Ο μοναχογιός του Βασίλη και της Ευδοκίας Βέγκου -και όχι Βέγγου- γεννιέται σαν σήμερα στις 29 Μαΐου 1927 στο Νέο Φάληρο. Ο πατέρας του παρότι ως αξιωματικός του στρατού πολεμά στους Βαλκανικούς Πολέμους, συμμετέχει στο ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα στην Ουκρανία και στη Μικρασιατική Εκστρατεία, διώκεται από τον στρατό ως μη “εθνικόφρων”. Αντιτάσσεται στη δικτατορία Μεταξά και στην Κατοχή αποτελεί μέλος του ΕΑΜ Νέου Φαλήρου. Εργάζεται ως τεχνικός στην Εταιρία Ηλεκτρισμού στο Φάληρο και στην αποχώρηση των Γερμανών συμμετέχει στη μάχη και την διάσωση του εργοστασίου της Ηλεκτρικής μαζί με τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Νίκο Γόδα.
Μεταπολεμικά διώκεται ως αριστερός κάτι που φυσικά ακολουθεί ως φάκελος και τον έφηβο Θανάση. Για τον τελευταίο, ο πατέρας του αποτελεί τον δικό του ήρωα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα: να του δείχνει την αγάπη του. [...]
Ο νεαρός Θανάσης μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια, δουλεύοντας από μικρός σε δουλειές του ποδαριού και βιοτεχνίες επεξεργασίας δερμάτων, στην Κατοχή ανήκει στην ΕΠΟΝ, ενώ τον Μάρτιο του 1949 υποχρεώνεται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία ως “ανεπιθύμητος” στη Μακρόνησο, στην οποία αποκτά την γνωστή εμμονή του με την καθαριότητα. Ο ζωγράφος και σκηνογράφος Τάσος Ζωγράφος αναφέρει στη βιογραφία του :
“Ήταν νευρικός, αεικίνητος, αγχώδης με όλα. Ήταν όμως και καρτερικός και βοηθούσε. Το λιγότερο που φοβήθηκε ήταν η Μακρόνησος. Πιο πολύ φοβόταν τη σκόνη, όχι τα μικρόβια. Στα μακαρόνια μέσα έκοβε ένα κρεμμύδι κι έτρωγε ότι περίσσευε από την καραβάνα του άλλου χωρίς να σιχαίνεται. Αλλά δεν μπορούσε να ανεχτεί τη σκόνη. Και την αταξία. Έτυχε να κοιμόμαστε στο ίδιο τσαντίρι. Το καλοκαίρι έκανε αφόρητη ζέστη, οι σκηνές πύρωναν κι έτσι ανεβάζαμε τα πλαϊνά παραπέτα να μπει λίγος αέρας. Μαζί με τον αέρα όμως έμπαινε και σκόνη. Ο Θανάσης δεν μπορούσε να την υποφέρει. Μόλις γλαρώναμε, πήγαινε και τα ‘κλεινε.[...]
- από κείμενο που υπογράφει ο Κώστας Μπορδόκας στο ΤVXS (oλόκληρο ΕΔΩ)