Ο Μάκης Φουντούλης θυμάται τις εκλογές του Οκτωβρίου του ’81, για τις οποίες έπρεπε να επιστρέψει στην Ικαρία για να ψηφίσει ως ετεροδημότης. «Οι ετεροδημότες πηγαίναμε να ψηφίσουμε στα χωριά μας με πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία, πλήρωνε το κόμμα. Στην Ικαρία, οι κεφαλαιοκράτες κατέβαιναν με το “Αιγαίον” του εφοπλιστικού κατεστημένου, ιδιοκτησία “Αδελφοί Αγαπητού”, και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις με το λαϊκής βάσης “Σάμαινα” της ΑΝΤΕΣΙ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Τουριστική Εταιρεία Σάμου Ικαρίας). Κατέβηκα στον Πειραιά με το χαρτάκι μου να μπω στο “Σάμαινα”, αλλά είχε πάθει αβαρία, συνεταιριστικό βλέπεις. Οι αναλυτές μάς εξηγούσαν ότι είναι δάκτυλος του Αγαπητού. Δύσκολα τα πράγματα. Οι άλλοι έμπαιναν στο “Αιγαίον” με το χαρτάκι τους, κύριοι. Τότε, ναι, υπήρχαν πολιτικές διαφορές, αλλά δεν βρίζαμε. Ενας φίλος πήρε το χαρτάκι για το “Αιγαίον”, ήταν μια φωτοτυπία. Πήγαμε σε ένα φωτοτυπάδικο και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτοτυπίες. Με αυτές μπήκαμε στο “Αιγαίον” και φτάσαμε στον Αγιο.
Το ταξίδι ήταν ένα πανηγύρι, εκείνες τις εκλογές τις παίρναμε αψήφιστα». Tότε τα exit polls τα έκαναν τα επιτελεία στο λιμάνι με τεφτέρια στα οποία σημείωναν πόσοι έφταναν με τα καράβια. «Εκείνη τη χρονιά τα πράγματα κάπως μπερδεύτηκαν, διότι το “Αιγαίον” δεν έφερε μόνο νεοδημοκράτες, έφερε και πασοκτζήδες, αλλά και κουκουέδες, και Κύρκους, και ΜουΛούδες». Και πάλι, τα αποτελέσματα ήταν ακριβείας.
Το τηλέφωνο στο πατρικό του κ. Φουντούλη είχε ένα ψηφίο διαφορά με αυτό της «κόβας» της Νέας Δημοκρατίας. «Τηλεφωνούσαν στη μάνα μου η οποία από βενιζελικιά είχε γίνει πασοκτζού. Καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν την πείραζε γιατί μάθαινε τι γίνεται στην πιάτσα. Το τηλέφωνο χτυπούσε συνέχεια. «Να πάτε να πάρετε τη γριά από τον Κουντουμά να την πάτε να ψηφίσει. Ποιαν; Τη Σμαράγδα. Μη στεναχωριέσαι καθόλου, την πήγαμε, είναι ΟΚ. Καμιά άλλη ξέρεις;». Μετά ειδοποιούσε τον σύνδεσμο που ήταν της εμπιστοσύνης, για τα περαιτέρω… Ρε, εσείς δεν ξέρετε να πάρετε τηλέφωνο και θέλετε να πάρετε και την κυβέρνηση, σκεφτόταν η γυναίκα. Ετσι πέρασε η ημέρα των εκλογών». Ο ίδιος θυμάται ότι έσφαξαν ένα γουρούνι στον Αγιο Κήρυκο της Ικαρίας όταν εξασφαλίστηκε η νίκη. «Δεν θέλω ου» φώναζαν οι παρευρισκόμενοι, σχολιάζοντας την ιστορική ατάκα του Ράλλη που είχε πει σε κάποια προεκλογική ομιλία εκείνη την περίοδο. «Μακάρι να υπήρχαν άνθρωποι αυτού του επιπέδου στην πολιτική», σχολιάζει σήμερα ο κ. Μάκης.
** Μία από τις πολλές «Ιστορίες από την κάλπη» σε θέμα της Λίνας Γιάνναρου στην Καθημερινή. Διαβάστε εδώ και άλλες ιστορίες.