Οι επιζώντες της τραγωδίας στα Τέμπη μιλούν για μόλις δέκα δευτερόλεπτα τρόμου, πανικού και χάους, στη διάρκεια των οποίων οι δύο αμαξοστοιχίες που συγκρούστηκαν έγιναν άμορφη μάζα μετάλλων και ανθρώπινων σωμάτων. Δέκα δευτερόλεπτα, στη διάρκεια των οποίων δεκάδες ζωές χάθηκαν, δεκάδες οικογένειες καταστράφηκαν και μια ολόκληρη χώρα βυθίστηκε στον θρήνο.
Αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα συμπυκνώνουν δεκαετίες απαξίωσης της δημόσιας περιουσίας, διασπάθισης του δημόσιου χρήματος σε έργα ατελέσφορα -που πάντως καλά τάισαν και θέριεψαν τα ταμεία ιδιωτικών ομίλων-, διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με εργολάβους και μνηστήρες των κρατικών επιχειρήσεων.
Αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα είναι το απόσταγμα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, αυτής που τόσο ένθερμα υποστήριξε από τα πρώτα πολιτικά βήματά του ο σημερινός πρωθυπουργός, που υποσχόταν ότι θα εκσυγχρονίσει το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, ότι θα μας κάνει Ευρώπη και στις ράγες.
Απέναντι σε αυτά τα τραγικά δέκα δευτερόλεπτα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιπαρέθεσε δυο λεπτά μαγνητοσκοπημένης και άχαρα σκηνοθετημένης υποκρισίας, στη διάρκεια των οποίων απεφάνθη ότι στην ανείπωτη τραγωδία συγκλίνουν ένα «ανθρώπινο λάθος» και κάποιες γενικές και αόριστες «διαχρονικές ευθύνες».
Πολύ βολική προσέγγιση. Για μεν το «ανθρώπινο λάθος» το εξιλαστήριο θύμα έχει βρεθεί: ο μοιραίος σταθμάρχης. Για δε τις «διαχρονικές ευθύνες» δεν υπάρχει συγκεκριμένο υποκείμενο καταλογισμού, εκτός κι αν θέλουμε να οδηγήσουμε στο εδώλιο όλους τους αξιωματούχους όλων των κυβερνήσεων εδώ και πολλές δεκαετίες.
Χρειάζεται απύθμενο θράσος για τον διαπρύσιο κήρυκα του ξεπουλήματος των δημόσιων και ακριβοπληρωμένων υποδομών της χώρας ώστε να κρύψει πίσω από τις «διαχρονικές ευθύνες» κι έναν σταθμάρχη τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησής του. Επί σχεδόν τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει στήσει ένα προκλητικό «πάρτι» εκατοντάδων εκατομμυρίων υπέρ των εργολάβων και της ιδιωτικής ΤΡΑΙΝΟΣΕ, χωρίς να έχει βελτιώσει στο παραμικρό την ασφάλεια και την ταχύτητα του σιδηροδρομικού δικτύου.
Ολη η ηπειρωτική Ευρώπη διακινείται κατά εκατομμύρια καθημερινά από χώρα σε χώρα και από πόλη σε πόλη, αλλά η Ελλάδα ακόμη κινείται, μετά φόβου θανάτου, στις ράγες του 19ου αιώνα και του Τρικούπη. Ομως αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ενός «ανθρώπινου λάθους», αλλά ενός πολιτικού εγκλήματος, στο οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδωσε τη χαριστική βολή.
ΥΓ.: Ως «Εφημερίδα των Συντακτών» είμαστε υπερήφανοι για τις αποκαλύψεις μας για το χάλι του σιδηροδρομικού δικτύου. Είμαστε, όμως, συντετριμμένοι που γίναμε μάντεις κακών.
EΦ.ΣΥΝ. / Αποψη