Επιστρέφοντας από τη δουλειά, κάτω από τη γέφυρα της Ν. Φιλαδέλφειας λίγο πριν βγούμε εθνική, τα αυτοκίνητα ξαφνικά έκοψαν μέχρι που σταμάτησαν. Μόνο ένα ανυπόμονο κορνάρισμα ακούστηκε, οι άλλοι σαν να καταλάβαμε πως κάτι έχει συμβεί, όχι τροχαίο, κάτι απροσδιόριστο.
Κάποιοι περαστικοί παρακολουθούσαν πάνω από την γέφυρα με ανησυχία, από κάτω προσπαθούσαμε να δούμε. Μέχρι που ένας οδηγός από το πρώτο αμάξι στη σειρά βγαίνει έξω και ταυτόχρονα ένας νεαρός από την γέφυρα κατεβαίνει τρέχοντας.
Σιγά σιγά το τοπίο ξεκαθαρίζει. Εμφανίζεται μία ηλικιωμένη κυρία, με τις πυτζάμες και τις παντόφλες της, καλοχτενισμένη, περιποιημένη, γλυκύτατη αλλά εμφανώς φοβισμένη και με απορία στο βλέμμα της. Είχε χαθεί και ζητούσε βοήθεια. Ο νεαρός την κρατάει από τα χέρια διστακτικά αλλά σταθερά. Αν δεν καταλάβαινες θα νόμιζες πως ήταν έτοιμοι να χορέψουν βαλς.
Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω καθώς βάζαμε πρώτη για να ξεκινήσουμε, ήταν να της λέει: «Εγώ είμαι η βοήθεια σου». Υπάρχει πόνος εκεί έξω, αλλα υπάρχει και ελπίδα. True story.
Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω καθώς βάζαμε πρώτη για να ξεκινήσουμε, ήταν να της λέει: «Εγώ είμαι η βοήθεια σου». Υπάρχει πόνος εκεί έξω, αλλα υπάρχει και ελπίδα. True story.
- από το fb της δημοσιογράφου Δέσποινας Κονταράκη