Πριν τις εκλογές, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας, ακόμα και μετά τα πρώτα exit poll, η διαφορά των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και μετά την επίσημη ανακοίνωση του πρώτου αντιπροσωπευτικού δείγματος απ’ όλη την επικράτεια, που παγίωνε την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ (20.3%) από τη ΝΔ (41.09%), η διαφορά των 20 μονάδων παρέμενε στα όρια του ανεξήγητου…
Όπου εξακολουθεί να παραμένει ως σήμερα, μια εβδομάδα μετά το «σοκαριστικό», όπως χαρακτηρίστηκε από νικητές και ηττημένους, αποτέλεσμα – χωρίς αυτή τη φορά ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός να επιδέχεται τη μομφή του δημοσιογραφικού κλισέ: μια διαφορά στα όρια του ανεξήγητου, όχι μόνο για τους επαγγελματίες αναλυτές εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά και για τους ίδιους τους παραγωγούς της τερατώδους διαφοράς: τη ΝΔ υπό το καθεστώς Μητσοτάκη. Το κράτος του, το παρακράτος του, τις υπηρεσίες και τους μηχανισμούς πληροφοριών του, τον επικοινωνιακό στρατό του, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων…
Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας, είναι η μόνη εξήγηση που στέκει. Που πάει να πει, πλήρης διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης…
*******
Χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό, αν δεν καταλάβατε... Ισχυρότερη απ’ αυτήν που είχε επιτύχει ο Τραμπ και αποτελεσματικότερη απ’ απ’ αυτήν που άσκησαν και ασκούν οι Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν, οι επιλεγόμενοι και δικτάτορες της ενημέρωσης: «Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μάο κυβέρνησαν μέσω της βίας, του φόβου και της ιδεολογίας. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα φυλή ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης επανασχεδίασε την απολυταρχική διακυβέρνηση για έναν πιο εξελιγμένο, παγκοσμίως συνδεδεμένο κόσμο. Στη θέση της απροκάλυπτης μαζικής καταστολής, ηγέτες όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Βίκτορ Ορμπάν ελέγχουν τους πολίτες τους, διαστρεβλώνοντας την πληροφόρηση και δημιουργώντας προσομοιώσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων…», εξηγούν στο βιβλίο τους, με τίτλο Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (Οι Δικτάτορες της Ενημέρωσης: Πώς άλλαξε το πρόσωπο της τυραννίας τον 21ο αιώνα), οι Sergei Guriyev και Daniel Treisman.
Οι συγγραφείς αναλύουν με επιστημονικό τρόπο την ανάδυση των σύγχρονων «Απολυταρχιών της Ενημέρωσης». Προσφέροντας εντυπωσιακά πορτρέτα των σημερινών Spin Dictators / Δικτατόρων της Ενημέρωσης, εξηγούν μερικούς από τους μεγάλους πολιτικούς γρίφους της εποχής μας: από το πώς μπορούν να επιβιώσουν οι συγκεκριμένοι αυταρχικοί ηγέτες σε μια εποχή αναπτυσσόμενης νεωτερικότητας, μέχρι την ανησυχητική σύγκλιση και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια μεταξύ αυτών των «δικτατόρων της ενημέρωσης» και συστημικών ευρωπαϊστών, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.
*******
Δυστυχώς, οι Guriyev και Treisman δεν πρόλαβαν να συμπεριλάβουν στο βιβλίο τους τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και το κατόρθωμά του να κινηθεί με απόλυτη επιτυχία στο δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι της «νέας φυλής ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης», Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν. Και να τους ξεπεράσει: να εξασφαλίσει για τον ίδιο και την ενημερωτική απολυταρχία του – μετά από μια καταστροφική για την Ελληνική Δημοκρατία και τους Έλληνες πολίτες τετραετία – την ευκαιρία για μιαν, ακόμα, τετραετή κυβερνητική επιβίωση…
Τότε ίσως μας εξηγούσαν και το ανεξήγητο της διαφοράς των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… «Προεκλογική χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό», προφανώς, θα μας έλεγαν… «Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας στη στρατηγική «fake σταθερότητα κατά fake ανατροπής»: πλήρης αποσύνθεση και εξαφάνιση απ’ τη συλλογική μνήμη των γεγονότων και των ειδήσεων που συνέθεσαν τη θετική θητεία Τσίπρα (21/9/2015 – 8/7/2019) στην κυβερνητική εξουσία – αυθαίρετη επιλογή και καταιγιστική προβολή του ανατρεπτικού (σ.σ.: αντισυστημικού) επτάμηνου (26/1/2015 – 27/8/2015) του ΣΥΡΙΖΑ των Βαρουφάκηδων και των Λαφαζάνηδων, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ταύτισης των Τσίπρα – Βαρουφάκη στο επίπεδο της κοινής γνώμης…
Φυσικά, όπως ο Ορμπάν και οι λοιποί πρωτοπόροι Spin Dictators, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ενημερωτική απολυταρχία του επιβιώνουν και διεκδικούν και δεύτερη κυβερνητική τετραετία με την ανοχή ή και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια ουκ ολίγων συστημικών ευρωπαϊστών, μεταξύ των οποίων ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η πρόεδρος της Ε.Ε Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.
