Επί δεκαετίες μαίνεται η μάχη των τεράστιων συμφερόντων γύρω από τον έλεγχο των μεταφορών. Ο ελληνικός σιδηρόδρομος έπεσε θύμα αυτής της σύγκρουσης καθώς οι κυβερνήσεις επέλεγαν διαχρονικά, αλλά ειδικά στις εποχές της ευημερίας, να ενισχύουν τις οδικές μεταφορές κατασκευάζοντας αυτοκινητόδρομους και βοηθώντας τους εμπόρους οχημάτων και καυσίμων να μεγιστοποιούν τα έσοδά τους. Η οικονομική κρίση μετά το 2010 έφερε τα πράγματα στο μη περαιτέρω αφήνοντας τον ΟΣΕ χωρίς προσωπικό και σπάζοντάς τον σε κομμάτια που δυσκολεύονταν να συνεργαστούν. Ομως, ο σιδηρόδρομος ως σύστημα στο οποίο μετέχουν άνθρωποι και μηχανές έχει ως βασικό συστατικό καλής λειτουργίας την άψογη συνεργασία.
Κάθε ένδειξη δυσλειτουργίας αυτού του συστήματος είναι ένα «καμπανάκι» για τα χειρότερα. Οταν επί μήνες ακυρώνονται και καθυστερούν δρομολόγια, όταν συμβαίνουν ατυχήματα χωρίς ανθρώπινα θύματα, όταν οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για τις συνθήκες λειτουργίας και την έλλειψη προσωπικού, τα «κακά σημάδια» πυκνώνουν και το μοιραίο λάθος δεν αργεί. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν υποχρέωση να ενημερώνουν το κοινό για αυτές τις δυσλειτουργίες, αλλά στην πλειονότητά τους το απέφευγαν για να μην δυσαρεστήσουν την κυβέρνηση. Μετά την τραγωδία, σπεύδουν να μεταδώσουν τις καταγγελίες που αποσιωπούσαν το προηγούμενο διάστημα.
Τα ρεπορτάζ τώρα ξεκίνησαν να δείχνουν «υπευθύνους» εστιάζοντας στο ανθρώπινο λάθος. Μιλούν για λάθος εντολή που οδήγησε το τρένο σε λάθος τροχιά μετωπικής σύγκρουσης. Ομως, εάν λειτουργούσαν τα συστήματα Τηλεδιοίκησης-Σηματοδότησης, το οποιοδήποτε ανθρώπινο λάθος θα είχε προληφθεί ευκολότατα. Οι συμβάσεις για τα συστήματα αυτά υπάρχουν εδώ και 10 χρόνια χωρίς να οδηγούν σε αποτέλεσμα. Και για την αναποτελεσματικότητα αυτή δεν ευθύνεται κανένας σταθμάρχης ή μηχανοδηγός.
Άρης Χατζηγεωργίου