τα «θα» τους, εάν θέλεις) στο εκλογικό παζάρι, και ο πελάτης – πολίτης κρίνει, συγκρίνει και, με κριτήριο το ατομικό –άντε το οικογενειακό του συμφέρον– αγοράζει τα «θα» της αρεσκείας του»...
- Ναι, ξέρω, με αντίτιμο την ψήφο του αγοράζει τις αυταπάτες της… αρεσκείας του, παρεμβαίνω σαρκάζοντας τον πολιτικό κυνισμό του εκλογολόγου…
- Ακριβώς, συνεχίζει ακάθεκτος: και αυτό συμβαίνει διότι η ψήφος του πολίτη είναι υλικό αγαθό (εξασφαλίζει χρήμα και δόξα στον αποδέκτη της), ενώ το «θα» του πολιτικού (του υποψηφίου κυβερνήτη, στην περίπτωσή μας) είναι άυλο∙ η υπόστασή του συναρτάται με την αξιοπιστία του υποσχόμενου – εξαρτάται απολύτως απ’ αυτήν… Απ’ αυτήν, άλλωστε, εξαρτάται και η αποχή. Το ποσοστό της οποίας κυμαίνεται, συνήθως, στο μέγεθος της αξιοπιστίας των πολιτικών…
*******
Μάλιστα!.. Υπ’ αυτές τις συνθήκες (αν, δηλαδή, η αξιοπιστία έβγαζε κυβέρνηση), ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική – δοκιμασμένη (από τον Σεπτέμβρη του 2015 ως τον Ιούλιο του 2019) στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα: τότε που έγραψε ιστορία ως εκφραστής της γενναίας διάθεσης της πλειονότητας των Ελλήνων για υπέρβαση του σάπιου ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος των μνημονίων και της λιτότητας.
Υπέρβαση την οποία ολοκλήρωσε επιτυχώς, οδηγώντας τη χώρα σε καθαρή έξοδο (χωρίς πιστοληπτική γραμμή στήριξης) απ’ τα μνημόνια: χωρίς να νομοθετήσει επιπλέον μέτρα από όσα προέβλεπε η συμφωνία, με σχεδόν μηδενικές περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και του αφορολόγητου. Και επιπλέον χωρίς να χάσει την ευκαιρία για την επίλυση του «Μακεδονικού», κάτι που προσέθεσε και διεθνείς πόντους αξιοπιστίας στο ήδη καταξιωμένο ως αξιόπιστο ηγετικό του προφίλ..
Σε αντίθεση με τον εκλογικό του αντίπαλο Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος (όπως όλοι γνωρίζουμε – καθώς επί τετραετίαν το βιώσαμε) κουβαλάει την αναξιοπιστία εντός του εν είδει DNA: «πλάι σε πολλές ακόμα ανεπαρκείς πλευρές της προσωπικότητάς του», όπως ομολογούν ακόμα και άνθρωποι του στενού του πολιτικού περιβάλλοντος. Κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών παραδέχονταν πως στο ντιμπέιτ της περασμένης Τετάρτης «η αναξιότητα του αρχηγού έπιασε πάτο», όταν αβίαστα ομολόγησε την αυτουργία του στο δίκτυο τηλεφωνικών υποκλοπών.
Ωστόσο, η περιγραφή και η τεκμηρίωση της πολιτικής αναξιοπιστίας και της κυβερνητικής αναξιότητας του κ. Μητσοτάκη από τον politically correct πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο τη ΝΔ Ευάγγελο Αντώναρο, είναι ακατανίκητη: «Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τα εχέγγυα για να κυβερνήσει τον τόπο. Και δεν τα έχει, για να το πω απλά, επειδή αγαπάει περισσότερο τον εαυτό του απ’ ό,τι ένας πρωθυπουργός οφείλει να αγαπάει την κοινωνία που τον έχει εκλέξει – το δικό του συμφέρον επικρατεί πάνω στο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου», αποκαλύπτει μεταξύ άλλων…
*******
Ο κ. Μητσοτάκης «ήρθε στην εξουσία με το φωτοστέφανο του έντιμου και άριστου και αποδείχτηκε ότι είναι ο εμπνευστής της πιο παρακρατικής και παραβατικής συμπεριφοράς που έζησε η χώρα στα κοντά 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης», συνοψίζει στο τέλος της συνέντευξής του (στην ΕφΣυν) ο… ακατανίκητος Ευάγγελος Αντώναρος.
Έτσι ακριβώς είναι. Αλλά αν πράγματι είναι… έτσι, αν δηλαδή η αναξιοπιστία και η αναξιότητα Μητσοτάκη πιάνουν πάτο και αν, πράγματι, «η αξιοπιστία βγάζει κυβέρνηση», ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών της 21ης Μαϊου: δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική – δοκιμασμένη (από τον Σεπτέμβρη του 2015 ως τον Ιούλιο του 2019) στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα. Δεν είναι;
- Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, απαντά ο φίλος μου ο εκλογολόγος: «διότι η αξιοπιστία και η αξιότητα του ηγέτη δεν αρκεί να υπάρχει, πρέπει και να φαίνεται. Να διακρίνονται ίχνη της, έστω, μέσα απ’ το μιντιακό χάος – την προεκλογική σύγχυση των φωνών»…
Σωστά!.. Γιατί «ο κ. Μητσοτάκης, με έναν κύκλο ΜΜΕ που τον στηρίζει, παρουσιάζουν μια εξωραϊσμένη εικόνα (σ σ: του εαυτού του και της κυβέρνησής του) που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν ξεκοκαλίσει κανείς αυτή την εικόνα, θα δει τις άπειρες αστοχίες ενός κράτους που παρουσιάστηκε ως επιτελικό και αποδείχθηκε τελικά παρακράτος…», λέει (και πάλι!..) ο Ευ. Αντώναρος…
-Τότε ίσως δει την αξιοπιστία και την αξιοσύνη του Τσίπρα, προσθέτω εγώ… Και ίσως την επιβραβεύσει με την ψήφο του όταν βρεθεί μπροστά στην κάλπη: Κυριακή, κοντή γιορτή…
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ "Τα Ρέστα"