Με αφορμή τις αυτοκαταστροφικές παλινδρομήσεις του προέδρου του νέου ΠΑΣΟΚ μεταξύ δεξιάς σφύρας και αριστερού άκμονος
Εν όψει εκλογών, παρατηρούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τρία πρώτα – σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης – κόμματα της Βουλής: το κυβερνών, τρόπος του λέγειν, κόμμα, με πρόεδρο τον κ. Μητσοτάκη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με πρόεδρο τον κ. Τσίπρα, και το τρίτο (σε δύναμη κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης) κόμμα της Βουλής, με πρόεδρο τον κ. Ανδρουλάκη.
Ο αντικειμενικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι το κυβερνών κόμμα διάγει την… τελευτήν του κυβερνητικού βίου του και, υπό την ομηρία ενός ανεπιθύμητου – από ένα ικανό αριθμό παραδοσιακών στελεχών του – προέδρου, διεκδικεί μια δεύτερη τετραετία. Ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μπροστάρη τον χαρισματικό αρχηγό του, το παλεύει – με καλές πιθανότητες – προκειμένου να επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία. Και ότι το τρίτο κόμμα, ο αρχηγός του, για να είμαστε ακριβείς, έχει χάσει τον προσανατολισμό του…
Δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει: σε πείσμα της συντριπτικά τραυματικής, για το κόμμα που εκπροσωπεί, πρόσφατης κοινοβουλευτικής ιστορίας, παλινδρομεί μεταξύ κεντροδεξιάς σφύρας και κεντροαριστερού άκμονος, περισσότερο αλόγιστα και αυτοκαταστροφικά από τους προηγούμενους – τους αρχηγούς των κάθε λογής επωνυμικών παραλλάξεων του ΠΑΣΟΚ της παρακμής (Βενιζέλος, Γεννηματά κ.α.). Με ορατό τον κίνδυνο να είναι αυτός που θα υπογράψει τους υπαρξιακούς τίτλους τέλους του ιστορικού, για την πολιτική εξέλιξη της χώρας μας, κόμματος που ίδρυσε και επί 22 χρόνια (1974 – 1996) διαχειρίστηκε – τα περισσότερα εξ’ αυτών ως πρωθυπουργός – ο αείμνηστος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου…
*******
Ο έμπειρος πολιτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι στην απιθανότητα ενός τέτοιου αυτο - καταστροφικού ατοπήματος αναφέρθηκε ο κ. Τσίπρας τις προάλλες (στο πλαίσιο προεκλογικής ομιλίας του στην Πάτρα), τονίζοντας ότι «δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι δυνατόν το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να έχει στόχο να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, του κ. Βορίδη, του κ. Πλεύρη, του κ. Γεωργιάδη και εσχάτως και του κ. Καρατζαφέρη».
Ωστόσο, δέσμιος του παραταξιακού μεγαλοϊδεατισμού – όπως και οι προηγούμενοι πρόεδροι των κάθε λογής επωνυμικών παραλλάξεων του συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ της παρακμής – ο κ. Ανδρουλάκης, αισθανόμενος και αυτός, όπως και οι προηγούμενοι, ιδιοκτήτης όχι μόνο της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά και του πάλαι ποτέ δεσπόζοντος ηγέτη της, Ανδρέα Παπανδρέου (!), την… έπεσε στον τωρινό δεσπόζοντα ηγέτη της, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα, εκτοξεύοντας εναντίον του τρείς αφελείς και ανάρμοστες διαδικτυακές κροτίδες:
- Μια γελοία και ανάρμοστη προσταγή: «Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα»
- Ένα φρικτό πολιτικό ψέμα: «Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς»
- Μια φρούδα ελπίδα για μια… αυτοεκπληρούμενη προφητεία: «Στις επόμενες εθνικές εκλογές, ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας».
