Όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο ο πολιτικός λόγος –πολιτικός τρόπος του λέγειν– θα εκτραχύνεται. Τα επεισόδια στον τηλεοπτικό αέρα, όπως το πιο πρόσφατο ανάμεσα σε Άννα Καραμανλή και Γιώργο Βαρεμένο στον Σκάι, θα πληθαίνουν, προφανώς προς τέρψιν καναλιών και παρουσιαστών, που εξακολουθούν με προσεκτικές επιλογές καλεσμένων να δημιουργούν προϋποθέσεις ταραχής.
Και έτσι δεν ακούς λόγο, ακούς θόρυβο. Δεν πληροφορείσαι θέσεις, παρατηρείς ποιος είναι πιο μαχητικός κομματικός για να το εξαργυρώσει αυτό στις κάλπες. Αλλά προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και το ραδιόφωνο που ως μέσον είναι ηπιότερο και λιγότερο θορυβώδες. Όμως μπορεί και αυτό να ξεστρατίσει. Ένα παράδειγμα είχαμε στο μαγκαζίνο του Real fm την Πέμπτη, οπότε η Σοφία Βούλτεψη και ο Τρύφωνας Αλεξιάδης κλήθηκαν να μιλήσουν ταυτόχρονα στον «αέρα» –εν είδει «ντιμπέιτ». Και η συζήτηση, μετά από ένα διάστημα ομαλού λόγου, εξελίχθηκε σε παράλληλους οργισμένους μονολόγους που ο ένας επικάλυπτε τον άλλο, και ακούστηκαν φράσεις όπως «κάνετε παράσιτα» και «μήπως δεν ακούτε καλά;».
Κάλλιστα θα μπορούσαν να μιλήσει χωριστά ο καθένας πολιτικός για να απαντηθούν ερωτήσεις, που εν προκειμένω δεν απαντήθηκαν, και να προβληθούν πολιτικές και προγραμματικές θέσεις. Αντίθετα, προβλήθηκε η πιο δυσάρεστη εικόνα για τον ακροατή ραδιοφώνου: να μην ακούει πολλές φορές τίποτα άλλο παρά μόνο ένα κουβάρι λέξεων από δυο φωνές που γίνονταν και τρεις όταν παρεμβαλλόταν ο παρουσιαστής. Ο οποίος προφανώς, όταν καλούσε σε παράλληλη συζήτηση δυο κομματικά αντίθετους καλεσμένους –γνωστούς για την ένταση που έχουν οι συζητήσεις τους– ήξερε τι θα ακολουθούσε και, πιθανόν, το ήθελε.
Απορία: Οι μετρήσεις έχουν δείξει ότι αυξάνουν την ακροαματικότητα αυτές οι ραδιοφωνικές εντάσεις; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Δηλαδή να γυρίζει ο κόσμος τη βελόνα.
Κάλλιστα θα μπορούσαν να μιλήσει χωριστά ο καθένας πολιτικός για να απαντηθούν ερωτήσεις, που εν προκειμένω δεν απαντήθηκαν, και να προβληθούν πολιτικές και προγραμματικές θέσεις. Αντίθετα, προβλήθηκε η πιο δυσάρεστη εικόνα για τον ακροατή ραδιοφώνου: να μην ακούει πολλές φορές τίποτα άλλο παρά μόνο ένα κουβάρι λέξεων από δυο φωνές που γίνονταν και τρεις όταν παρεμβαλλόταν ο παρουσιαστής. Ο οποίος προφανώς, όταν καλούσε σε παράλληλη συζήτηση δυο κομματικά αντίθετους καλεσμένους –γνωστούς για την ένταση που έχουν οι συζητήσεις τους– ήξερε τι θα ακολουθούσε και, πιθανόν, το ήθελε.
Απορία: Οι μετρήσεις έχουν δείξει ότι αυξάνουν την ακροαματικότητα αυτές οι ραδιοφωνικές εντάσεις; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Δηλαδή να γυρίζει ο κόσμος τη βελόνα.
- από το Harddog
