Αυτό κι αν θα είναι εξαχρείωση!

Γράφει ο Τάσος Παππάς

Οι μετακινήσεις στην πολιτική δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Αντιθέτως παρουσιάζεται με μεγάλη συχνότητα. Δεν υπάρχει κόμμα που δεν έχει υποδεχτεί με ανοικτές αγκάλες στελέχη άλλων κομμάτων. Το διαφημίζει μάλιστα για να δείξει ότι έχει ρεύμα, ασχέτως αν μερικοί από τους καινούργιους δεν έχουν το εκτόπισμα για να προκαλέσουν πρόβλημα στο πρώην κόμμα τους ή για να δώσουν πνοή στο νέο μαγαζί τους.

Σύνηθες είναι επίσης τα κόμματα να καταγγέλλουν και αυτούς που φεύγουν και αυτούς που τους δέχονται. Τους πρώτους για αποστασία και προδοσία των ιδεών τους και τους άλλους για χρήση αθέμιτων μέσων (υποσχέσεις για συμμετοχή στις εκλογικές λίστες, ταξίματα για κυβερνητικούς ρόλους, ακόμη και χρηματισμό). 

Αυτοί που φεύγουν βεβαίως υποστηρίζουν ότι δεν φταίνε οι ίδιοι για τη μετακόμιση, δεν άλλαξαν απόψεις, φταίει η ηγεσία του κόμματος στο οποίο ανήκαν η οποία εγκατέλειψε τις ιδρυτικές αρχές του και έτσι υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν. Κάποιοι εξ αυτών, για να αποδείξουν ότι η μεταστροφή τους είναι ειλικρινής, γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως και πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις εναντίον του κόμματος από το οποίο προέρχονται.

Την περίοδο της μεταπολίτευσης είχαμε πολλές τέτοιες μετεγγραφές. Η Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή απορρόφησε την Ακρα Δεξιά και ένα κομμάτι του παραδοσιακού Κέντρου. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και λιγότερο του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου πήραν κόσμο και κοσμάκη και από το Κέντρο (Μαύρος) και από την κομμουνιστική Αριστερά (Μπριλάκης, Βαφειάδης) και από τη συντηρητική παράταξη (Μπούτος, Μάνος, Ανδριανόπουλος). 

Ηταν το κόμμα-κορμός της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης. Το πλεονέκτημα που του έδινε εκλογικές νίκες το έχασε την εποχή των μνημονίων λόγω της συνεργασίας του με τον προαιώνιο αντίπαλό του, τη Νέα Δημοκρατία. Την ίδια εποχή προσφιλής προορισμός πολλών ψηφοφόρων και στελεχών του ΠΑΣΟΚ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό από κόμμα διαμαρτυρίας στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης έγινε κόμμα εξουσίας.

Παράπονο όμως δεν πρέπει να έχει ούτε η Δεξιά. Στις τάξεις της βρίσκονται πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, παράγοντες που αναδείχθηκαν την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή, αλλά και στελέχη που ξεκίνησαν από την κομμουνιστική Αριστερά. Μάλιστα ο αρχηγός της, αν κρίνουμε από τα πρόσωπα που συγκροτούν το στενό επιτελείο του, φαίνεται πως εμπιστεύεται περισσότερο τους επήλυδες από τους γηγενείς.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν ο φορέας-τροφοδότης των σχημάτων του σύγχρονου δικομματισμού. Το τελευταίο διάστημα είχαμε μετακινήσεις από το ΜέΡΑ25 στον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην προσπάθειά του να υποδυθεί τον κεντρώο ηγέτη, δέχεται στο μέγαρο Μαξίμου τους νέους υποψηφίους, φωτογραφίζεται μαζί τους και ανακοινώνει τις εκλογικές περιφέρειες στις οποίες θα εκτεθούν.

Μέχρι τώρα «ψωνίζει» από τα κάτω ράφια, ωστόσο δεν αποκλείεται να υπάρξει συνέχεια με πιο βαριά ονόματα από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η αντίδραση της Χαριλάου Τρικούπη ήταν έντονη. Προφανώς δεν της αρέσει καθόλου που από… θύτης έχει γίνει… θύμα. Με αιχμές για αυτούς(ές) που έφυγαν, με ειρωνικά σχόλια για τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης που αναδεικνύουν το θέμα και κυρίως με δηλητηριώδεις υπαινιγμούς για τον αρχηγό της Δεξιάς: «Ολα αυτά τα επικοινωνιακά πανηγύρια δείχνουν το πολιτικό ήθος του κ. Μητσοτάκη. Πρωταγωνιστεί στην εξαχρείωση του δημόσιου βίου, για άλλη μια φορά μετά τις υποκλοπές, συνεχίζοντας την οικογενειακή του παράδοση». Εξαχρείωση του δημόσιου βίου και οικογενειακή παράδοση. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί τον δρόμο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τώρα τι είδους συνεργασία μπορεί να προκύψει ανάμεσά τους, αν οι κάλπες το επιτρέψουν και οι ηγεσίες τους το επιδιώξουν, είναι ένα καλό ερώτημα. Αυτό κι αν θα είναι εξαχρείωση!

** το κείμενο του Τ. Παππά είναι από την ΕφΣυν (13.2.2023)