Ο υπάλληλος του κυλικείου που ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη. Θα περνούσε το βράδυ σε ένα σπίτι, νοικιασμένο από την εταιρία που εκμεταλλεύεται τα κυλικεία των τρένων, πίσω από τονσιδηροδρομικό σταθμό. Και θα επέστρεφε την επομένη, με ένα από τα πρωινά δρομολόγια.
Ο μηχανοδηγός που θα κατέβαζε στην Αθήνα μία εμπορική αμαξοστοιχία. Και οι συνάδελφοί του στα δύο τρένα, αυτοί που είδαν πρώτοι τον θάνατο να χυμάει κατά πάνω τους.
Πρόλαβαν άραγε να πουν μια λέξη; Φώναξαν; Είχαν τον χρόνο να σκεφτούν για τελευταία φορά τους αγαπημένους τους;
Και μετά στα βαγόνια που ακολουθούσαν.
Μία νεαρή οδοντίατρος από την Κύπρο που τώρα τη βλέπουμε σε φωτογραφίες, μάλλον από την ορκωμοσία της, να κρατάει μία ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα.
Τα κορίτσια από την Καλαμπάκα. Είχαν κατέβει για το τριήμερο και επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές τους. Τι θα ήθελαν, αλήθεια, να κάνουν μέσα στις ζωές τους που πίστευαν ότι πάνε πιο μακριά από τις ράγες;
Και τόσοι άλλοι. Φοιτητές που σηκώθηκαν και πήγαν μπροστά, στο κυλικείο, για να φάνε κάτι ή έστω για να ξεπιαστούν. Κάποιοι άλλοι ίσως ταξίδευαν για να συναντήσουν τον σύντροφο τους, να δουν φίλους ή, απλώς, να επιστρέψουν στη δουλειά τους. Μπορεί στις τσάντες τους να υπήρχαν τώρα ξεραμένα κομμάτια από λαγάνα και τάπερ με το φαγητό της μαμάς.
Συνηθισμένοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή του διπλανού δωματίου. Που μπήκαν ανέμελοι, ανυποψίαστοι στο τρένο. Κάθισαν στις θέσεις τους και έβαλαν ακουστικά ή κυλούσαν, τεμπέλικα, τον αντίχειρα πάνω στην οθόνη του κινητού. Μερικοί ίσως διάβαζαν καμιά εφημερίδα ή ένα βιβλίο, που δεν πρόλαβαν να το κλείσουν, έμειναν στη μέση της σελίδας. Ενα παιδί που, λίγο πριν, έγειρε στο πλάι, πάνω στη μητέρα του για να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει ποτέ. Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά οι νεκροί του τρένου είμαστε εμείς. Για αυτό και δεν ταυτοποιούνται εύκολα. Είναι πολλά τα πρόσωπα, μια χώρα ολόκληρη. Ναι, έτσι ακριβώς. Είμαστε εμείς, σε μία άλλη εκδοχή μας. Απλώς φανήκαμε πιο τυχεροί. Για αυτή τη φορά.
Κώστας Γιαννακίδης (Τα Νέα/fb)