Έτσι, η εποχή της μετα-αλήθειας εδραιώνεται στη χώρα μας, θέτοντας τεράστιες προκλήσεις στο πεδίο των πολιτειακών ζητημάτων: τη λειτουργία της δημοκρατίας, την αξιοπιστία των θεσμών και την υγιή αποτύπωση της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Προκλήσεις τις οποίες οφείλει να αντιμετωπίσει σύσσωμη η Δημοκρατική αντιπολίτευση: Εδώ και τώρα…
Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας, είναι η μόνη εξήγηση που στέκει. Που πάει να πει, πλήρης διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης…
*******
Χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό, αν δεν καταλάβατε... Ισχυρότερη απ’ αυτήν που είχε επιτύχει ο Τραμπ και αποτελεσματικότερη απ’ απ’ αυτήν που άσκησαν και ασκούν οι Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν, οι επιλεγόμενοι και δικτάτορες της ενημέρωσης: «Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μάο κυβέρνησαν μέσω της βίας, του φόβου και της ιδεολογίας. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα φυλή ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης επανασχεδίασε την απολυταρχική διακυβέρνηση για έναν πιο εξελιγμένο, παγκοσμίως συνδεδεμένο κόσμο. Στη θέση της απροκάλυπτης μαζικής καταστολής, ηγέτες όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Βίκτορ Ορμπάν ελέγχουν τους πολίτες τους, διαστρεβλώνοντας την πληροφόρηση και δημιουργώντας προσομοιώσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων…», εξηγούν στο βιβλίο τους, με τίτλο Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (Οι Δικτάτορες της Ενημέρωσης: Πώς άλλαξε το πρόσωπο της τυραννίας τον 21ο αιώνα), οι Sergei Guriyev και Daniel Treisman.
Οι συγγραφείς αναλύουν με επιστημονικό τρόπο την ανάδυση των σύγχρονων «Απολυταρχιών της Ενημέρωσης». Προσφέροντας εντυπωσιακά πορτρέτα των σημερινών Spin Dictators / Δικτατόρων της Ενημέρωσης, εξηγούν μερικούς από τους μεγάλους πολιτικούς γρίφους της εποχής μας: από το πώς μπορούν να επιβιώσουν οι συγκεκριμένοι αυταρχικοί ηγέτες σε μια εποχή αναπτυσσόμενης νεωτερικότητας, μέχρι την ανησυχητική σύγκλιση και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια μεταξύ αυτών των «δικτατόρων της ενημέρωσης» και συστημικών ευρωπαϊστών, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.
*******
Δυστυχώς, οι Guriyev και Treisman δεν πρόλαβαν να συμπεριλάβουν στο βιβλίο τους τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και το κατόρθωμά του να κινηθεί με απόλυτη επιτυχία στο δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι της «νέας φυλής ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης», Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν. Και να τους ξεπεράσει: να εξασφαλίσει για τον ίδιο και την ενημερωτική απολυταρχία του – μετά από μια καταστροφική για την Ελληνική Δημοκρατία και τους Έλληνες πολίτες τετραετία – την ευκαιρία για μιαν, ακόμα, τετραετή κυβερνητική επιβίωση…
Τότε ίσως μας εξηγούσαν και το ανεξήγητο της διαφοράς των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… «Προεκλογική χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό», προφανώς, θα μας έλεγαν… «Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας στη στρατηγική «fake σταθερότητα κατά fake ανατροπής»: πλήρης αποσύνθεση και εξαφάνιση απ’ τη συλλογική μνήμη των γεγονότων και των ειδήσεων που συνέθεσαν τη θετική θητεία Τσίπρα (21/9/2015 – 8/7/2019) στην κυβερνητική εξουσία – αυθαίρετη επιλογή και καταιγιστική προβολή του ανατρεπτικού (σ.σ.: αντισυστημικού) επτάμηνου (26/1/2015 – 27/8/2015) του ΣΥΡΙΖΑ των Βαρουφάκηδων και των Λαφαζάνηδων, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ταύτισης των Τσίπρα – Βαρουφάκη στο επίπεδο της κοινής γνώμης…
Φυσικά, όπως ο Ορμπάν και οι λοιποί πρωτοπόροι Spin Dictators, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ενημερωτική απολυταρχία του επιβιώνουν και διεκδικούν και δεύτερη κυβερνητική τετραετία με την ανοχή ή και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια ουκ ολίγων συστημικών ευρωπαϊστών, μεταξύ των οποίων ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η πρόεδρος της Ε.Ε Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.
Έτσι, η εποχή της μετα-αλήθειας εδραιώνεται στη χώρα μας, θέτοντας τεράστιες προκλήσεις στο πεδίο των πολιτειακών ζητημάτων: τη λειτουργία της δημοκρατίας, την αξιοπιστία των θεσμών και την υγιή αποτύπωση της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Προκλήσεις τις οποίες οφείλει να αντιμετωπίσει σύσσωμη η Δημοκρατική αντιπολίτευση: Εδώ και τώρα…