Μα, μαύρα πουκάμισα και «Comfortably Numb» μήπως και δεν το πιάσουμε το υπονοούμενο; Πόσο προβλέψιμο και πόσο καλά –αν και πολύ παλιακά– σκηνοθετημένος ο θυμός και το πένθος βρε Αντώνη μου;
Θυμός και πένθος που σε κάνει να μην θες –από το 2008, όπως μας είπες– να ζεις σε αυτήν τη χώρα. Δεν έφυγες όμως, διότι εντάξει, αβάσταχτος ο θυμός και το πένθος και τα υπαρξιακά, αλλά είναι πολλά τα λεφτά Αρη· συγνώμη, Αντώνη ήθελα να πω.
Είναι τόσο πολλά τα λεφτά που, επί δεκαετίες τώρα, όλα αυτά που ειπώθηκαν χθες δεν υπήρχαν, ή πάντως δεν ήταν και τόσο ορατά ή σημαντικά. Ήταν άλλες, καθ’ εκάστην, οι προτεραιότητες. Και κατά καιρούς ήταν και πολύ συγκεκριμένες.
Μας εγκάλεσε 20 φορές ο Αντώνης Κανάκης στη συγκεκριμένη εκπομπή, ότι δεν είμαστε αρκετά σκεπτόμενοι και καθόμαστε και βλέπουμε το «Survivor» και ασχολούμαστε με «γκόμενους και γκόμενες», αντί να ασχολούμαστε με τα σοβαρά, διότι ο ίδιος πιστεύει ότι οι δικές του εκπομπές είναι συγκλονιστικά υψηλότερου επιπέδου και διαχρονικά έχουν προωθήσει τη σοβαρότητα και τα φλέγοντα της χώρας.
Κι άμα του το πεις, θα σου απαντήσει «δεν είναι η δουλειά μου εμένα αυτή». Ε, άμα δεν είναι, άστη τη ρημάδα, μην την κάνεις καθόλου.
Γενικά, σήκωσε σύσσωμη η τηλεοπτική ψυχαγωγία τα δάχτυλα και μας τα κουνάει στη μούρη. Ο Λιάγκας. Ο Κανάκης. Ο Μουτσινάς.
Ανθρωποι που κατά κανόνα έχουν γίνει διάσημοι πουλώντας τηλεοπτική κενότητα, αστεία αμφιβόλου ποιότητας και σάτιρα κατά βολή και περίπτωση. Ή και σοβαρότητα κατά βολή και περίπτωση, όπως το περίφημο «Βινύλιο» που ανέλαβε να ξεπλύνει με υπερλευκαντικό τον Νίκο Μαστοράκη για την εκπομπή με τους φοιτητές επί χούντας.
Σε ρόλους τηλεοπτικών κατηγόρων, ήρθαν να «βαρέσουν» τώρα το σύστημα και μαζί με το σύστημα κι εμάς που το στηρίζουμε, διότι αυτοί είναι επαναστάτες, με ξαφνική και ελαφρώς απροσδιόριστη αιτία.
- από κείμενο που υπογράφει η Μαρία Δεδούση στο protagon (ολόκληρο ΕΔΩ)