Ο έμπειρος πολιτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η τρίτη… «κροτίδα Ανδρουλάκη («Στις επόμενες εθνικές εκλογές ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας») αποτελεί μια φρούδα ελπίδα που, στο παρελθόν, έμεινε ανεκπλήρωτη τρις – με τρείς συντριπτικές για τους προκατόχους του (Βενιζέλος – Γεννηματά) και την «ιδεολογική ασυνέπεια» τους αξιολογήσεις υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, σε τρεις διαδοχικές εθνικές αναμετρήσεις: τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015, καθώς και τον Ιούλιο του 2019. Ως ανεκπλήρωτη δε, με αντίστοιχα συντριπτικές συνέπειες για τον ίδιο και την ιδεολογική ασυνέπειά του, προβλέπεται δημοσκοπικά και η επερχόμενη λαϊκή «αξιολόγηση»
Η δεύτερη… κροτίδα Ανδρουλάκη («Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς») είναι ένα φρικτό πολιτικό ψέμα – μια ιστορική διαστρέβλωση, προϊόν ενοχικής άμυνας της συντετριμμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (2015 – 2019) μνημονιακής συμμαχίας του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, με την ακραία Δεξιά ΝΔ του κ. Σαμαρα.
Ιστορικά, εξάλλου (εκ του αποτελέσματος), αποδείχτηκε ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ ήταν η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από τη μάστιγα των Μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο το εισόδημα των εργαζομένων και το δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησαν ο κ. Καμμένος και οι ΑΝ.ΕΛΛ.) κανένα από τα κόμματα - περιτρίμματα του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
*******
Η πρώτη… κροτίδα Ανδρουλάκη, τέλος («Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα»), μια γελοία και ανάρμοστη – καθώς απευθύνεται από το ηγετικό μέγεθος «Ανδρουλάκης» προς το ηγετικό μέγεθος «Τσίπρας – προσταγή, είναι μια αντίδραση ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος, «προϊόν τραυματικής μειονεξίας του προστάζοντος απέναντι στον προσταζόμενο», σύμφωνα με φίλο ψυχολόγο: «ο Ανδρουλάκης αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας είναι πιο ΠΑΣΟΚ από τον ίδιο, και ότι για αυτό τον ακολούθησε η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ και τα ’χει παίξει», είναι μια πρόσθετη εξήγηση ενός εξπέρ περί τα πασοκικά πρόσωπα και πράγματα πολιτικού ρεπόρτερ.
Επί της ουσίας, ωστόσο, είναι προφανές ότι ο ηγέτης του μεγάλου ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, εμπνέει τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα κι ότι ο δεύτερος έχει μελετήσει την πολιτική σκέψη και τη δράση του πρώτου, κάτι που ανιχνεύεται και στο πολυσυζητημένο άρθρο (Documento / 22.10.2018) του δεύτερου για τον πρώτο: «Ο Α. Παπανδρέου ήταν η εποχή του: χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοούσε τους «χαρισματικούς», πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, υπήρξε η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…» είναι, σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο η συνοπτική άποψη Τσίπρα για τον Ανδρέα…
Μάλιστα. «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η εποχή του», θα προσθέσω κι εγώ – ως… μελετητής της πολιτικής σκέψης και δράσης του κ. Τσίπρα – με τη σειρά μου: χαρισματικός σε μια εποχή που σπανίζουν οι «χαρισματικοί», πρωτοπόρος διότι η εποχή του – εποχή ακραίας κρίσης του ασύδοτου νεοφιλελεθερισμού – είναι η εποχή των ριζοσπαστικών ρευμάτων του δημοκρατικού σοσιαλισμού για την Ευρώπη ειδικώς, κλπ, κλπ…
ΥΓ: Βλέπετε, με μια πρόχειρη χρονική αναγωγή προκύπτουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ανδρέα-Τσίπρα. Και πολλές διαφορές, βέβαια: ο Ανδρέας αίφνης δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς την κατεύθυνση των μικρών συγγενών του κομμάτων – δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ούτε μια ματιά προς την κατεύθυνση της ρημαγμένης ΕΚ του Μαύρου και του Ζίγδη, του ΚΚΕ εσωτερικού ή του Συνασπισμού, σαν να μην υπήρχαν – και δεν υπήρχαν! Η Αριστερά στην εποχή ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ανδρέας!...».
