Εβαλε ο Ανδρουλάκης ψηλά τον πήχη μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Αφού κατάφερε να πάρει το κόμμα του 3 μονάδες παραπάνω από τις περασμένες εκλογές, τι θα έλεγε, «Καλά είμαστε ως εδώ»; Ύστερα καθόρισε τον βασικό στόχο: Τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πήξε και δείξε, και τοξικός, και πήρε μόνο 20%, και δεν έχει αντιπολίτευση ο Μητσοτάκης, που «δεν τα έχει κάνει όλα καλά». Και χρειάζεται μια αντιπολίτευση δημοκρατική, προοδευτική, προγραμματική, με όλα τα προσόντα. Δηλαδή ο ίδιος, η Αποστολάκη, η Μπατζελή. Να του δώσουν να καταλάβει του Μητσοτάκη!
Γιατί όμως στόχος ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν του περνάει από το μυαλό μήπως μπορεί να συνεννοηθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνουν οι επερχόμενες εκλογές η νίλα του Μητσοτάκη; Όχι, βέβαια! Δεν κάνει τέτοια ΑΥΤΟ το ΠΑΣΟΚ. Βλέπουμε τον Ανδρουλάκη, τον πήχη, τον εχθρό ΣΥΡΙΖΑ, την προγραμματική αντιπολίτευση. Το προσκλητήριο να γυρίσουν οι παλιοί ψηφοφόροι στο «σπίτι» τους. Αλλά απουσιάζει ο λαός που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Απουσιάζουν οι μη προνομιούχοι. Απουσιάζει ο εφιάλτης. Και τελικά απουσιάζουν όσα έκαναν κάποτε το ΠΑΣΟΚ συνώνυμο της δημοκρατίας και της αλλαγής.
Από τον Ανδρέα στον Ανδρουλάκη κατέληξε το ΠΑΣΟΚ. Του έμεινε το όνομα κι έχασε τη χάρη σε μια διαδρομή «εξημέρωσης». Παρέα με τον Παπαδήμο. Ύστερα με τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη. Έκλεισαν σπίτια, έκλεισαν την ΕΡΤ, έκλεισαν συμφωνίες πώς θα μοιράζονται μεταξύ τους υπουργεία και διορισμούς. Ενώ η κοινωνία άνοιγε κοινωνικά παντοπωλεία και ιατρεία. Παρών τότε κι ο Ανδρουλάκης. Ως δεύτερο τη τάξει στέλεχος, γραμματέας του κόμματος. Κύριος! Ούτε στο πεζοδρόμιο, ούτε με τους αγανακτισμένους, ούτε αντίρρηση, ούτε κιχ. Εκεί πήρε τα πρώτα μαθήματα προγραμματικής αντιπολίτευσης.
Γιατί να κάνει εντύπωση που έχει στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ; Που στελέχη του δηλώνουν έτοιμα να συγκυβερνήσουν με τη Ν.Δ.; Το ΠΑΣΟΚ χρόνια τώρα δεν είναι εδώ. Συνεργάστηκε αρμονικά με τον εχθρό του, την πιο σκληρή Δεξιά, για να επιβάλουν τα πιο σκληρά μέτρα. Για να εξαερωθεί τελικά και το ίδιο. Να θεωρήσει υπεύθυνο γι’ αυτό και να κηρύξει εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Αυτό καθορίζει την πολιτική του σκέψη, την πολιτική του κουλτούρα, την προγραμματική του φυσιογνωμία. Θέλει κανείς σοβαρά να συγκρίνει αυτό το «σπίτι», που κατέληξε σε καθεστώς airbnb, με το ιστορικό ΠΑΣΟΚ;
Θα πάει και με τον Μητσοτάκη αν χρειαστεί. Το έχει ξανακάνει. Θα στηρίξει τις «μεταρρυθμίσεις» του Μητσοτάκη. Το έχει ξανακάνει. Δικαίωμά του. Αλλά μην διεκδικεί και δάφνες αντιπολίτευσης και προοδευτικότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιο σεμνά, κύριε Ανδρουλάκη!
Θανάσης Καρτέρος
