Η ψυχανάλυση δεν ασχολείται με τη ματαίωση που αισθάνεται ο πατέρας όταν δεν καταφέρνει να πετάξει τον χαρταετό του παιδιού του. Γενικώς δεν ασχολείται με τους μπαμπάδες, αλλά εδώ μιλάμε για ένα δράμα που ανεβαίνει κάθε χρόνο.
Μία εικόνα που, τέτοιες μέρες, τη συναντάς παντού ανά την επικράτεια. Σε πάρκα και αλάνες. Σε ξέφωτα και παραλίες. Συνηθίζουμε να λέμε ότι τα παιδιά πετούν χαρταετό. Λάθος. Το παιδί κρατάει τον σπάγκο, δεν πετάει τον αετό. Ο μπαμπάς το κάνει. Και αυτό. Τσαλαβουτώντας στα νερά της απελπισίας.
Ελατε, το έχετε δει εκατό φορές. Ενας τύπος, ανάμεσα στα 30 και στα 40, που κρατάει τον χαρταετό σαν ακόντιο και τρέχει προσπαθώντας να του δώσει ωστική δύναμη. Και εσύ, που παρακολουθείς τη σκηνή, ξέρεις ότι είναι πιο πιθανό να απογειωθεί ο μπαμπάς, παρά ο χαρταετός. Δεν τα καταφέρνει. Κοιτάζει προς το παιδί που φοράει ύφος ανάμεσα στην απογοήτευση και στην απαξίωση και ετοιμάζεται να ρωτήσει γιατί εκείνος ο μπαμπάς, λίγο πιο κάτω, πήγε τον χαρταετό στα σύννεφα.
Αν έχεις βρεθεί στη θέση του μπαμπά, θέλεις να αφήσεις για λίγο τον ταραμά και τη μπύρα για να του χαρίσεις μία συγκαταβατική αγκαλιά. Δεν υπάρχει παρηγορία σε αυτό. Η ματαίωση είναι μεγαλύτερη από αυτήν που αισθάνεσαι ότι δεν ανταπεξέρχεσαι στις απαιτήσεις μίας ερωτικής συνεύρεσης. Διότι στο σεξ θα έχεις και άλλη ευκαιρία, ενδεχομένως και την ίδια μέρα. Για τον χαρταετό οφείλεις να περιμένεις ένα χρόνο.
Αν έχεις βρεθεί στη θέση του μπαμπά, θέλεις να αφήσεις για λίγο τον ταραμά και τη μπύρα για να του χαρίσεις μία συγκαταβατική αγκαλιά. Δεν υπάρχει παρηγορία σε αυτό. Η ματαίωση είναι μεγαλύτερη από αυτήν που αισθάνεσαι ότι δεν ανταπεξέρχεσαι στις απαιτήσεις μίας ερωτικής συνεύρεσης. Διότι στο σεξ θα έχεις και άλλη ευκαιρία, ενδεχομένως και την ίδια μέρα. Για τον χαρταετό οφείλεις να περιμένεις ένα χρόνο.
Οι παλιοί ήξεραν πώς να πετάνε αετό. Αρκετοί μάλιστα γνώριζαν και πώς να φτιάχνουν, υπολογίζοντας τα ζύγια στην ουρά, τη σωστή ποσότητα ψαρόκολλας στα καλάμια και τις ριπές του ανέμου που θα ανεβάσουν την κατασκευή ψηλά για να κρύψει τον ήλιο. Ο πατέρας μου ήξερε. Οι χαρταετοί του δεν ήταν όμορφοι, ούτε είχαν επάνω ζωγραφιές. Ομως πετούσαν ενώ τους έκανα κουμάντο με ένα σπάγκο που χαράκωνε τα παγωμένα χέρια.
