Ρεσιτάλ θράσους από τον πρωθυπουργό / Προκλητικός, ανεύθυνος και δειλός αναζητεί συνενόχους για το έγκλημα των Τεμπών. Αυτόι είναι οι κύριοι τίτλοι στο πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών. Από το «τραγικό ανθρώπινο λάθος», Ο κυρ. Μητσοτάκης χθες στο υπουργικό συμβούλιο κατέθεσε νέα θεωρία: «Όλοι φταίμε» ενώ υποσχέθηκε ότι μέσα σε λίγους μήνες θα φτιάξει το σύστημα τηλεδιοίκησης στους σιδηροδρόμους, που δεν έφτιαξε εδώ και τέσσερα χρόνια.
Η Εφημερίδα των Συντακτών στο κύριο άρθρο της αναφέρει:
Απελπισία πάνω στην καρέκλα που τρίζει
Η εικόνα του χθεσινού υπουργικού συμβουλίου με τους σκυθρωπούς, σχεδόν δακρυσμένους, αλλά και απελπισμένους από τη συμφορά που μας βρήκε, υπουργούς, ασφαλώς δεν έπεισε κανέναν. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να πείσει, καθώς αυτή η κυβέρνηση έχει παίξει αρκετές θεατρικές παραστάσεις στην τετραετία που κυβερνάει, ώστε να μη γίνεται πλέον πιστευτή.
Υπάρχει, όμως, ένας πολύ ουσιαστικότερος λόγος γι’ αυτό. Ο ανθρώπινος πόνος είναι ένα πολύ εγωιστικό συναίσθημα. Μπορείς να τον κατανοήσεις, αλλά δεν μπορείς να τον αισθανθείς αν δεν είναι δικός σου. Γι’ αυτό και ο πόνος δεν επιμερίζεται. Όποιος τον έχει, τον έχει εξ ολοκλήρου δικό του. Αυτά βέβαια που είναι κοινός τόπος για τους περισσότερους των ανθρώπων, είναι ψιλά γράμματα για μια κυβέρνηση που δεν έχει σχέση με την κοινωνία.
Από την άλλη, δεν μπορεί να πει κανείς ότι η απελπισία ήταν εξ ολοκλήρου ψεύτικη στο χθεσινό Υπουργικό. Υπήρχε απελπισία, αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που αισθάνονται οι οικογένειες των θυμάτων, όσοι έζησαν το δράμα και επέζησαν και ο ελληνικός λαός που νιώθει και συμπαρίσταται.
Η κυβέρνηση είναι απελπισμένη γιατί είναι η κυρίως υπεύθυνη και δεν μπορεί να ξεφορτωθεί τις ευθύνες της. Και γιατί αντιλαμβάνεται πως αυτό που έγινε μπορεί να της στερήσει την εξουσία. Πρόκειται για την απελπισία που προκαλεί η καρέκλα που τρίζει.
Ο πρωθυπουργός εξέφρασε αυτή την επιθανάτια αγωνία, με τον πιο προκλητικό και τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο. «Όλοι φταίμε και ας το ομολογήσουμε με θάρρος», είπε με το ανεπιτήδευτο θράσος που τον διακρίνει. Αλλά αν φταίμε όλοι, τότε δεν φταίει κανένας. Αν όλοι είναι φταίχτες, τότε δεν υπάρχει κανένας να αποδώσει ευθύνη σε κάποιον. «Ένοχος ένοχον ου ποιεί». Αυτός είναι κανόνας στο Δίκαιο. Όπως κανόνας είναι ότι η διάχυση της ευθύνης αποτελεί τον καλύτερο και τον πιο διαδεδομένο τρόπος συγκάλυψης και κουκουλώματος των ευθυνών.
«Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» είναι ο δρόμος που επιλέγει ο πρωθυπουργός. Στόχος του, να συμπαρασύρει τους πάντες στη δική του καταστροφή, εφόσον δεν μπορέσει να την αποτρέψει. Χωρίς να νοιάζεται ότι αυτό είναι ευθεία επίθεση στο δημοκρατικό πολίτευμα. Άλλωστε, το «όλοι φταίμε» είναι η άλλη όψη του ακροδεξιού συνθήματος «όλοι ίδιοι είναι».
