Με την επίσημη ανακήρυξη των εκλογών ξεκίνησαν να δυναμώνουν τα εκβιαστικά διλήμματα απέναντι στον λαό:➤ Η Ν.Δ. αναγορεύει την αυτοδυναμία της σε «παράγοντα σταθερότητας» που «εξασφαλίζει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη λήψη δύσκολων –αλλά αναγκαίων– αποφάσεων». Πόσο πιο ξεκάθαρα να πουν ότι έρχεται καινούργιο πετσόκομμα δικαιωμάτων και αφαίμαξη του λαού; Αν η επόμενη τετραετία Μητσοτάκη πρόκειται να φέρει «ανάπτυξη για όλους» και «αυξήσεις στους μισθούς», τότε γιατί οι αποφάσεις της να είναι «δύσκολες»;
➤ Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, θεωρεί μια «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας» «παράγοντα σταθερότητας απέναντι στην αλαζονεία της αυτοδυναμίας». Πιστός στο σύνθημα «να γίνουμε όπως όλα τα ευρωπαϊκά κράτη», φέρνει ως θετικά παραδείγματα τις κυβερνήσεις συνεργασίας χωρών της Ε.Ε. που, με την πολιτική τους, έχουν βγάλει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στους δρόμους, όπως στη Γερμανία, στην Πορτογαλία και αλλού. Στελέχη του φτάνουν, μάλιστα, να συμπεριλαμβάνουν μέχρι και την κυβέρνηση της Ιταλίας, με πρωθυπουργό τη νεοφασίστρια Μελόνι, στις κυβερνήσεις συνεργασίας που «μια χαρά τα πάνε». Και δεν είναι η πρόσφατη εκ δεξιών μεταγραφή, ο Ευάγγ. Αντώναρος που τα λέει αυτά...
➤ Το ΠΑΣΟΚ κινείται στη γενική γραμμή της «συνεργασίας», δηλώνοντας έτοιμο να κυβερνήσει με όποιον εκ των Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτος. Αυτό το παιχνίδι «σε διπλό ταμπλό» του ΠΑΣΟΚ ίσως είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη για το γεγονός ότι καμία «άβυσσος» δεν χωρίζει την πολιτική αυτών των τριών κομμάτων που έχουν κυβερνήσει τη χώρα μέχρι σήμερα, άλλος περισσότερα και άλλος λιγότερα χρόνια.
Η διαπάλη τους γύρω από το «ποιος» και «πώς» θα εξασφαλίσει σταθερή κυβέρνηση συγκαλύπτει το κρίσιμο για τον λαό ερώτημα: Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Αν η συζήτηση πάει εκεί, εύκολα μπορεί να γίνει φανερό ότι είναι άλλη η σταθερότητα του συστήματος και άλλη η σταθερότητα για τον λαό.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Στο ζήτημα των «κόκκινων» δανείων, σταθερότητα για το σύστημα είναι η σταθερότητα των τραπεζών, το να μην «ξεφύγει» το ποσοστό των δανείων που «κοκκινίζουν» και κινδυνεύσει η «αιμοδότηση» της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό, όμως, συνεπάγεται υποχρεωτικά πλειστηριασμούς χιλιάδων λαϊκών σπιτιών, επιβολή δυσβάσταχτων δόσεων για τις λαϊκές οικογένειες προκειμένου να γλιτώσουν τα σπίτια τους.
Οι προτάσεις όλων των άλλων κομμάτων, εκεί αποσκοπούν. Η Ν.Δ. δεν το κρύβει, το διακηρύσσει με περηφάνια και πρέπει να «μαυριστεί» χωρίς δεύτερη συζήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά υποκριτικά για «προστασία της πρώτης κατοικίας», αλλά το σχέδιο που παρουσίασε μόνο τέτοιο δεν ήταν. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας απευθύνεται μέσα από τις συνεντεύξεις του όχι στις χρεωμένες οικογένειες, αλλά στα funds και τους servicers, ζητώντας την εμπιστοσύνη τους, λέγοντας ότι το σχέδιό του «είναι και για τους ίδιους ελκυστικό» και τους εξασφαλίζει «να μην έχουν ζημιές, αλλά εύλογο κέρδος».