Αντίθετα, η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα τον κάνει να «βλέπει» προς το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, και προς το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερόστροφα κόμματα – να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του πολιτικού διαλόγου μαζί τους. Και αυτό εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (τον χώρο της «κεντροαριστεράς»), καθώς δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτα ή αδρανή αριστερόστροφα κόμματα.
Η δεύτερη… κροτίδα Ανδρουλάκη («Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς») είναι ένα φρικτό πολιτικό ψέμα – μια ιστορική διαστρέβλωση, προϊόν ενοχικής άμυνας της συντετριμμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (2015 – 2019) μνημονιακής συμμαχίας του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, με την ακραία Δεξιά ΝΔ του κ. Σαμαρα.
Ιστορικά, εξάλλου (εκ του αποτελέσματος), αποδείχτηκε ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ ήταν η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από τη μάστιγα των Μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο το εισόδημα των εργαζομένων και το δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησαν ο κ. Καμμένος και οι ΑΝ.ΕΛΛ.) κανένα από τα κόμματα - περιτρίμματα του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.
*******
Η πρώτη… κροτίδα Ανδρουλάκη, τέλος («Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα»), μια γελοία και ανάρμοστη – καθώς απευθύνεται από το ηγετικό μέγεθος «Ανδρουλάκης» προς το ηγετικό μέγεθος «Τσίπρας – προσταγή, είναι μια αντίδραση ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος, «προϊόν τραυματικής μειονεξίας του προστάζοντος απέναντι στον προσταζόμενο», σύμφωνα με φίλο ψυχολόγο: «ο Ανδρουλάκης αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας είναι πιο ΠΑΣΟΚ από τον ίδιο, και ότι για αυτό τον ακολούθησε η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ και τα ’χει παίξει», είναι μια πρόσθετη εξήγηση ενός εξπέρ περί τα πασοκικά πρόσωπα και πράγματα πολιτικού ρεπόρτερ.
Επί της ουσίας, ωστόσο, είναι προφανές ότι ο ηγέτης του μεγάλου ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, εμπνέει τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα κι ότι ο δεύτερος έχει μελετήσει την πολιτική σκέψη και τη δράση του πρώτου, κάτι που ανιχνεύεται και στο πολυσυζητημένο άρθρο (Documento / 22.10.2018) του δεύτερου για τον πρώτο: «Ο Α. Παπανδρέου ήταν η εποχή του: χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοούσε τους «χαρισματικούς», πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, υπήρξε η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…» είναι, σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο η συνοπτική άποψη Τσίπρα για τον Ανδρέα…
Μάλιστα. «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η εποχή του», θα προσθέσω κι εγώ – ως… μελετητής της πολιτικής σκέψης και δράσης του κ. Τσίπρα – με τη σειρά μου: χαρισματικός σε μια εποχή που σπανίζουν οι «χαρισματικοί», πρωτοπόρος διότι η εποχή του – εποχή ακραίας κρίσης του ασύδοτου νεοφιλελεθερισμού – είναι η εποχή των ριζοσπαστικών ρευμάτων του δημοκρατικού σοσιαλισμού για την Ευρώπη ειδικώς, κλπ, κλπ…
ΥΓ: Βλέπετε, με μια πρόχειρη χρονική αναγωγή προκύπτουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ανδρέα-Τσίπρα. Και πολλές διαφορές, βέβαια: ο Ανδρέας αίφνης δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς την κατεύθυνση των μικρών συγγενών του κομμάτων – δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ούτε μια ματιά προς την κατεύθυνση της ρημαγμένης ΕΚ του Μαύρου και του Ζίγδη, του ΚΚΕ εσωτερικού ή του Συνασπισμού, σαν να μην υπήρχαν – και δεν υπήρχαν! Η Αριστερά στην εποχή ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ανδρέας!...».
Αντίθετα, η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα τον κάνει να «βλέπει» προς το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, και προς το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερόστροφα κόμματα – να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του πολιτικού διαλόγου μαζί τους. Και αυτό εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (τον χώρο της «κεντροαριστεράς»), καθώς δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτα ή αδρανή αριστερόστροφα κόμματα.
** το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα