Καθώς των Ελλήνων οι κοινότητες, εξαντλημένες από την ατελέσφορη μάχη με την ζοφερή καθημερινότητα, αφήνονται στην φρούδα πασχαλιάτικη ελπίδα μιας… αναστάσιμης πενθήμερης ανάπαυλας, οι πολιτικοί δεν σταματούν να συζητούν για τις εκλογές.
Πάντα οι πολιτικοί συζητούσαν για εκλογές. Περισσότερο οι πολιτικοί κυβερνητικών κομμάτων που ξέμεναν εκτός κυβερνητικής εξουσίας, επειδή θεωρούσαν ότι άξιζαν να κυβερνούν περισσότερο από τους «άλλους». Έτσι, οι «άλλοι» έμοιαζαν πανομοιότυποι μ’ «αυτούς». Όπως οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ με τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, επί σαράντα και… βάλε συναπτά έτη. Κατά τη διάρκεια των οποίων το κυβερνητικό δίπολο ήταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία.
Οι πολιτικοί των μη κυβερνητικών κομμάτων, απ’ την άλλη, μόνο μέσα τους ήθελαν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνταν να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να ντύνονται επιμελώς ή εντελώς ατημέλητοι. Να δείχνουν γενικώς θυμωμένοι: με το σύστημα, τους κυβερνώντες, τα κόμματα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεξιά κι αριστερά. Και, ειδικώς, επικριτικοί: για το πολιτικό ήθος και ύφος των άλλων.
Όμως συζητούσαν κι αυτοί για εκλογές και απαιτούσαν από το λαό να τους ψηφίσει. Όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να ξαναμπούν στη Βουλή. Επειδή, λέει, «είναι απαραίτητο για τη Δημοκρατία να είναι παρόντες στη Βουλή». Απλά, να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν τους άλλους!..
*******
Αυτό ήταν ακατανόητο για τους απλούς πολίτες. Το καταλαβαίναμε μόνο εμείς, οι αριστεροί εκείνης της εποχής, που μάλλον είμαστε πιο… σύνθετοι. Έτσι φαίνεται, αφού κάθε φορά τους ψηφίζαμε. Για να είναι απλά παρόντες. Και να καταγγέλλουν τους άλλους!..
Από τότε όμως που το κυβερνητικό δίπολο έγινε ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, έγινε ακατανόητο και για εμάς, τους αριστερούς ψηφοφόρους. Που, παρότι εξακολουθούμε να αισθανόμαστε πιο… σύνθετοι απ’ αυτούς (τους «απλούς πολίτες», δηλαδή), σκεφτόμαστε να ξαναψηφίσουμε όπως αυτοί, τους πολιτικούς ενός κυβερνητικού κόμματος, και δη του ΣΥΡΙΖΑ: για να ξαναμπούν στη Βουλή και να ξανακυβερνήσουν. Και όχι «απλά για να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν τους άλλους».
Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα κάποιοι – ελάχιστοι, ευτυχώς – πολιτικοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μοιάζουν να ξεχνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος πόλος του κυβερνητικού δίπολου της τελευταίας δεκαετίας. Και συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς των μη κυβερνητικών κομμάτων, τότε που επικρατούσε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: μόνο μέσα τους θέλουν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Μη εξαιρουμένων, ορισμένων κομματικών συντρόφων τους, ακόμα και του προέδρου του κόμματός τους ενίοτε: όπως στις περιπτώσεις επικρίσεων του Αλέξη Τσίπρα για τις επιλογές των Αντώναρου και Μιθριδάτη, ας πούμε…
*******
Όλα αυτά σε καιρούς που οι πολίτες φυτοζωούν βυθισμένοι στην αβάσταχτα εξοντωτική δυστοπία του μητσοτακέϊκου κράτους που τους έλαχε: καθημαγμένοι από την αντικοινωνική κυβερνητική βαρβαρότητα, τσακισμένοι από τις οικονομικές καταστροφές, την φτώχια και την ακρίβεια, την κρατική αδικία, αδιαφορούν περισσότερο παρά ποτέ για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις εκλογές…
Όπου η «βουβή πλειοψηφία» επαφίεται στην αυταπάτη μιας… μοιραίας επαναφοράς σε μια οποιαδήποτε προμνημονιακή «κανονικότητα». Ακόμα και σε μια απ’ εκείνες τις… κανονικότητες κατά τη διάρκεια των οποίων η πλειονότητα του εκλογικού σώματος «εκχωρούσε την ψήφο του στο κυβερνητικό κόμμα που συντηρούσε τα μικρά του προνόμια: «τα παραπάνω ευρώ, το σπίτι που χτίζεται, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την τηλεόραση και το σόπινγκ», όπως έγραφε κάποτε ο αείμνηστος φίλος μου ΠερικλήςΚοροβέσης.
Ενώ οι ενεργοί δημοκρατικοί πολίτες – το λεγόμενο «εκλογικό σώμα» – πιο μπερδεμένοι και καχύποπτοι από ποτέ, πορεύονται προς τις κάλπες της 21ης Μαϊου μέσα στο πιο βρώμικο προεκλογικό σκηνικό από καταβολής μεταπολίτευσης. Και το μόνο που θα μπορούσε να τους συσπειρώσει, λέω εγώ τώρα, θα ήταν ένα αξιόπιστο σάλπισμα πολιτικής Αλλαγής…
Μια εκλογική εκστρατεία άμεσης ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και δικαιϊκής αθλιότητας, με τον λόγο και τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα: για μια προοδευτική κυβέρνηση που θα ανασχέσει και, εντέλει, θα ανατρέψει τις κοινωνικές ανισότητες που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ, και θα αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος Δικαίου που κατεδάφισε το διεφθαρμένο ολιγαρχικό καθεστώς Μητσοτάκη…