Μια βδομάδα! Το βράδυ στις 11 και κάτι θα έχει περάσει ακριβώς μια βδομάδα από τη συντριβή των τρένων, από τον αφανισμό των παιδιών, από το κύμα του θανάτου και το ξέσπασμα της οργής. Αυτό που δεν έχει περάσει είναι ο πόνος –και ποιος ξέρει πόσο θα χρειαστεί για να σβήσει το μαράζι που έχει κατακαθίσει στη χώρα σαν ομίχλη, σαν τοξικό νέφος, σαν ίζημα. Όπως δεν έχει περάσει ο θυμός και η αγανάκτηση που αναρριπίζονται καθημερινά με τις διαδηλώσεις, τα συνθήματα, τις κηδείες, τις αποκαλύψεις για τις ασυνέπειες, για τα ρουσφέτια, για τα τρωκτικά των συμφερόντων, για την αμεριμνησία του κράτους και των μηχανισμών του που άφησαν χάρβαλο την πρόληψη για την αποτροπή των δυστυχημάτων στις σιδηροτροχιές.
Μια βδομάδα και η τραγωδία έχει κολλήσει στο μυαλό μας, στριφογυρίζει στα χείλια όλων μας, είναι καθημερινά βασικό θέμα στις εφημερίδες, μόνιμη αναφορά σε ολόκληρες ραδιοφωνικές εκπομπές, ολοκληρωτικά παρούσα στις τηλεοπτικές.
Μια βδομάδα και η Ελλάδα είναι αθεράπευτα θλιμμένη για τους ανθρώπους που χάθηκαν, τα παιδιά που έσβησαν, τις οικογένειες που ζουν το δράμα. Μια χώρα με κατάθλιψη, ένας κόσμος με οργή. Άγνωστο για πόσο ακόμα.
- από το HARDDOG