Εγώ πάλι, ως πατέρας, φόρτωνα την ευθύνη στον κατασκευαστή και στις καιρικές συνθήκες. Και ο γιος μου έπαιρνε μία εντελώς ουδέτερη έκφραση με τα χείλη σε ευθεία γραμμή. Κάπως έτσι κατακρημνίζεται από το βάθρο το πρότυπο του πατέρα. Ομως για όλα τα πρακτικά προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Εχω δει φίλο μου να σκάει εικοσάρικο για να αγοράσει από παιδάκι χαρταετό εν πτήσει. Σκέφτηκα και μία πατέντα που δεν κοστίζει πολλά. Παίρνεις ένα drone, του δένεις επάνω τον χαρταετό και δίνεις στο παιδί το χειριστήριο. Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Γιατί όχι; Σύγχρονο, συμβαδίζει με την εποχή. Το να πετάς χαρταετό με τον παραδοσιακό τρόπο είναι βγαλμένο από το παλιό Αναγνωστικό.
Οπως αντιλαμβάνεστε, έχω μία κάποια δυσανεξία στα της Αποκριάς και της Σαρακοστής. Δεν αντέχεται η σάμπα στο καταχείμωνο. Ο κιτσάτος σχολιασμός της επικαιρότητας μέσα από τρακτέρ που μεταμφιέστηκαν σε άρματα. Μετρήστε μόνο πόσα με θέμα COVID θα δούμε αυτήν την Κυριακή.
Εγώ πάλι, ως πατέρας, φόρτωνα την ευθύνη στον κατασκευαστή και στις καιρικές συνθήκες. Και ο γιος μου έπαιρνε μία εντελώς ουδέτερη έκφραση με τα χείλη σε ευθεία γραμμή. Κάπως έτσι κατακρημνίζεται από το βάθρο το πρότυπο του πατέρα. Ομως για όλα τα πρακτικά προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Εχω δει φίλο μου να σκάει εικοσάρικο για να αγοράσει από παιδάκι χαρταετό εν πτήσει. Σκέφτηκα και μία πατέντα που δεν κοστίζει πολλά. Παίρνεις ένα drone, του δένεις επάνω τον χαρταετό και δίνεις στο παιδί το χειριστήριο. Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Γιατί όχι; Σύγχρονο, συμβαδίζει με την εποχή. Το να πετάς χαρταετό με τον παραδοσιακό τρόπο είναι βγαλμένο από το παλιό Αναγνωστικό.
Οπως αντιλαμβάνεστε, έχω μία κάποια δυσανεξία στα της Αποκριάς και της Σαρακοστής. Δεν αντέχεται η σάμπα στο καταχείμωνο. Ο κιτσάτος σχολιασμός της επικαιρότητας μέσα από τρακτέρ που μεταμφιέστηκαν σε άρματα. Μετρήστε μόνο πόσα με θέμα COVID θα δούμε αυτήν την Κυριακή.
Οι fake Βραζιλιάνες που ξεπαγιάζουν ελαφροντυμένες στην παγωνιά. Οι δήμαρχοι που σερβίρουν δωρεάν νερωμένο κρασί και χαλβά που σπάει δόντια. Κοριτσάκια που έχουν ντυθεί χαβανέζες και φορούν sneakers και παλτουδάκι. Αλήθεια, γιατί πρέπει να συμβαίνει αυτό; Να δεχθώ αυτούς με τους κουδούνες και τις προβιές, έρχονται από τα βάθη της λαογραφίας. Αλλά γιατί να υφίσταμαι το λάτιν κιτς; Γιατί να βασανίζομαι από Gipsy Kings; Εχουμε καλύτερους που θα σου παίξουν και το «Μελαχρινάκι».
Προτιμώ να μείνω κλεισμένος στο σπίτι. Εκτός και αν βγω, πάω στο πάρκο και πάρω κανέναν μπαμπά αγκαλιά. Για να του πω ότι είναι μάταιο. Δεν θα γίνει ποτέ αετός. Θα είναι όμως πάντα η κότα με τα χρυσά αβγά.
Κώστας Γιαννακίδης
Κώστας Γιαννακίδης
(από το Βήμα)