Η νάιλον σακούλα στις πλούσιες εκδόσεις του Σαββακύριακου κρατάει τη μυρωδιά από το παρελθόν. Διατηρεί εκείνη τη φρεσκάδα που είχε το φύλλο μόλις έβγαινε από το πειστήριο. Είναι η μυρωδιά τού δημοσιογραφικού χαρτιού, η οσμή τού μελανιού.
Ασφαλώς υπάρχει απόσταση από τις αυθεντικές οσφρητικές αισθήσεις των παλαιών φρεσκοτυπωμένων φύλλων, αλλά και οι σημερινές μυρωδιές ταΐζουν τη μνήμη και κάνουν τη δουλειά τους κάθε φορά που εκείνος νιώθει την ανάγκη για μια τζούρα εφημερίδας. Οσμές-υποκατάστατο, κάτι σαν μεθαδόνη ας πούμε, αλλά συμπληρώνουν το κενό της στέρησης που έχουν προκαλέσει ή οθόνη, το διαδίκτυο, η συνεχής ροή της επικαιρότητας που κυλάει ποταμηδόν σε όλες τις κοίτες της σύγχρονης ενημέρωσης: του PC, του Mac, του λάπτοπ, του τάμπλετ, του κινητού – όλων αυτών που εκτόπισαν με τη σφοδρότητα του καινούργιου το «χαρτί», το έσπρωξαν στο περιθώριο της ενημέρωσης και το κλείδωσαν στις αποθήκες της μνήμης.
Τίποτα δεν είναι ίδιο –λογικό αυτό. Παλιά τον εκνεύριζε το λέρωμα των χεριών από το μελάνι. Λέρωμα που ήταν έντονο στα χρόνια των κυλινδρικών πιεστηρίων, κάπως μικρότερο, αλλά υπαρκτό, στα πρώτα χρόνια των εκτυπώσεων όφσετ, όταν η τεχνολογία ακόμα ψαχνόταν. Τώρα νοσταλγεί τα μαυρισμένα δάχτυλα, από εκείνη την καθημερινή ανίκητη συνήθεια.
Ξεφυλλίζει βουλιμικά τις σελίδες, διαβάζει τίτλους, υπότιτλους, μεσότιτλους, στέκεται σε παραγράφους, φτάνει στο σαλόνι, συνεχίζει ως το οπισθόφυλλο. Και μετά επιστρέφει στην αρχή και επιλέγει τα άρθρα που τον ενδιαφέρουν.
Παλιά ήταν διπλαναγνώστης –είδος που εξέλειπε. Αγόραζε κατά βάση δυο εφημερίδες την ημέρα, χώρια το σώμα των φύλλων στο γραφείο. Τώρα προμηθεύεται τρεις, κάποτε τέσσερις, την εβδομάδα για να έχει τη σωστή ενημέρωση που μπορεί να μην είναι έγκαιρη, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι έγκυρη, με σωστά Ελληνικά και με ένα σύνολο χαρισμάτων που κάνει την εφημερίδα θεμέλιο της δημοσιογραφίας –όπως ήταν πάντα δηλαδή.
Διαβάζει, αλλά και πάλι όχι όπως παλιά. Τώρα πιο βιαστικά, συχνά με διαγώνια ανάγνωση –δυνατότητα που καλλιέργησε με την ενημέρωση από τις ιστοσελίδες, εκεί όπου τα κείμενα πλημμυρίζουν τα μάτια και πρέπει να προλάβει όσα μπορεί περισσότερα.
Παλιά γλεντούσε την εφημερίδα, την ξεκοκάλιζε, διάβαζε το 70% της ύλης, ενώ τις κυριακάτικες τις ξεψείριζε σιγά σιγά όλη την εβδομάδα μέχρι τελευταίου μονόστηλου. Σήμερα διάβασε όσο διάβασε, έκλεισε τις σελίδες, εξάλειψε τη στέρησή, και μετά από τη μια τζούρα εφημερίδα έπιασε το τάμπλετ για να δει τη ρέουσα και ζέουσα επικαιρότητα. Είναι η νέα ανίκητη συνήθεια.
Διον. Βραϊμάκης
Harddog