Οι αποπάνω μου δέρνονται. Κυριολεκτικά.\Ακούγονται σε όλην την γειτονιά.
Τι να κάνεις;
Πήρα, λοιπόν, το κουράγιο μου, ανέβηκα, χτύπησα κουδούνι, άνοιξε μια γυναίκα, λέει παρακαλώ, λέω θα φωνάξω την αστυνομία.
Με κοίταξε στα μάτια, το εκτίμησα κάπως αυτό, μου λέει έχεις κι εσύ έφηβα παιδιά, λέω ναι, αλλά δεν δερνόμαστε, λέει ναι, αλλά τι να κάνεις όταν δεν καταλαβαίνει; (ποιος δεν καταλαβαίνει, ποιόν, δεν ξέρω).
Στο βάθος ακουγότανποδόσφαιρο... Δεν έχω ιδέα ποιος δέρνει ποιον και γιατί.
Λέω ή θα σταματήσετε να δέρνεστε ή θα φωνάξω την αστυνομία, το θάρρος με εγκατέλειπε, όμως, ζορίζεται το θάρρος μπροστά στην ψυχρότητα.
Μου λέει, να έρθω κάτω να τα πούμε κάποια στιγμή, λέω φυσικά ναι· έτσι είμαι, μπορεί να σκοτώνει τα παιδιά της αλλά εγώ θέλω να την ακούσω, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.
Κλείνει την πόρτα, ησυχάζουν.
Τι να κάνω;
Να την περιμένω να μου πει;
Να φωνάξω την αδιάφορη αστυνομία;
Να κάνω ότι δεν άκουσα ποτέ τίποτε;
Να πέσω για ύπνο;
Να τους αφήσω να δέρνονται μέχρι κάποιος να σφαχτεί;
Να συνηθίσω τον κόσμο;
'Η όχι;
Μαρία Δεδούση (fb)
- από το Harddog
