Όπως έχω σημειώσει ουκ ολίγες φορές, μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω. Δηλαδή κάτι έχω υποψιαστεί, αλλά να μην το συζητάμε από τώρα, ακόμη δεν έχω μπει καν στην έβδομη δεκαετία της ζωής μου. Μπορώ, ωστόσο, να σας θυμίσω αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, κάτι που είχα καταθέσει εδώ στο Newpost, προ εικοσαημέρου. Λα τα μινόρια:
«Άρχισαν τα ενσταντανέ σε ενορίες και Μητροπόλεις λίγο πριν από τις κάλπες.Από την εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» ήταν το ανωτέρω κι έβρισκε στόχο όπως το βελάκι στα νταρτς. Βλέπε και τα καμώματα γνωστού υπουργού (δεν θα τον διαφημίσω, αλλά η «Καθημερινή» τον είχε αποκαλέσει «καρνάβαλο…), ο οποίος αφού χρησιμοποίησε την ιερή εικόνα Άξιον Εστί ως μπαγκράουντ διαφημιστικού ποσταρίσματος, αποφάσισε να το τραβήξει ακόμη περισσότερο το σκοινί με βιντεάκι στο τουίτερ. Δικά του τα λόγια:
Σούρτα φέρτα για ψηφαλάκια.
Τι θα πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί αν θέλουν να έχουν την ουσιαστική βοήθεια της Εκκλησίας.
Γιατί χωρίς τη συμβολή του απλού ιερέα, κανένας Αρχιερέας δεν μπορεί να περάσει καμία γραμμή».
«Ο κάθε ψηφοφόρος αποφασίζει μόνος του τι είναι σοβαρό για αυτόν και τι όχι. Θα σας πω μόνο τη δική μου γνώμη. Ένας άνθρωπος που μέσα του έχει φόβο Θεού, έχει όρια. Ένας άνθρωπος που δεν έχει φόβο Θεού, δεν έχει όρια, πρέπει να τον φοβάσαι».Και συμπλήρωνε με υπέρτιτλο:
«Για το εάν η Θρησκευτική Πίστη πρέπει να αποτελεί κριτήριο ψήφου…»
Τόσο απλά, τόσο άνετα, τόσο αβασάνιστα, τόσο αβάδιστα. Αρκούν, η βαθιά ευλάβεια και ο βαθύς σεβασμός προς το Θεό, για να είναι κανείς ικανός πολιτικός και για να κουμαντάρει τις τύχες ενός λαού. Δεν χρειάζεται ορθή κρίση, δεν απαιτείται λογική, βράσε τη μετριοπάθεια, ψήσε τη διορατικότητα, πνίξε την εμπειρία και την ψυχραιμία κι όσο για τα πτυχία τι να σε πω πια, έχουν ιδέα άραγε στο Χάρβαρντ από λιβάνι και θυμιατό;
Και τι άραγε να σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει μέσα του φόβο Θεού, δεν έχει και όρια; Ποια είναι ακριβώς τα όρια που υπερβαίνει κάποιος και πως αποτυπώνεται αυτή του η πράξη στη δημόσια ζωή; Αν κρίνω από το γεγονός ότι όλα τα όρια έγιναν συντρίμμια στο πρόσφατο έγκλημα των Τεμπών, θα πρέπει να συμπεράνω ότι άπαντες οι ανευθυνοϋπεύθυνοι ήταν απολύτως ατρόμητοι απέναντι στο Υπέρτατο Ον και ότι ο φόβος του δεν είχε ποτέ τρυπώσει μέσα τους. Θλιβεροί κομμουνισταί, αναμφιβόλως, από εκείνους που προσκυνάνε κονσερβοκούτια αντί για το Άξιον Εστί. Και πάλι καλά να λέμε που δεν εκφράζονται δημοσίως, όπως τα καϊνάρια της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως…
Αλλά μιας και βρίσκομαι στο χώρο της ορθοδόξου πίστεως, να καταθέσω εδώ κάτι που διάβασα χτες στην εφημερίδα «δημοκρατία» από τον Μανώλη Κοττάκη. Ότι, δηλαδή, «σήμερα εκδικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας η προσφυγή 23 μονών (ησυχαστηρίων) τυπικώς κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος, ουσιαστικώς όμως κατά του νόμου 4555/18 τον οποίο ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ανέτρεψε μέχρι τώρα, περιέργως, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, σύμφωνα με τον οποίο δίνεται η δυνατότητα στους “επιχώριους μητροπολίτες” να επεμβαίνουν στα οικονομικά των ιερών μονών. Στην πραγματικότητα, στις δωρεές των πιστών, στις οποίες βασίζονται τα οικονομικά των ιερών μονών».
Στα δικαστήρια για το μπερντέ, εν ολίγοις. Για τις δωρεές των πιστών, μέσω των οποίων «κάποιοι ονειρεύονται να καλύψουν τρύπες στα οικονομικά τους», όπως υπογραμμίζει ο συνάδελφος αρθρογράφος. Η Εκκλησία της Ελλάδος, συνεπικουρούμενη από το Κράτος, κόντρα στους εν Χριστώ αδερφούς των ιερών μονών.
Και ρωτάω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό, τόσο εσάς αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες όσο και τον γίγαντα τον υπουργό με το βιντεάκι:
Σε ποιόν έχει φωλιάσει ο φόβος του Θεού, για να ξέρω; Στους αδερφούς των ιερών μονών ή στους υπεύθυνους της Εκκλησίας της Ελλάδος; Γιατί με τέτοιον καυγά για το πάπλωμα, δυσκολεύομαι και όρια να δω και ευλάβεια και σεβασμό. Και αναρωτιέμαι ποιος θα έχει το δίκιο με το μέρος του, όταν στηθεί απέναντι στην κάλπη για να ρίξει το κουκί…
