Αποκρουστική η πλήρης μετάθεση ευθυνών του κράτους στον πολίτη, που ζούμε. Βρέχει, χιονίζει, κάνει κρύο, κάνει σεισμό, πλημμύρα, τα πάντα πλέον είναι μια ατομική ευθύνη με το κράτος σε ρόλο σκατόψυχου ξερόλα θείου "Σας ταλεγα, δεν σας τάλεγα".
Αστεία βέβαια και η των πολιτών (όλων μας) συνεχής επίκληση "που είναι το κράτος", ακόμη και στα πιο προφανή και αυτονόητα της καθημερινότητας. Ως βρέφη να περιμένουμε κάποιον να μας σκουπίσει τα σαλάκια, γλυκομιλώντας μας.
Το μόνο σημείο όπου συναντιόμαστε; Στην αμοιβαία πεποίθηση πως ο "άλλος" είναι ανίκανος. Ο πόλιτης να φροντίσει τον εαυτό του, το κράτος (δηλαδή ο θεσμός των πολιτών) να φροντίσει για αυτόν. Μια χώρα δηλαδή που επιβεβαιώνεται στο ότι "λιγοστά γίνονται ως κοινή προσπάθεια".
Η δραματουργία όμως; Α, εκεί πρωτεύουμε. Ολολυγμοί τηλεοπτικοί πολιτών, κατάρες, κραυγές και τραγουδάκια, αλλά και από πλευράς κρατικών λειτουργών μια απίθανα κωμική συμπεριφορά Μόντι Πάιθον. Οπου με σοβαροφάνεια μας διαβεβαιώνουν πως "θα ληφθούν μέτρα", πως θα "λάμψει η αλήθεια", πως θα "αποδοθούν ευθύνες" πως ο "κρατικός μηχανισμός είναι έτοιμος".
Τελευταίος φερετζές; Το 112 που μας στέλνει ως μήνυμα αυτό που ξέρουμε εδώ και μια εβδομάδα. Πως θα χιονίσει. Καταχείμωνο. Επικοινωνία ηλιθίων, εικόνα από ασπρόμαυρη ταινία "λεμονάδα έχετε"; "από λεμόνια;".
** To σκίτσο είναι του Τάσου Αναστασίου (Αυγή)