Εκλογές έρχονται οσονούπω και όπως συμβαίνει πάντοτε σε αυτού του είδους τις κρίσιμες διαδικασίες είναι πολυπαραγοντικό ζήτημα η νίκη. Παίζουν τα άδεια πορτοφόλια μεγάλο ρόλο, παίζει το συλλογικό τραύμα από το έγκλημα των Τεμπών, παίζει το φάντασμα του Κατρούγκαλου, παίζουν τα αίσχη της Ευρωβουλής, τι να λέμε τώρα, πίσω μπρος και πάνω κάτω είναι ναρκοθετημένη η οδός προς την κάλπη. Κι όσο πλησιάζουμε το παραβάν, όσο θα σφίγγουν τα γάλατα δηλαδή, τόσο θα αναζητούν τα κόμματα και το τελευταίο κουκί. Και την τελευταία υποψία ψήφου…
Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, όσα διαβάσαμε προ ημερών στην επιδραστική εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», που μας διευκρίνισε τα εξής:
«Άρχισαν τα ενσταντανέ σε ενορίες και Μητροπόλεις λίγο πριν από τις κάλπες.Τόσα πολλά μηνύματα σε τόσες λίγες γραμμές, πιο πυκνό κι από ποίημα του e.e. cummings το πρωτοσέλιδο του χριστιανικού φύλλου! Μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές προς όλες τις κατευθύνσεις και γιατί όχι ρε φίλε;
Σούρτα φέρτα για ψηφαλάκια.
Τι θα πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί αν θέλουν να έχουν την ουσιαστική βοήθεια της Εκκλησίας.
Γιατί χωρίς τη συμβολή του απλού ιερέα, κανένας Αρχιερέας δεν μπορεί να περάσει καμία γραμμή».
Στη χώρα όπου περισσότεροι από έξι τους δέκα και περισσότερες από έξι στις δέκα ταυτίζουν την πατρίδα με την θρησκεία, λογικό είναι να παίζονται πολλά γύρω από τις ορθόδοξες ψήφους. Δεν είναι λίγες, είναι ένα σωρό και δεν τις περιφρονείς σε αυτό το ντέρμπι, σε αυτή τη ντερμπάρα που έρχεται. Εξ ου και κανείς απ’ τους πρωταγωνιστές (απ’ τους πρωταγωνιστές λέω, Γιάνη μου…) δεν μιλάει για χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους. Κορόιδα είναι ν’ ανάβουν φωτιές στα μπατζάκια τους, χρονιάρες μέρες;
Και καλά θα μου πεις, ο Κυριάκος από τη μία τηρεί τις παραδόσεις της μεγάλης γαλάζιας παράταξης κι από την άλλη τον έχει δεμένο τον γάιδαρο. Νέα Δημοκρατία και Εκκλησία διατηρούν πανίσχυρους δεσμούς ανά τις δεκαετίες και δεν πρόκειται να τους διαρρήξουν επειδή μερικοί φιλελέδες που ψήφισαν Μητσοτάκη απαιτούν από τον πρωθυπουργό να δώσει κλώτσο στο παπαδαριό.
Σιγά και μην υποκύψει στις κραυγές τους, σιγά και μην τους πει το «ναι». Και που θα πάνε δηλαδή τα παρφέ τα πλάσματα, άμα δεν τους κάνει τη χάρη; Στον Κουτσούμπα, στον Γιάνη (αχ, Γιάνη!) ή μήπως στον ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζει το χριστεπώνυμον πλήθος με άνευ προηγουμένου τακτ και σεβασμό;
Ε ναι, αλήθειες να λέμε παιδιά και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Γιατί να πλακωθεί προεκλογικά με τους θρησκευόμενους ο Τσίπρας και να αιμορραγήσει; Τάχα θα αναπληρώσουν τις ψήφους τους οι πολύ, πάρα πολύ, πάρα πάρα πολύ αριστεροί που κωλοχτυπιούνται ότι οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να τα σπάσει με την Εκκλησία; Και πόσοι είναι αυτοί, παρακαλώ; Ένα δέκα τοις εκατό είναι η πραγματική αριστερά στην Ελλάδα, το πέντε τοις εκατό θα το ενθυλακώσει το ΚΚΕ μα έτσι μα αλλιώς, το ένα τοις εκατό θα το τσιμπήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πα’ να βρέξει βατράχια, τι μένει;
Εκείνο το παραδοσιακό τέσσερα τοις που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν τον πάρει απ’ το χεράκι ο Αλέξης και τον κάνει κυβέρνηση. Τι ‘ναι ο κάβουρας, τι ‘ναι το ζουμί του…
Οπότε κυρίες και κύριοι, όπως το γράφω στον σημερινό τίτλο:
Αφήστε τον για το βαθύ μέλλον τον χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία, για μια εποχή όπου η πίστη προς τα Θεία δεν θα κυριαρχεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Ως εκείνη την ημέρα, νηστεία και προσευχή, συν ευχαριστίες στον Γιαραμπή που αρχιεπίσκοπος είναι ο Ιερώνυμος και όχι κάνα καϊνάρι απ’ αυτά που πολύ θα ήθελαν να μας γυρίσουν στον Μεσαίωνα…
Xρήστος Ξανθάκης