Νίπτει τας χείρας του το υπουργείο Πολιτισμού για την τύχη των, υπό άμεση απειλή, ιστορικών κινηματογράφων της Αθήνας, Ιντεάλ και Άστορ, των τελευταίων δύο εκ των πέντε που έχουν απομείνει στο ιστορικό κέντρο και μόλις εκ των τεσσάρων που λειτουργούν ανεξάρτητα.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΥΠΠΟΑ ως προς«τον χαρακτηρισμό χρήσεων κινηματογράφων», η οποία κοινοποιήθηκε προ ολίγου: «Σε ερώτηση δημοσιογράφων σχετικά με τον χαρακτηρισμό χρήσεων αιθουσών κινηματογράφων στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα τους κινηματογράφους «Ιντεάλ» και «Αστορ», το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού διευκρινίζει τα εξής:
Σύμφωνα με τον ν. 4858/2021 (περί προστασίας των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς), το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού είναι αρμόδιο μόνον για τον χαρακτηρισμό της χρήσης ακινήτου, αποκλειστικά σε περίπτωση που το τελευταίο έχει χαρακτηρισθεί ως μνημείο, αρχαιολογικός χώρος ή ιστορικός τόπος, κατά τις διατάξεις του προαναφερθέντος νόμου. Οι συγκεκριμένοι κινηματογράφοι, «Ιντεάλ» και «Αστορ», δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος 4858/2021, προκειμένου να χαρακτηριστούν ως μνημεία και να εμπίπτουν στην αυξημένη προστασία του συγκεκριμένου νόμου. Τον Δεκέμβριο του 2023 το ΥΠΠΟΑ απέστειλε τα ψηφίσματα και τις επιστολές φορέων του κινηματογράφου στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας προκειμένου να τα χειριστεί κατ' αρμοδιότητα.
Πέρα από τον νόμο που επικαλείται το ΥΠΠΟ, όμως, δεν υπάρχει και η πολιτική βούληση ενός υπουργού Πολιτισμού; Αρκεί η τυπική επίκληση του νόμου; Αυτό είναι η αποστολή και το καθηκον της υπουργού που είναι αρμόδια για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς (με την ευρεία έννοια και όχι με τη «νομικίστικη»);
Και όπως είχε θυμίσει σε πρόσφατη συνέντευξη του (20/3) στο διαδικτυακό περιοδικό Popaganda ο, συνδεδεμένος επί χρόνια με τη λειτουργία του Ιντεάλ Γιώργος Σπέντζος (ο μεγαλύτερος από τα τρία αδέλφια της θρυλικής Σπέντζος Φιλμ):
«Η Μελίνα Μερκούρη το 1994 πέθανε. Αλλά ευτυχώς είχε ήδη προωθήσει το σχέδιό της για τα θερινά σινεμά, να μείνουν διατηρητέα, ώστε να μην καταλήξουν ούτε πολυκατοικίες ούτε πάρκινγκ, ούτε γκαράζ, ούτε σουπερμάρκετ. Ευτυχώς, το 1997, τρία χρόνια μετά τον θάνατό της, το ΥΠΕΧΩΔΕ της τότε εποχής (σ.σ. επί Κώστα Λαλιώτη) ανακήρυξε και οριστικά ότι 47 θερινοί κινηματογράφοι προστατεύονται και μένουν κινηματογράφοι. Ευτυχώς που το έκανε κι αυτό, γιατί θα μας είχε φάει το τσιμέντο συνολικά, δεν θα είχαμε το καλοκαιράκι να περάσουμε τις βραδιές μας, ειδικά εμείς οι κάτοικοι των πόλεων».
Αλλά θα πείτε ποιους συγκρίνουμε τώρα! Τους Μενδώνη και Γιατρομανωλάκη με τη Μελίνα Μερκούρη; Γελάει (πικρά) ο κάθε πικραμένος...
Ναταλί Χατζηαντωνίου
Eφημερίδα των Συντακτών
