Από πού καταλαβαίνουμε ότι ένα σύστημα εξουσίας χωλαίνει; Από τον τρόπο που διαχειρίζεται δύσκολες υποθέσεις. Μπορεί να πορεύεται χωρίς προβλήματα και με τον αυτόματο πιλότο, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και όλα πάνε πρίμα. Αν όμως τα πράγματα ζορίσουν, απαιτούνται έκτακτα μέτρα και λεπτοί χειρισμοί, για να μην ξεφύγει η κατάσταση.
Πρέπει δηλαδή να υπάρχει ένα κέντρο, στελεχωμένο από πρώτης γραμμής παράγοντες, που θα σχεδιάζει την άμυνα, θα επινοεί εναλλακτικές, θα διακινεί ένα συνεκτικό αφήγημα στοιχειωδώς πειστικό και θα κινητοποιεί όλο το διαθέσιμο δυναμικό προς υπεράσπιση όσων έχουν εκθέσει με τις ενέργειές τους την κυβέρνηση, τον αρχηγό, την παράταξη.
Τέτοιο σύστημα υπήρχε και λειτουργούσε στο μέγαρο Μαξίμου, όσο βρισκόταν εκεί ο ανιψιός του πρωθυπουργού. Αντιμετώπιζε τις επιθέσεις των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης, συσπείρωνε τις φίλιες δυνάμεις, περιθωριοποιούσε τους φορείς κριτικών απόψεων, κανάκευε τους δυσαρεστημένους με ταξίματα για μελλοντική αξιοποίηση, περνούσε στην αντεπίθεση με συμψηφισμούς, με επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς και, ενίοτε, με βρόμικα μέσα, είτε κατασκευάζοντας ενοχοποιητικά στοιχεία για τους προηγούμενους είτε φασκιώνοντας με τη βοήθεια των ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης τις ευθύνες των κυβερνητικών αξιωματούχων. Εφυγε από τη μέση ο κ. Δημητριάδης και η κυβέρνηση τρεκλίζει.
