Γράφει ο Θανάσης Τσεκούρας
Στην αρχή φάνηκε μια ρουτίνα. «Ένας πολιτικός κερδίζει δείχνοντας στο κοινό μια οικογενειακή φωτογραφία». Μια απλοϊκή συμβουλή από έναν βαριεστημένο αμερικανό επικοινωνιολόγο. Που βρήκε εδώ μια καλοπληρωμένη δουλειά, σκέφτηκε ότι στα Βαλκάνια δεν χρειάζονται καινοτόμες ιδέες για να βγει το μεροκάματο και άρχισε να αντιγράφει από τα Εγχειρίδια Πολιτικής Επικοινωνίας της δεκαετίας του ΄50 (και βάλε…).
Η «εικόνα Μητσοτάκη» και οι αναρίθμητες οικογενειακές φωτογραφίες στα social media και στον Τύπο. Αυτό ήταν το project. Ένα project, σχετικά εύκολο, αφού θα υπήρχαν δεκάδες ΜΜΕ και άλλοι τόσοι δημοσιογράφοι – λεζαντογράφοι, πρόθυμοι να στολίσουν με κατανυκτικές λεζάντες τον πρωταγωνιστή.
«Ο Πρωθυπουργός, η σύζυγός του, τα παιδιά» στο βουνό, στην παραλία, με casual εμφάνιση, με ανέμελη διάθεση, με φόντο τη γαλάζια θάλασσα, στην ταβέρνα, στο σπίτι, στο τζάκι, στο αεροπλάνο, στο πλοίο της γραμμής, στο ποδήλατο, στο καφενείο, στη Νέα Υόρκη, στα πάνω Ζαγόρια, στο Μαράθι, στο μότο-κρος, στη ξαπλώστρα. Και σε τόσα άλλα που δεν έχει συγκρατήσει η μνήμη μας.
Ένα πάθος ανεξάντλητο από τον Κ. Μητσοτάκη και τους επικοινωνιακούς συμβούλους του και μια κανονική βιομηχανία από «οικογενειακές φωτογραφίες».
Αν ξεπεράσουμε το επικοινωνιακό κιτς και την πολιτική κακογουστιά που εμφανίζει σε πρώτη ανάγνωση αυτό το πρωτόγονο και εντελώς ξεπερασμένο μοντέλο πολιτικής επικοινωνίας, πρέπει να ρωτήσουμε: Ποια είναι η ανάγκη, κάθε τρεις και λίγο, ο Πρωθυπουργός να δείχνει στο «πόπολο» πόσο καλός οικογενειάρχης είσαι και τι καλή οικογένεια τον περιβάλλει. Γιατί αυτή η ανάγκη της υπερπροβολής, τα καρφιτσωμένα χαμόγελα, οι αγκαλιές και τα ευτυχισμένα πρόσωπα;
Η αφίσα της οικογενειακής ευτυχίας, σε μια διαρκή και σχεδόν ψυχαναγκαστική επίδειξη. Μακάρι να πρόκειται απλά για το αναγκαίο κιτς που συνοδεύει μια συγκεκριμένη εκδοχή της πολιτικής. Για ένα λάθος (υπερπροβολής) που του έγινε πάθος. Να μας θεωρεί όλους αφελείς καταναλωτές μιας εικόνας από τα «σούπερ μάρκετ» της αμερικανικής πολιτικής επικοινωνίας. Κάτι σαν σύγχρονους ιθαγενείς που τσιμπάνε με τα καθρεφτάκια του Πρίγκηπα.
Μακάρι να ισχύει δηλαδή η εκδοχή της αθωότητας. Και να μην δικαιώνονται οι πονηροί ψυχαναλυτές και οι κατεργάρηδες σημειολόγοι που υποστηρίζουν ότι συνήθως πίσω από την υπερφόρτωση κρύβεται ένα κενό…
- το κείμενο του Θανάση Τσεκούρα με τον τίτλο "Η αφίσα της οικογενειακής ευτυχίας" είναι από το ieidiseis