Tι είναι αυτό που διαβάζουν οι... παλιοί, οι γέροι;

Ενδιαφέροντα λόγια και αλήθειες ακούστηκαν στη δημοσιογραφική συζήτηση το μεσημέρι του Σαββάτου στο ραδιόφωνο των Παραπολιτικών ανάμεσα στον Γιώργο Κουβαρά (οικοδεσπότης) και τον

Παναγιώτη Σιάνη (φιλοξενούμενος), σύμβουλο έκδοσης της Απογευματινής με την οποία, όπως ανέφερε, επανήλθε στην ημερήσια έντυπη δημοσιογραφία μετά από πέντε χρόνια. Και οι δύο αναφέρθηκαν στην αξία τής εφημερίδας στο χώρο τής ενημέρωσης, μολονότι έχει επισκιαστεί από το διαδίκτυο και δεν βρίσκεται στις προτιμήσεις των νέων. 

Ο Σιάνης για να δώσει την εικόνα τού πώς βλέπουν οι νέες γενιές τον Τύπο, ανέφερε χαριτολογώντας κάτι που του περιέγραψε η κόρη του από επεισόδιο τού Ρουκ Ζουκ. Η ζητούμενη λέξη ήταν «εφημερίδα» και ο παίκτης που προσπάθησε να βοηθήσει τον συμπαίκτη του για να βρει τη λέξη, την περιέγραψε ως «τη διαβάζουν οι παλιοί, οι γέροι»! Ο ίδιος είπε ότι η εφημερίδα αποτελεί το μοναδικό μέσον ενημέρωσης που δεν είναι χυλός, με λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο.

Από το αμιγώς δημοσιογραφικό κομμάτι της συζήτησης (γιατί υπήρξε και πολιτικό αλλά και... μαγειρικό) προέκυψαν μεταξύ άλλων τα εξής, τα οποία μεταφέρουμε από μνήμης, χωρίς σημειώσεις, γράφοντας αρκετές ώρες μετά την εκπομπή –άρα με μικρές αποκλίσεις από τις ακριβείς αναφορές:

• Οι νέοι δημοσιογράφοι θα πρέπει (και όσο η αγορά το επιτρέπει) να δουλέψουν σε εφημερίδα για να μάθουν καλύτερα τη δημοσιογραφία.
• Η εφημερίδα βοηθάει τον αναγνώστη να πειθαρχήσει τη σκέψη του και να έχει έγκυρη ενημέρωση.
• Στην εφημερίδα ο δημοσιογράφος δεν βιάζεται να ανεβάσει το θέμα όπως γίνεται με τα σάιτ. Έχει χρόνο να το ψάξει, να το αναλύσει.
• Στην εφημερίδα υπάρχει ο περιορισμός του χώρου, πρέπει λόγου χάρη να γράψεις 200 λέξεις, ενώ στη ιστοσελίδα πας στις χίλιες λέξεις και «γίνεται ένας χυλός».
• Τα σάιτ δεν έχουν ιεράρχηση. Μπορεί για ένα διάστημα να έχουν ψηλά, έστω για λίγο, έναν παίκτη ριάλιτι και αργότερα, στην ίδια θέση, ένα θέμα με βαρύτητα.
• Η οικονομική κρίση διέλυσε το τοπίο στα Μέσα ενημέρωσης. Για παράδειγμα φτάσαμε στο σημείο πολλά Μέσα να μην έχουν διαπιστευμένο συντάκτη στο υπουργείο Μεταφορών και έτσι με την τραγωδία των Τεμπών δεν υπήρχαν σε πολλές περιπτώσεις καλά ενημερωμένοι δημοσιογράφοι για να προσεγγίσουν καλύτερα το θέμα.

Ο Παναγιώτης Σιάνης έπλεξε το εγκώμιο, χωρίς υπερβολές πάντως, του Γιάννη Κουρτάκη και του Χρήστου Μουλίνου. 

• Για τον Κουρτάκη είπε ότι τόλμησε να εκδώσει μια ακόμα εφημερίδα, όντας ο ίδιος άνθρωπος του Τύπου –«ένας γραφιάς» ανέφερε χαρακτηριστικά, ο οποίος εξακολουθεί να γράφει και σήμερα μολονότι έχει τόσες άλλες ευθύνες. 
• Τον διευθυντή της Απογευματινής, τον Χρίστο Μουλίνο, χαρακτήρισε άνθρωπο-ορχήστρα που οργανώνει τα πάντα με ηρεμία, γι’ αυτό και υπάρχει πολύ καλό κλίμα στην εφημερίδα.

Θα θέλαμε να ξεχάσουμε –σαν να μην την ακούσαμε– την αναφορά του Γιώργου Κουβαρά σχετικά με την τραγωδία των Τεμπών. Έχει καταγράψει, είπε, πολλές χώρες (δεν τις είχε πρόχειρες για να τις αναφέρει) που δεν διαθέτουν τηλεδιαχείρηση, χωρίς να συμβαίνουν τέτοια τραγικά δυστυχήματα. Το ότι δεν υπήρχε τηλεδιαχείρηση, πρόσθεσε, δεν δικαιολογεί τη μετωπική σύγκρουση.
Πρόσθεσε πάντως κάτι που θεωρούμε ενδιαφέρον ως προς τις εκλογικές επιλογές των ψηφοφόρων. Ότι το να ψηφίζει ο πολίτης ένα κόμμα δεν σημαίνει πως οπωσδήποτε του αρέσει αυτό που επιλέγει. «Τι να του αρέσει;» αναρωτήθηκε. «Η κομματοκρατεία και η οικογενειοκρατεία;».

- από το ΗΑRDDOG