Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, σας έγραφα πριν από λίγο καιρό για την πιθανότητα υποψηφιότητας μιας κομμώτριας με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην πατρίδα μου, τα
Τρίκαλα. Και σημείωνα εκεί, μεταξύ άλλων:«Η ταπεινή κομμώτρια από τα Τρίκαλα, άμα την κατεβάσει το κόμμα υποψήφια κι άμα την τιμήσουν οι συμπολίτες της με τους σταυρούς της, θα μπορούσε να γίνει η φωνή των άφωνων, που δεν βλέπουν ποτέ τα προβλήματά τους να φιγουράρουν στα τηλεοπτικά πάνελ και να γίνονται θέμα συζήτησης στο κοινοβούλιο. Και δεν πειράζει βρε αδερφέ που δουλεύει με τα χέρια και όχι με το πνεύμα. Χορτάσαμε τόσα χρόνια από τους άριστους και τους κουστουμάτους και τους γραβατάκηδες, που η μοναδική τους επαφή με το πόπολο είναι όταν υπόσχονται ρουσφέτια και γιοφύρια. Δε γαμιέται, ας ανέβει στο βήμα και καμιά κομμώτρια, μήπως μάθουμε τον πόνο, τον ζόφο, τον καημό του κάθε κακομοίρη. Κι ας μην είναι και τόσο πολιτική η παρέμβασή της, ας μην είναι και τόσο εμπεριστατωμένη. Αρκεί που θα είναι ανθρώπινη».Τα σκεπτόμουνα τα ανωτέρω τώρα που έσκασε η είδηση ότι παίζει να είναι υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ ο μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς. Ο μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού για να είμαι πιο συγκεκριμένος, που κλείνει φέτος την καριέρα του στο άθλημα με την ομάδα της καρδιάς του. Γιατί στις φλέβες του τρέχει πράσινο αίμα (και στις δικές μου!) κι αυτό έχει μια σημασία, αυτό έχει μεγάλη σημασία όταν ψάχνεται κανείς για αξίωμα στο κλεινόν άστυ. Μην ξεχνάμε τώρα ότι το 2014 κατέβηκε στις εκλογές το ΠΑΝ.ΚΙ (ράιτ θρου από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και τη Θύρα 13) και πήρε 2,91 % παρακαλώ. Σχεδόν 1 % πάνω από την υποψηφιότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που κάνει και δουλειά διόλου ευκαταφρόνητη στα όρια του Δακτυλίου…
Αλλά ο Παππάς δεν έχει διοικήσει ούτε περίπτερο! Το διάβασα κι αυτό σε διαδικτυακή συζήτηση, με το που προέκυψε η προοπτική της υποψηφιότητάς του. Λες και διάφορα καϊνάρια που μας κυβερνήσανε και μας κυβερνάνε κατά καιρούς έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου από την αγορά και κατέθεσαν τα διαπιστευτήρια της επιτυχίας τους στους πολίτες πριν εκλεγούν. Αφήστε το καλύτερα παλικάρια μου, η συντριπτική πλειοψηφία τους από δουλειές γραφείου βολτάρισε, αν βολτάρισε κιόλας δηλαδή, γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε καν εμφανιζόταν τα τυπάκια, βυσματικές ήταν οι θέσεις όπως στο στράτευμα και το ζόρι το τραβάγανε τίποτα κακομοίρικα πιτσίρικια από επαρχία με επτά πτυχία και έξι γλώσσες. Τιμή τους θα ήταν να είχαν διοικήσει περίπτερο οι πατρίκιοι…