Εδώ να αναφέρουμε και τη «ρεαλιστική» πρόταση του ΜέΡΑ25 για μια δημόσια «bad bank» που –από τον πολύ ρεαλισμό– καταλήγει να είναι ίσως η πιο τραπεζοκεντρική πρόταση, αφού προβλέπει να πληρώνουμε και ως δανειολήπτες και ως φορολογούμενοι για να «καθαρίσουν» οι τράπεζες.
Για τη λαϊκή οικογένεια, σταθερότητα σημαίνει να έχει εξασφαλισμένο το δικαίωμα στη σύγχρονη, ασφαλή κατοικία και αυτό να μην μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Τρόπος να βγουν κερδισμένες και οι υπερχρεωμένες οικογένειες και οι τράπεζες δεν υπάρχει. Κάποιος από τους δύο πρέπει υποχρεωτικά να χάσει.
Σε αυτή τη λογική κινούνται οι προτάσεις του ΚΚΕ, τις οποίες έχουν απορρίψει όλα τα άλλα κόμματα, για μόνιμη απαγόρευση, εδώ και τώρα, των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, για γενναίο «κούρεμα» των οφειλών και διαμόρφωση δόσεων που, σε συνδυασμό με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, θα επιτρέπουν στις οικογένειες να καλύπτουν και τις υπόλοιπες ανάγκες τους.
Εμπρακτη εφαρμογή αυτής της λογικής είναι η παρουσία των βουλευτών του ΚΚΕ στο πλευρό των ανθρώπων που κινδυνεύουν να πεταχτούν έξω από τα σπίτια τους. Ετσι έχουν αποτραπεί πολλοί πλειστηριασμοί μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και έχει σημασία να ενισχυθεί σημαντικά το ΚΚΕ στις εκλογές, για να συνεχίσει να δίνει αυτόν τον αγώνα με περισσότερες δυνάμεις.
Οριστική διέξοδο στο πρόβλημα δίνει το Πρόγραμμα εξουσίας του ΚΚΕ, για μια ανάπτυξη που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες των «πολλών» και όχι τα κέρδη βιομηχάνων, τραπεζιτών και κάθε λογής καπιταλιστών, τα οποία θα αποτελέσουν παρελθόν. Αυτό το πρόγραμμα, που καταθέτει από σήμερα στον λαό το ΚΚΕ και είναι έτοιμο να υπηρετήσει –και από κυβερνητικές θέσεις– όταν εκείνος το αποφασίσει, είναι ο δεύτερος σημαντικός λόγος για τον οποίο πρέπει να ενισχυθεί.
Οι δεσμεύσεις των υπολοίπων κομμάτων δεν περιορίζονται στη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος: Δεσμεύονται στις κατευθύνσεις της Ε.Ε., στα προαπαιτούμενα του «υπερμνημονίου» που λέγεται Ταμείο Ανάκαμψης, στην επιστροφή στα «ματωμένα» πλεονάσματα προκειμένου να επιτευχθεί η «επενδυτική βαθμίδα», στην πολιτική της «πράσινης μετάβασης» και στα χρηματιστήρια της ενέργειας, στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας κ.λπ. Για όλα αυτά δεν γίνεται σχεδόν καθόλου συζήτηση προεκλογικά, αλλά είναι αυτά που θα καθορίσουν τα βήματα της επόμενης κυβέρνησης από την πρώτη μέρα. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου ειλικρινής όποιος ζητά μια ευκαιρία να κυβερνήσει για «πρώτη φορά χωρίς δεσμεύσεις»...
Τελικά, αυτό που κρίνεται στις 21 Μαΐου για τον λαό δεν είναι ούτε το ποιος ούτε το πώς ούτε το τι θα υλοποιήσει. Κρίνεται πόσο αδύναμα θα είναι τα κόμματα που θα συγκροτήσουν την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση και πόσο δυνατό θα είναι το αντίπαλο δέος σε αυτήν, για να δίνει αποτελεσματικά τη μάχη μαζί με τον λαό, για να ανοίγει ο δρόμος για τις ριζικές αλλαγές που έχουμε ανάγκη. Κρίνεται πόσο πιο δυνατό θα βγει το ΚΚΕ.
Νίκος Αμπατιέλος
Μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής Α’ Πειραιά
- το άρθρο είναι από την ΕφΣυν