Παρακολουθούσα την απευθείας μετάδοση με τη διάσωση της 6χρονης από το ελληνικό συνεργείο στο Χατάι της Τουρκίας. Σύμφωνα με όσα μετέδιδε ο ανταποκριτής, αρχικά πίστευαν πως ήταν μόνο ένα κορίτσι μέσα στα χαλάσματα, γιατί δεν άκουσαν άλλη φωνή. Ο διασώστης επιχείρησε να χωθεί βαθιά μέσα στα ερείπια, όμως από κάποια στιγμή και μετά η φωνή του κοριτσιού δεν ακουγόταν. Δεν σταμάτησε να επιχειρεί, έφτασε στα 6 μέτρα βάθος και κατάφερε να τη βγάλει, αλλά το 7χρονο κοριτσάκι ήταν ήδη νεκρό. Απελπισία! Ο διασώστης έκανε σαν να είχε χάσει το δικό του παιδί. Όμως, κάτι τον έσπρωξε να ξαναχωθεί μέσα… |
Ανοίγοντας με μεγάλη προσοχή διόδους και πάντα με τον κίνδυνο κάποιου μετασεισμού, σύρθηκε βαθιά για να ερευνήσει κι άλλο, μέχρι που άρχισε να ακούει μια φωνούλα. Χώθηκε ακόμη πιο μέσα και τότε διαπίστωσε πως στριμωγμένο σ’ έναν τοίχο, πίσω από κάτι άλλα χαλάσματα, υπήρχε το 6χρονο κορίτσι, που μετά από τόσες ώρες, ήταν ακόμη ζωντανό. Διόλου απίθανο να άκουγαν προηγουμένως τη δική της φωνή και όχι της αδελφούλας της, που μάλλον ήταν ήδη νεκρή. Όταν έβγαλε αυτή τη μικρούλα ζωντανή, ο διασώστης έπεσε στην αγκαλιά του συναδέλφου του και ξέσπασε σε λυγμούς.
Έβλεπα νωρίτερα και τη διάσωση ενός 3χρονου αγοριού στη Μαλάτια, από το τουρκικό συνεργείο. Το έπιαναν οι διασώστες στην αγκαλιά τους με προσοχή και το φιλούσαν σαν να ήταν το δικό τους παιδί. Πόσο μικρός και πόσο ασήμαντος αισθάνθηκα μπροστά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους των συνεργείων διάσωσης.
Δημήτρης Βασιλόπουλος
(Από το fb)