Οφείλω, πάντως, να καταθέσω γιατί έκανα και το σχετικό ρεπορτάζ, ότι ο Παππάς δεν υπήρξε υπόδειγμα αθλητού. Με τέτοιο κολοσσιαίο ταλέντο που διέθετε (μια τρίχα κάτω απ’ τον Γκάλη και αν…), κανονικά θα έπρεπε να είχε γράψει χιλιόμετρα στο ΝΒΑ. Αντ’ αυτού, καλά μας τα είπε στα ελληνικά γήπεδα, αλλά στας Ευρώπας δεν δίδαξε μπάσκετ αλήθειες να λέμε. Και από τραυματισμούς ένα σωρό και από ξενύχτια και τσάρκες και νυχτοπερπατήματα φουλ πρόγραμμα. Αν είχε σηκώσει μια φορά βάρη στη ζωή του, πολύ αμφιβάλλω. Οπότε ναι, δεν επέδειξε ιδιαίτερη υπευθυνότητα όσον αφορά στο παρκέ και στις αθλητικές του υποχρεώσεις…
Σοου φάκιν γουάτ, όμως, που λένε και στο Χάρβαρντ. Ο πρώτος ή ο τελευταίος ήταν που έπαιξε μόνο με το ταλέντο του και αρνήθηκε να γυμναστεί εξτρά; Δεν έπεσε δα και στα ναρκωτικά ούτε του τα φάγανε στο τζόγο, απλώς πήρε μια απόφαση να το πάει μέχρι ένα σημείο το στόρι και να μην αφιερώσει το είναι του στην καλαθόσφαιρα. Τα λεφτά του τα έβγαλε άλλωστε, δεν είναι να πεις ότι έπαιζε σε ομάδες των περιφερειακών πρωταθλημάτων με αμοιβές κατοστάρικα. Υπάρχουν και άνθρωποι, που βολεύονται με επταψήφια ποσά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και δεν καίγονται να τα κάνουν ενιαψήφια…
Άσε που ο Παππάς το χρήμα δεν το αντιμετωπίζει με θέρμη ανάλογη του θείου Σκρουτζ. Τη φετινή αμοιβή του από τον Παναθηναϊκό την χάρισε στις καθαρίστριες του ΟΑΚΑ (αναγνωρίζοντας ότι τις είχε ταλαιπωρήσει στο παρελθόν!) και πιο παλιά είχε δωρίσει ένα γήπεδο μπάσκετ στους τροφίμους του Κορυδαλλού. Για να δηλώσει στην ΕΡΤ ότι έχει φίλους στη φυλακή και να τον ρωτήσουν οι γίγαντες του δημοσιογραφικού λειτουργήματος αν είναι οι κολλητοί του είναι μέσα για οικονομικά εγκλήματα. Λες και κατά κάποιο τρόπο αυτά δικαιολογούνται, ενώ τα υπόλοιπα είναι αδικαιολόγητα…
Τέλος πάντων πολλά έγραψα, θα ήθελα ωστόσο να σημειώσω και κάτι τελευταίο για τον Παππά. Κάποια στιγμή φόρεσε και τη φανέλα της μπασκετικής ΑΕΚ, φροντίζοντας ωστόσο να διευκρινίσει ότι τα αισθήματα του δεν άλλαξαν και ότι παρέμενε σπλήνα Παναθηναϊκός. Και οι φανατικοί της Ένωσης, που είναι παιδιά ντόμπρα και ξηγημένα, τον χειροκρότησαν, του είπαν μπράβο. Γιατί στον στίβο τον αθλητικό, όπου ο θάνατός σου είναι η ζωή μου, η ειλικρίνεια είναι ένα αγαθό που σπάνια συναντάται και ο άλλος όταν την βλέπει την εκτιμάει. Συγγνώμη φίλε, αλλά αυτή την ειλικρίνεια του Νίκου θα ήθελα να την έχουν όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηναίων. Να με κοιτάνε στα μάτια εμένα τον δημότη (ψηφίζω Α’ Αθήνας, παρεμπιπτόντως) και να μου τα λένε χύμα και τσουβαλάτα. Θα ήταν η καλύτερη αρχή πιστεύω, για μια σχέση πέρα και πάνω από την ευτέλεια της ελληνικής σκηνής…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost
