Πού να σας κρύψουμε «να μην σας φτάσουν οι κακοί» και πώς να δικαιολογήσουμε τον χαμό σας; Πώς να δικαιώσουμε τη μνήμη σας, πώς μπορεί να αλλάξει κάτι και πώς μπορούμε να πείσουμε τα επόμενα παιδιά της ηλικίας σας να μείνουν σ’ αυτή τη χώρα και να μη ρίξουν μαύρη πέτρα για πάντα;
Από τη μια τα χαμένα νιάτα και από την άλλη ένας συνταξιούχος σιδηροδρομικός που εξηγεί κλαίγοντας όσα πήγαν στραβά τόσα χρόνια.
Και κάπου εκεί ανάμεσα τα non paper του Μαξίμου για το «70% του δικτύου που είναι ασφαλές» και τα σημειώματα στον υπουργό για να ξέρει πώς θα αποφύγει τις ερωτήσεις.
Την οργή όμως δεν θα την αποφύγετε…